• Jean-Pascal Salomez
• JPS
• juni 17, 2025
• 13 minutes Read

Adam en Eva: De Anatomie van een Wantrouwige Liefde

✨ Poëtisch citaat uit “Adam en Eva: De Anatomie van een Wantrouwige Liefde”
Wij wonen samen in een huis dat brandde voor het gebouwd was.
Jij kust met handen die ooit sloegen, ik troost met een hart dat zichzelf verloor.
Wij zijn geen redding voor elkaar — wij zijn elkaars waarheid.
En dat is soms genoeg.

🧠 Kort Essay: De Liefde als Spiegel van Trauma en Herstel
Inleiding
De figuren Adam en Eva worden in deze tekst niet benaderd als mythologische oermensen, maar als psychologische archetypen van wat het betekent om lief te hebben vanuit een gekwetst zelf. Het essay stelt dat liefde in getraumatiseerde relaties geen verlossing biedt, maar een spiegel vormt waarin de onverwerkte pijn zichtbaar wordt. Daarmee raakt het thema’s aan als hechting, dissociatie, zorgtrauma en zelfverlies.

1. Liefde als spiegel, geen medicijn
De tekst stelt zich op tegen het romantisch ideaal waarin liefde de gebroken mens ‘heelt’. In plaats daarvan benadrukt ze de pijnlijke maar noodzakelijke functie van liefde als reflectieve ruimte. Zoals Winnicott (1971) schreef: “It is a joy to be hidden, but a disaster not to be found.” De relatie is een plek waar dat wat verborgen bleef, zichtbaar wordt — en dat is zelden comfortabel.

2. Adam: De zelfbeschermende destructie van het vermijdende hechtingspatroon
Adam verpersoonlijkt de mens die geleerd heeft nabijheid te wantrouwen. Volgens Bowlby (1988) ontwikkelen mensen met een onveilige of vermijdende hechting afweermechanismen die elke vorm van afhankelijkheid wantrouwen. Adams sabotage van intimiteit is geen wreedheid, maar een overlevingsreflex. Zijn agressie is gecamoufleerde angst.

3. Eva: De zelfopoffering als strategie voor bestaansrecht
Eva vertegenwoordigt de ander die zich onzichtbaar maakt om geliefd te worden. Haar neiging tot zorgen, pleasen en verdragen is diep verbonden met een internalisatie van schuld en dienstbaarheid (Gilligan, 1982). Haar liefde wordt een project van zelfuitwissing — een poging om het hiaat in de ander te vullen ten koste van zichzelf.

4. Het huis op as: trauma als fundament van verbondenheid
De metafoor van het ‘huis op as’ is veelzeggend: beide partners bouwen aan een gezamenlijk leven op de resten van onverwerkte gebeurtenissen. Deze beeldspraak sluit aan bij het werk van Van der Kolk (2014), die stelt dat trauma het heden besmet zolang het verleden niet in het bewustzijn is geïntegreerd. Toch biedt de tekst hoop: het is mogelijk om samen te blijven bouwen, mits beide partners het puin erkennen.

5. De auteur als Adam én Eva: een duale identiteit
Het sterkste inzicht in de tekst is misschien wel de erkenning dat deze archetypen in één persoon huizen. De auteur getuigt van het besef dat zowel het wantrouwen van Adam als het verlangen naar harmonie van Eva innerlijke stemmen zijn, geen externe rollen. Het proces van heling is dus intra-psychisch, niet afhankelijk van de ander maar van zelfinzicht, verantwoordelijkheid en mededogen.

Conclusie
“Adam en Eva: De Anatomie van een Wantrouwige Liefde” is geen liefdesverhaal in klassieke zin. Het is een pleidooi voor het erkennen van het psychologische littekenweefsel dat elke relatie met zich meebrengt. Liefde is niet de afwezigheid van trauma, maar het gezamenlijk bewonen van de ruimte waarin trauma herdacht en hervormd kan worden.

Ware liefde, zo leert deze tekst ons, is geen vlucht uit de pijn — maar een poging om samen mens te blijven ondanks die pijn.

• Jean-Pascal Salomez
• juni 13, 2025
• 27 minutes Read

Spreken Vogel en de Wonden van de Gebarsten Aarde

Dit verhaal bevat een diep filosofisch en allegorisch inzicht over Spreken Vogel en zijn reis door een desolate, vergeten wereld. Hier zijn enkele kernpunten:

– De Vergeten Aarde: Spreken Vogel landt in een wereld die verstikt is door as en stilte. De natuur is beschadigd, maar haar stem fluistert nog.

– De Herinneraars: Hij zoekt wezens die nog verbonden zijn met de oude krachten van de aarde. Door hun ontwaakte herinneringen begint een proces van herstel.

– De Magie van Aandacht: Spreken Vogel leert dat genezing voortkomt uit overgave en dat magie een kwestie van pure aandacht is.

– De Dreiging van Vergetelheid: De Stemverdelers proberen de wereld in een mist van betekenisloosheid te hullen, waardoor de bewoners hun verbondenheid verliezen.

– De As van de Aarde: Door het Labyrint van Verstomming reist Spreken Vogel naar de essentie van de wereld, waar hij de kern van ware vrijheid vindt: het vermogen om samen te dragen.

– Het Poetinnetje en de Verbondenen: Samen met bondgenoten plant Spreken Vogel een nieuwe wereld, waarin natuur en taal weer samen resoneren.

– De Gestolde Wet en de Draailierman: Technologie en regelgeving verstarren de geest, maar de Draailierman brengt de klanken van vrijheid terug.

– De Vergetene Zadenbank: Daar ontdekt Spreken Vogel het woord dat nooit geschreven is, een taal van diepe herkenning zonder hiërarchie.

– Het Tactische Verzet: De opkomst van synthetische taal en chronopolitieke manipulatie bedreigt de mensheid, maar Spreken Vogel en de Herinneraars verspreiden hun resonantie als een subtiele, liefdevolle tegenkracht.

– De Grote Tooncirkel: Mensen beginnen opnieuw te luisteren, echt te spreken, en de macht van de Stemverdelers verdampt langzaam.

– De Stiltebewaarder: Stilte blijkt geen afwezigheid, maar een transformerende kracht die helpt betekenis terug te brengen.

– De Transformatie en het Recht op Openheid: Uiteindelijk breekt de kunstmatige controle, en de wereld hervindt haar oorspronkelijke vrijheid in een balans tussen stem en stilte.

Dit werk is een krachtige allegorie over taal, verbondenheid, ecologie en de strijd tegen vervreemding.

• Jean-Pascal Salomez
• JPS
• juni 13, 2025
• 9 minutes Read

Spreken Vogel SpReeKt

De tekst “Spreken Vogel” is een krachtige literaire expressie van taal, betekenis en existentie, verweven met persoonlijke ervaring en filosofische reflectie. Centraal staat de metafoor van de ‘Spreken Vogel’ — een wezen dat niet komt om blijvende boodschappen te verkondigen, maar juist omdat de overvloed aan woorden vaak zwijgt over wat er werkelijk toe doet. Spreken Vogel beweegt zich tussen zinnen als stof in zonlicht, zichtbaar en onzichtbaar tegelijk, en weigert zich te binden aan traditionele grammatica of vaste betekenis. Dit beeld staat voor een taal die niet wil verklaren, maar vragen wil oproepen en verwarring zaait als een vorm van zacht, radicaal verzet.

De tekst reflecteert diep op het persoonlijke lijden en herstel van Jean-Pascal zelf — zijn littekens, zijn leven in Zonnebeke, de verbondenheid met zijn familie, en de tragiek van oorlog en verlies die deze regio doordrenkt. De ‘Vraag’ en het ‘Antwoord’ verschijnen als symbolen van een voortdurende zoektocht naar zingeving, zonder definitieve oplossingen, en met een openheid die uitnodigt tot nieuwe interpretaties.

In de ART-Galerie, zijn artistieke toevluchtsoord, verweeft Jean-Pascal kunst, taal en herinnering tot een levend palet van betekenis die nooit af is. De tekst eindigt met de hoop en het vertrouwen in de jeugd — in het kind dat speelt met begrippen en zo het spreken voortzet, niet als een afsluiting, maar als een nooit eindigende vraag.

Deze prozatekst is een reflectie op taal als medium van existentiële twijfel, hoop en menselijke verbondenheid.

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• DaDa
• juni 12, 2025
• 10 minutes Read

In Willekeurige, Dynamische Volgorde Punt Uit.

Het idee om telkens twee woorden op een LED-reclamebord te tonen, werd ingevuld met een reeks dadaïstische, filosofisch geladen of ontregelende woordparen. Deze duo’s zijn bedoeld om de kijker even te doen struikelen in het denken. Flitsende semantische vonken: fragmentair, zonder logische volgorde.

Maar ook een artikel dat uitnodigt tot een alternatieve manier van denken—niet door iets te bevestigen, maar door het juist te laten verdwijnen.

Hier zijn de kernpunten:

– Dadaïsme en taalexperimenten: De tekst speelt met woorden en betekenis, waarbij traditionele taalstructuren worden doorbroken en omgekeerd.
– Het Niks als filosofisch en artistiek principe: Niets wordt gezien als een krachtbron, niet als leegte, maar als een actieve afwijzing van orde en conventie.
– Zwordkunst: Een samensmelting van woorden zoals zwaard, woord en zwerk, waarin taal een transcendente en vormloze rol krijgt.
– Depsychologisering en therapie door afbraak:** In plaats van genezing door opbouw, wordt hier het idee voorgesteld dat afbraak en verlies een vorm van vrijheid kunnen bieden.
– Dada als rebellie tegen betekenis en logica: De auteur legt verbanden tussen filosofen als Nietzsche, Heidegger en Derrida om zijn stellingen over het Niks te ondersteunen.
– Taalexperimenten en poëtische vervreemding: Oefeningen zoals betekenis-inversie, de verNIKSsing en het schrijven van brieven aan fictieve personen om taal en identiteit los te laten.

Het artikel is een filosofische en literaire reis door taal, absurdisme en het concept van Niks, verweven met provocerende poëzie en fundamentele vragen over de aard van betekenis.

• Jean-Pascal Salomez
• juni 9, 2025
• 2 minutes Read

🜁 Geen eind. Geen uitleg. Geen moraal.

Het gedicht Geen eind. Geen uitleg. Geen moraal zet taal in als krachtig middel van verzet. Vanuit de kritische discoursanalyse wordt taal niet alleen gezien als communicatiemiddel, maar als instrument van macht en tegenmacht (Fairclough, 1995). In dit gedicht functioneert taal als performatieve daad die bestaande sociale structuren kan doorbreken (Butler, 1997). De dadaïstische stijl versterkt dit effect door conventionele taalnormen te doorbreken.

De aktentas symboliseert het verleden en intergenerationele trauma’s die via collectief geheugen worden doorgegeven (Danieli, 1998; Halbwachs, 1992). Dit maakt zichtbaar dat geschiedenis een actieve rol speelt in het heden en niet kan worden genegeerd zonder maatschappelijke schade.

Kinderen worden neergezet als strijders en dragers van hoop, wat aansluit bij sociologische inzichten over jeugd als agenten van verandering (Zukin et al., 2006) en Freire’s emancipatorisch onderwijs (1970). Het gedicht roept op tot actieve participatie van nieuwe generaties in het kritisch herdenken en herscheppen van de samenleving.

De lach die weigert te sterven (LaMeLacHE) symboliseert veerkracht en posttraumatische groei, waarbij trauma leidt tot een transformatie naar nieuwe kracht en betekenis (Tedeschi & Calhoun, 2004).

Samenvattend is het gedicht een interdisciplinair kunstwerk dat taal, herinnering, jeugd en veerkracht samenbrengt als politieke en filosofische oproep tot actieve hoop en bevrijding.

• Jean-Pascal Salomez
• juni 6, 2025
• 1 minute Read

GROK BAF TRUTSCH

Het klankgedicht GROK BAF TRUTSCH is een dadaïstische eruptie waarin semantiek opzettelijk verkracht wordt ten gunste van auditieve kracht, instinct en ontregeling. De tekst is een theatrale botsing tussen betekenis en absurditeit, een ode aan de onzinnigheid als tegengif voor rationalistisch fatalisme.

Centraal staat het gebruik van nonsensklanken zoals “Bloop”, “Kroek” en “ZWAARLAMP” — niet als decoratie, maar als pure verstoring van het verwachtingspatroon van de lezer. De betekenis van woorden wordt ondermijnd door de vreemde context waarin ze worden geplaatst: ministers soppen in perzikjam, dode duiven voeren dialogen met frituurvet, en een knikker botst letterlijk tegen “de moraal”.

In deze tekst worden niet de dingen zelf, maar hun combinaties op de korrel genomen. De alledaagse logica implodeert. De regels van syntaxis en narratieve samenhang worden verworpen als repressieve structuren. In de geest van Hugo Ball en Tristan Tzara wordt het gedicht een ritueel van onttovering, een afwijzing van burgerlijke taalordening en morele eenduidigheid.

De waarheid, zo stelt de dichter in het slotbeeld, is niet absoluut maar een speelgoedwapen zonder munitie. Toch worden we er nat van – een knipoog naar de macht van perceptie en de illusie van controle.

GROK BAF TRUTSCH is niet bedoeld om begrepen te worden. Het wil ontregelen, de grenzen van taal bevragen en via klank de primitieve energie van het denken aanspreken. Het is geen tekst die uitlegt — het is een tekst die schudt.

• Jean-Pascal Salomez
• DaDa
• JPS
• mei 31, 2025
• 13 minutes Read

Fragmenten uit de zinderkolk

Zielsverklaring in Zwoord – Jean-Pascal Salomez

Deze zielsverklaring van Jean-Pascal Salomez, voorzitter van ART vzw te Zonnebeke, is geen klassiek manifest of oproep, maar een bewust existentiële eruptie van taal, gevoel en gedachte. In dadaïstische, soms chaotische maar oprechte bewoordingen, beschrijft hij wat het betekent om een “denker” te zijn in een wereld die vaak afhaakt bij diepzinnigheid. Het denken wordt voorgesteld als een vloek: een onophoudelijke stroom van bewustzijn die zowel inzicht als pijn genereert. Niet om het denken zelf, maar omdat de omgeving er niet op gebouwd is.

In zijn tekst passeren thema’s als schijn en zijn, lafheid in het sociale verkeer, de vervreemding van de bewuste mens, en de frustratie over inertie in beleid en gemeenschap. Toch klinkt tussen de regels ook liefde: voor zijn kinderen, zijn partner, zijn omgeving. De titel “Zielsverklaring in Zwoord” verwijst naar de door hemzelf ontwikkelde ‘zwoordkunst’ — een combinatie van zingeving, zintuiglijkheid en zinnige wartaal — waarin taal tegelijk ontwapent en aanvalt.

Zijn boodschap is geen nihilistisch opgeven, maar een kritische liefdesverklaring aan het leven zelf: aan de wil om te blijven voelen, blijven denken en blijven creëren ondanks of juist dankzij de zwaarte ervan. Salomez plaatst zichzelf niet buiten de wereld, maar er middenin — als een spiegel die scheurt maar blijft terugkaatsen.

Deze tekst is een artistieke en menswetenschappelijke reflectie op innerlijke stormen, maatschappelijke oppervlakkigheid, en de noodzaak van vrije, ongetemde expressie. Een zielsverklaring als daad van verzet én verbondenheid.

Enzovoort

• Jean-Pascal Salomez
• Over Dictatuur
• Wetenschap en overtuiging
• mei 28, 2025
• 8 minutes Read

Karma als Moreel Kompas in het Herdenken van Historisch Onrecht

Deze bijdrage pleit voor de herwaardering van het concept karma als moreel denkkader in de analyse van historische tragedies en structureel onrecht. Karma wordt niet religieus, maar ethisch-filosofisch geïnterpreteerd: als beginsel van morele causaliteit met intergenerationele implicaties. Het doel is niet schuldtoewijzing, maar bewustwording en collectieve verantwoordelijkheid.

Aan de hand van drie historische casussen – de Holodomor (Oekraïne, 1932-33), de Bengaalse hongersnood (India, 1943) en de Belgische uitbuiting van Congo – wordt aangetoond hoe systemisch geweld, wanneer het niet wordt erkend of hersteld, een blijvende morele last genereert. Deze tragedies worden beschouwd als “morele catastrofes”, geen natuurrampen, die voortvloeien uit bewuste politieke en economische keuzes.

Karma functioneert in deze context als een intergenerationeel geheugen en als ethisch kompas. Het stelt dat collectieven – naties, staten, culturen – ook dragers kunnen zijn van karmische gevolgen. Wanneer onrecht wordt ontkend of vergeten, blijft het doorwerken in sociale ongelijkheid, racisme en moreel vacuüm, zowel in voormalige kolonisatoren als in de gekoloniseerde regio’s.

De tekst roept op tot ethisch herstel door erkenning, dialoog en gerechtigheid, waarbij kunst, filosofie en herinneringscultuur fungeren als motoren van morele transformatie. Karma wordt zo een uitnodiging tot handelen: niet als vergelding, maar als verantwoordelijkheid tegenover verleden én toekomst.

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• DaDa
• mei 26, 2025
• 3 minutes Read

STEENSCHRIFT VOOR DE SLACHTBANK VAN DE BESCHAVING

In deze alles-verpletterende DaDa-uitbarsting groeit het woord uit tot een steen, een rots in het gezicht van de macht. Dit is geen gedicht, dit is een woedend monument – gekerfd in vlees, getekend door bloed. Het eert de kinderen van Gaza, de vaders van Oekraïne, de moeders van Congo, de verdoemden van Soedan, Syrië, Jemen, Myanmar, Israël én Iran. Het roept op tot herinnering aan wat mens-zijn betekende vóór de markten hun tanden in onze harten zetten.

De politiek?
Geslepen lafheid in maatpak.
Een firma van vergeten.
Hun handtekeningen op sterfregisters.
Hun stilzwijgen een mitrailleur.

Dit is geen oproep tot vrede.
Dit is de stem van het verbrijzelde kind,
de kreet van de verwoeste moederborst,
de schreeuw van de aarde zelf,
als ze opnieuw met raketten wordt bevrucht.

Een DADA-steekschrift.
Tegen parlementaire poëzie.
Tegen diplomatie als doodsrite.
Tegen neutraliteit als medeplichtigheid.

Verhef dit tot een strijdkreet.
Laat elke letter spuwen.
Laat elke klank slaan.
Laat elke stilte daveren.

Wij vergeten niet.
Wij vergeven niet.
Wij schrijven dit in steen.
Tot de daders breken op hun eigen wetten.

Geen kunst. Geen schoonheid. Geen vrede.
Tot recht een adem krijgt.
Tot bloed niet langer valuta is.
Tot kinderen geen doelwit zijn.

“Wat niet wordt uitgesproken, blijft zich herhalen in bloed.
Daarom schreeuwt dit steenschrift – in naam van wie niet meer kan spreken.”

— Jean-Pascal Salomez, voor de slachtbank van de beschaving

• Jean-Pascal Salomez
• mei 16, 2025
• 9 minutes Read

Gedachtevirus: De Leer Van Het Niks!

In De Leer van het Niks verkent Jean-Pascal Salomez het meest radicale concept uit de menselijke ervaring: het Niks. Niet als leegte, maar als kracht. Niet als nihilisme, maar als artistiek en existentieel verzet. In de geest van Dada – de kunstbeweging die ontstond uit de gruwel van Wereldoorlog I – wordt het Niks niet bestreden, maar omarmd als een daad van bevrijding.

Dada en het Heilig Niks: Dada wijst logica en betekenis af. Het “Niks” is geen afwezigheid, maar een bewuste afwijzing van orde, nut en reden.

Filosofie van het Niets: Waar klassieke filosofen als Heidegger het Niets als schaduw van het Zijn zagen, keert Dada dit om: het Niks is het fundament. Het bestaan is slechts een moment van verstoring in een oceaan van betekenisloosheid.

Wetenschap en Niks: Ook de wetenschap, met haar idee van een dynamisch vacuüm, moet buigen: voor Dada is het Niks niet meetbaar, niet begrensd, maar het enige waar we op kunnen rekenen.

Sociale en politieke kracht: Het weigeren om mee te doen – het bewust nietsdoen – wordt een politieke daad. In de geest van de Tijdelijke Autonome Zone ontstaat vrijheid juist in de weigering.

Kunst en Niks: Kunst is geen expressie, maar verstoring. Dada-kunst ontregelt, vernietigt verwachtingen en maakt plaats voor onvoorspelbare creatie. Het Niks wordt de moeder van inzicht.

Therapie van Niks: In een wereld geobsedeerd door zingeving, wijst Dada op de bevrijding in het laten varen. Het Niks geneest niet door betekenis, maar door de afwezigheid ervan.

Het Museum van Niks: Denk aan een ruimte zonder werken, zonder regels, zonder uitleg. Enkel leegte. Wat overblijft, ben jij – als waarnemer, als niets, als mogelijkheid.

De Leer van het Niks is geen doctrine, maar een spel. Geen religie, maar een spiegel. Het is een dans op de rand van het absurde, een lofzang op de leegte, en een uitnodiging tot het herdenken van alles wat betekenisvol lijkt.

Deze gedachte, deze ruimte – is een pleidooi voor niets. En precies daarin: een bron van alles.