Een Open Brief aan Mijn Gezin
Zonder adem, zonder rust, dans ik door de wirwar van het bestaan. Een lichaam geketend, geest gescheurd, maar het vuur… het brandt. Dit lijf, een scheepswrak, een soldaat van het leven, dat niet weet wat het betekent om stil te staan. Jullie, jullie zijn het fundament dat blijft trillen, alsof het ritme van mijn pijn een dans is, een chaos die in de schaduw fluistert. Elke stap is een roep, elke ademhaling een strijd. Mijn spieren, gekleed in metaal, lachen in de spiegel van herinnering.
Dood, leven, ze spelen hun spel, maar ik… ik blijf. Mijn hart klopt, zelfs als de tijd zich hoekt in een gestolen adem. Wat is dit leven? Wat is dit lijden, als niet een toneelstuk met een script dat zijn betekenis niet kent? Een cirkel van tijd, gevuld met spraakverwarring, gevuld met de strijd tegen een onzichtbare vijand. Mijn benen, mijn ziel, mijn gedachten – ze trekken aan een touw dat geen einde kent.
Maar dan, uit de scherven van deze chaos, groeit iets. Iets wilds, iets dat niet gehoord wordt door de muren van de realiteit. En daar ben ik, met jullie, in deze pijn. Samenzweerders van een strijd die geen winnaar kent, maar altijd blijft schreeuwen.
Lees Meer