In deze turbulente tijd van snel veranderende dynamiek lijkt het alsof we van de ene naar de andere situatie worden geslingerd, met een mengeling van verwarring en het besef dat we voor nieuwe uitdagingen staan. Europa bevindt zich in een fase van herdefiniëring, waarbij de focus ligt op het verspreiden van het Europese gedachtegoed onder de bevolking. Opvallend is de recente ontwikkeling waarbij zestienjarigen verplicht worden om te stemmen, terwijl elders in de wereld Poetin zijn oorlogseconomie op het gemak versterkt.

Deze situatie roept een verhaal op van tegenstellingen en uitdagingen, waar individuen worden geconfronteerd met de eisen van een snel veranderende wereld en de druk van geopolitieke spanningen. Stel je voor: in een klein Europees stadje worstelt een jonge zeventienjarige, genaamd Neha, met de verplichting om te stemmen. Terwijl zij haar weg probeert te vinden in deze nieuwe politieke realiteit, wordt ze geconfronteerd met tegenstrijdige meningen van familie en vrienden, en met de groeiende dreiging van een escalerend conflict elders in de wereld.

Neha’s verhaal weerspiegelt de bredere Europese en mondiale context, waarin veel te jonge individuen gedwongen worden om hun standpunten te heroverwegen en actie te ondernemen te midden van politieke en economische turbulentie. Het is een verhaal van strijd, maar ook van hoop en veerkracht, waarin de kracht van het individu om verandering teweeg te brengen centraal staat.

Als vader van Neha, Donovan en Marco voel ik me bezorgd over de plotselinge plicht tot stemmen, vooral gezien hun overtuigingen over Europa als een ongewenste entiteit. Mijn kinderen zijn nog jong en onervaren in de complexiteiten van het leven en de politieke wereld, en ik zie hen liever niet naar de stembus gaan, laat staan deel uitmaken van een mogelijk toekomstig verplicht dienstplichtig leger.

Als vader zit ik met de handen in het haar, worstelend met de vraag hoe ik mijn kinderen kan beschermen tegen de verplichtingen en gevaren die gepaard gaan met politieke en militaire veranderingen. Ik vraag me af of er een uitweg is uit deze situatie, een manier om mijn kinderen te behoeden voor wat ik beschouw als ongewenste invloeden vanuit Europa.

Pats en klets, de rest volgt hier. Het lijkt erop dat de verdomde ambtenaren en hun kruiperige inspecteurs geen grenzen kennen als het gaat om het verstoren van mijn leven. Laat me een persoonlijk tintje toevoegen aan dit verhaal, met een titel als “Het recht op geluk verkracht door bureaucratische ellende”. Wie ben ik? Niets meer dan een individu met een verleden dat ik het liefst achter me zou laten. Een persoon die door dat verleden tot het uiterste wordt gedreven door ambtelijke rotzooi. Wat is er aan de hand? Het is algemeen bekend dat ik mijn deel van het leed heb gedragen en erin geslaagd ben om me er doorheen te slaan. Maar nu is er een situatie ontstaan met die bureaucratische wereld die ik meer dan zat ben, en waar ik zonder enige terughoudendheid mijn middelvinger naar opsteek.

Een paar weken geleden stonden er ineens twee sukkels voor mijn deur, in keurige pakken gehuld, met een trutje in een rokje erachteraan. Ze identificeerden zichzelf als inspecteurs van de RVA. Ik lachte ze haast uit, dachtend dat er geen enkel probleem zou zijn. Maar wat deden ze? Ze slingerden een berg papierwerk voor mijn neus, en toen ik weer kon zien, was ik stomverbaasd. Ze wilden mijn huis binnenvallen, mijn levenswijze onder de loep nemen, en zelfs controleren hoeveel tandenborstels ik bezat! Alsof ze op zoek waren naar zaadvlekken op mijn lakens! Een belachelijke controle waar alleen een stelletje doorgeslagen bureaucraten op kan komen. Ik vond het ronduit lachwekkend dat dit soort volk zichzelf gerechtigd voelde om mij te komen controleren. Een absurde inbreuk op mijn privacy en een schaamteloze vertoning van machtsmisbruik.

Maar daar bleef het niet bij. Een week later stonden diezelfde soort weer voor mijn deur. Ditmaal waren het de blauwe uniformen van de politie die me lastigvielen met hetzelfde verhaal. Het begon me te dagen: ze wilden me pakken op domiciliefraude. Belachelijk! Laat me even kort wat meer context geven. Ik was ooit een verslaafde, een nietsnut, en dat is hoe mijn familie, de ambtenaren en de politie me nog steeds behandelen. Waarom? Geen idee. Ik heb gezeten voor dingen waar nu niemand meer voor vastzit. Ik zat vast omdat ik dakloos was en op mijn zestiende door mijn familie op straat werd gezet. Maar dat terzijde. Ik heb mezelf weer opgekrabbeld, ben de binnenvaart opgegaan, heb goed verdiend, maar toch was er iets dat knaagde: het ontbreken van een vrouw.

Terwijl ik mijn leven probeerde op te bouwen, werd ik geconfronteerd met nog meer ellende van de kant van de RVA en het arbeidsauditoraat. Ze dwongen ons om samen te leven, terwijl ik gewoon mijn eigen plek wilde hebben voor mijn kinderen, om ze een gevoel van thuis te geven. Onze relatie was stabiel, tot zij zich er mee gingen bemoeien. Dit tot er weeral, en nog eens, zo een kwakkelend vrouwelijk exemplaar voor de deur stond en de vraag stelde waarom wij samenwonen nu. Wat is er loos in dit land dat de wet verplicht tot samenwonen.

Ze hebben mijn leven weer eens verziekt, weer eens zonder schaamte. Ik veracht ze nu meer dan ooit, en dat laat ik duidelijk blijken in dit schrijfsel.

Deze wereld wordt steeds weerzinwekkender. Ik ben me terdege bewust van de politieke situatie in België en de lafhartige houding van deze regering, en van de komende regeringen. Er zijn machtsstructuren aan het werk in dit land die het welzijn van de bevolking met voeten treden. En bedenk goed, straks worden onze kinderen geacht voor dat soort figuren te vechten. Nou, dat gaat mooi niet gebeuren, want ik zal geen handlanger zijn in deze waanzin. Ik kan mijn kinderen niet toestaan om te vechten voor mensen die alleen maar zichzelf dienen.

De meeste van die politieke lafaards zouden eigenlijk veroordeelt moeten worden voor hun verwaarlozing van het menselijk welzijn. Het is algemeen bekend dat regeringen mensen verslaafd houden. Kijk maar naar de ernstige verslavingen aan tabak, koffie, medicijnen, drugs, gamen, sociale media, enzovoort, en de buitensporige belastingen die regeringen innen om wapens te kunnen verschaffen aan landen zoals Oekraïne, waarmee ze duizenden doden per dag op hun geweten hebben. Het is meer dan genoeg voor mij. Ik kies voor een goed karma en zal niet toestaan dat mijn kinderen gaan vechten, tenzij het is voor een verzetsbeweging tegen deze verrotte machtsstructuren.

Het streven naar een goed karma en het beschermen van geliefden tegen de gevaren van gewapende conflicten zijn nobele doelen die diepgeworteld zijn in de waarden van menselijkheid en rechtvaardigheid. Het is begrijpelijk dat sommige individuen, net als ik, ervoor kiezen om zich te verzetten tegen wat zij zien als verrotte machtsstructuren die bijdragen aan onrechtvaardigheid, conflict en lijden.

Het streven naar een goed karma is geen radicale daad, maar eerder een bewuste keuze om te handelen in overeenstemming met ethische en morele principes. Het gaat om het doen van het juiste, zelfs als dit niet altijd de gemakkelijkste of meest populaire keuze is. Het gaat om het streven naar vreedzaamheid, mededogen en het welzijn van anderen, in een wereld die lijkt te worden gedomineerd door geweld en verdeeldheid.

Het beschermen van geliefden tegen de gevaren van conflicten is een fundamenteel menselijk instinct dat voortkomt uit een diepgewortelde behoefte om voor elkaar te zorgen en elkaar te beschermen. Het gaat om het verdedigen van de meest kwetsbaren in onze samenleving en het streven naar een wereld waarin iedereen in vrede en veiligheid kan leven. Hatelijke praktijken zoals een RVA instantie uitvoert en wet en macht beroept is weerzinwekkend. Dit helpt de samenleving niet vooruit.