In de wirwar van mijn gedachten, verloren in de krochten van mijn geest, begon ik te mijmeren over mijn leeftijd en de ondraaglijke lichtheid van het Belgische bestaan. Als een dolende ziel heb ik nooit de rotsvaste grond van financiële zekerheid kunnen betreden. Gelukkig heb ik andere ankerpunten gevonden, maar de westerse wereld, meer bepaald de Belgische staat blijft als een donkere schaduw over mijn bestaan hangen.

Het lijkt alsof de Belgische staat wordt gerund door kippen zonder kop, die alleen maar kakelen over vooruitgang en winst, zonder ook maar een moment stil te staan bij de zielen die ze zouden moeten beschermen. Zoals ik al eerder heb geschreven, ben ik tegen gevestigde ordes die ons hun heerschappij opleggen.

Onlangs probeert men mij aan het werk te krijgen, let wel, ik ben 61 jaar, nadat ik al gedwongen was om samen te leven met mijn partner. Hoewel dat op zichzelf fantastisch is, moet ik toegeven dat ik als mens veel heb moeten doorstaan, lichamelijk. Meer daarover kun je vinden in mijn persoonlijke bio.

Maar waar ik het hier over wil hebben, is het volgende: de Belgische staat ontkent mij mijn recht op een toekomst. Ik heb dertien jaar lang gewerkt in detentie, maar waar is mijn voordeel daarvan? Nergens. Geen pensioensparen of enige andere vorm van compensatie. Dat is geen logica en leidt tot falen, verwarring, angst en onnodige haat.

Wat ik bedoel is dat als je een gedetineerde bent, je geen rechten hebt op een toekomst. Straf en vergelding gaan op deze manier wel heel erg ver. Mensen realiseren zich dit vaak niet, maar wanneer je eenmaal vrij bent en je wordt ermee geconfronteerd, dan is het een schok. Dat overkomt mij nu.

Als ik ziek word, is mijn uitkering niet levensvatbaar. En als de kosten voor ziekenhuisbezoeken en andere zorg te hoog worden, is er geen budget.

Het gebrek aan steun van de staat heeft niet alleen financiële gevolgen, maar heeft ook diepe psychologische wonden geslagen. Het voelt alsof ik in de steek ben gelaten door het systeem dat bedoeld is om mij te beschermen. Ik voel me machteloos en wanhopig over mijn toekomst.

Het wordt hoog tijd dat al die politici van het liberale en rechtse kamp eens gaan nadenken, en de socialistische kampen moeten al helemaal hun houding herzien.

Walging is dan ook het enige wat ik voel voor het systeem dat de Belgische politiek is geworden. Ze zullen ooit de prijs betalen voor al die mensen die ze nu stilzwijgend negeren, dat is mijn voorspelling.

Het is tijd dat de Belgische staat verantwoordelijkheid neemt voor haar burgers, ook voor hen die niet in het plaatje passen dat zij voor ogen hebben. Het is tijd voor een eerlijker systeem, een systeem waarin iedereen recht heeft op een toekomst, ongeacht hun verleden of huidige situatie.

Ze moeten opkomen voor de rechten van alle burgers, zelfs de meest kwetsbaren onder ons. We mogen niet langer zwijgend toekijken terwijl de staat onze rechten met voeten treedt. Het is tijd om op te staan en te vechten voor een rechtvaardiger België, een België waarin iedereen meetelt en iedereen recht heeft op een eerlijke kans.

Een Kolderiek Vooruitzicht. De klok tikt, de toekomst is onzeker.

En alsof het Belgische beleid nog niet surrealistisch genoeg was, lijkt de toekomst nog meer beladen met absurditeiten. Terwijl ik mijn gedachten verder liet dwalen, werd ik geconfronteerd met een duister vooruitzicht: oorlog staat voor de deur en zelfs onze kinderen zullen slechts pionnen zijn in het macabere schaakspel van de macht.

Geloof je werkelijk dat de Belgische staat ons, haar burgers, zal beschermen in tijden van oorlog? Geloof je werkelijk dat ze niet aarzelen om zelfs onze kinderen te gebruiken als kanonnenvoer, zoals in Rusland?

Terwijl ik hier zit, omringd door bureaucratische nonsens en politieke onzin, voel ik de onheilspellende schaduw van conflict naderen. De klok tikt, de toekomst is onzeker, en ik kan niet anders dan me afvragen wat er van ons zal worden.

Zullen we met ons allen simpelweg marionetten worden in het spel van de machtigen der aarde? Zullen we gedoemd zijn om de prijs te betalen voor de dwaasheden van de politieke elite?

Het is een kolderiek vooruitzicht, maar helaas een dat steeds realistischer lijkt te worden. De absurditeit van het Belgische beleid lijkt geen grenzen te kennen, en het idee dat onze kinderen gebruikt zouden kunnen worden als kanonnenvoer is ronduit angstaanjagend.

Dus, ik weiger te zwijgen, ik weiger toe te geven aan de absurde logica van de machtigen der aarde. Ik zal opstaan, mijn stem laten horen, en vechten voor een rechtvaardiger België, een België waarin de belangen van de burgers vooropstaan, zelfs in tijden van oorlog.

Het Gelijk van de Westerse Landen: Een Mythe Ontkracht

In de schijnwerpers van de westerse media lijkt het vaak alsof de westerse landen altijd gelijk hebben. Ze prediken over mensenrechten en democratie, maar in werkelijkheid worden de rechten van andere volkeren vaak genegeerd. Het is tijd om deze mythe te ontkrachten en enkele voorbeelden te belichten die deze dubbele standaard blootleggen.

Neem bijvoorbeeld de manier waarop onze westerse landen omgaan met conflicten in het Midden-Oosten. Terwijl ze zichzelf presenteren als hoeders van vrede en vrijheid, zijn hun interventies in landen als Irak, Afghanistan en Libië vaak gepaard gegaan met ernstige schendingen van de mensenrechten en hebben ze geleid tot langdurige conflicten en instabiliteit.

Een ander voorbeeld is de hypocrisie rondom wapenhandel. Westerse landen, die vaak pleiten voor ontwapening en vrede, zijn tegelijkertijd enkele van de grootste wapenexporteurs ter wereld. Deze wapens belanden vaak in handen van autoritaire regimes en worden gebruikt tegen onschuldige burgers.

Ook op het gebied van klimaatverandering en milieubescherming tonen westerse landen vaak een gebrek aan daadkracht. Terwijl ze mooie woorden spreken over duurzaamheid en het behoud van de planeet, zijn het juist de westerse landen die het meest bijdragen aan de vervuiling en de vernietiging van het milieu.