Aha DaDa — Over Mens, Maker, Tegenkracht

In *Aha DaDa — Over Mens, Maker, Tegenkracht* verkent Jean-Pascal Salomez de mens als schepper, slachtoffer en erfgenaam van zijn eigen tijd. Vanuit Zonnebeke, tussen verleden en toekomst, rijst een stem op die weigert te zwijgen in de storm van commercie en conformiteit.

Het drieluik dat de kern vormt van de tekst schetst een cyclus van verdoving, ontwaken en herstel. In **De Dealer van Drank en Decibels** verschijnt de moderne hofnar van het kapitalisme: hij verkoopt vergetelheid in blikjes en noemt het “beleving”. De massa danst, moe en gehoorzaam, terwijl stilte langzaam sterft in de nek van het bier.

Daartegenover staat **De Herverkoper van Stilte en Schaduw**, een figuur die het verloren geweten terug op de markt brengt. Zijn waar is hard: stilte snijdt, omdat ze de mens dwingt zichzelf te horen. Wie durft te luisteren, keert terug als herboren — niet langer consument, maar geweten.

In het slotdeel, **De Erfgenaam van Geluid**, keert de toon van menselijkheid terug. Geluid wordt opnieuw trilling, geen product. De wereld luistert niet langer naar lawaai, maar naar betekenis — een wedergeboorte van verbinding, eenvoud en natuur.

Salomez schrijft als kunstenaar-filosoof van de tegenkracht: tegen vervreemding, voor hermenselijking. Zijn DaDa-manifest is geen vlucht, maar een oproep tot herontdekking — een anarchistische ode aan wat overblijft wanneer de stilte weer spreekt.

Lees Meer

Stilte van de Ziel: ART- over Geestelijke Gezondheidszorg

Wereld draait. Wij draaien. Niet synchroon.
Gedachten in stenen. Pijn in cijfers. Mensen als labels.

Hulp?
Systeem zwijgt. Wij zoeken. Niemand luistert.

Checklist. Wachttijd. Formulier.
Je bent casus #4219. Je pijn? Onzichtbaar.

Dertien jaar gevangen. Geest gebroken. Lichaam gebroken.
Gevangenissyndroom: angst, hulpeloosheid, depressie.
Vrij? Niet vrij. Chaos in hoofd.

Binnenvaart. Water. Werk. Structuur. Zelfvertrouwen.
Liefde. Kinderen. Verlies. Rouw. Herstel. Chaos.

Hulp begint van binnen. Therapie, regels, medicatie – hulpmiddelen.
Jij schrijft. Jij voelt. Jij schildert. Jij leeft.
Deci & Ryan: intrinsieke motivatie. Zelfreflectie. Zelfbewustzijn. Veerkracht.

Woorden – explosies. Diagnoses? Weg. Medicatie? Hulpmiddel. Zorg? Menselijkheid.
Stilte doorbreken. Kijken. Luisteren. Voelen. Schrijven. Spreken. Actie.

Echte verandering: van binnenuit.
Chaos is kunst. Pijn is kunst. Leven is kunst. ART is alles.

Voor meer over mijn leven en visie: jeanpascalsalomez.com/bio
.

Lees Meer

We Zijn Allemaal Iemands Kind, zo ook Siska!

Het artikel “We Zijn Allemaal Iemands Kind, Zo Ook Siska!” onderzoekt de universele menselijke kwetsbaarheid en de sociale verantwoordelijkheid die daarmee gepaard gaat. Aan de hand van het individuele voorbeeld van Siska benadrukt de auteur dat ieder mens onderdeel is van een groter netwerk van relaties, verhalen en empathie. Het werk combineert dadaïstische poëtische technieken met kritische filosofische reflecties over de hedendaagse samenleving, waarin mentale onafhankelijkheid vaak wordt bedreigd door institutionele en sociale structuren. Salomez pleit voor een politieke kunst die zowel aanklacht als bewustwording is, en roept op tot het doorbreken van stiltes die maatschappelijke verandering belemmeren. Door chaos, absurditeit en speelse taal te gebruiken, wordt de lezer geconfronteerd met de complexiteit van de menselijke conditie en de noodzaak tot verbinding en medemenselijkheid.

Lees Meer

🌀 De Dadaïstische Anarchist spreekt

Het weet ik veel hoeveel luik dat hier gepresenteerd wordt, is niet slechts een beschrijving van de wereld zoals zij is; het is een getuigenis van hoe een mens deze wereld beleeft, ondergaan en weerstaat. Deel I, “De Slaafsheid van de Pen”, belicht de mechanismen van macht, gehoorzaamheid en structurele repressie. Het toont hoe taal en media kunnen worden ingepalmd, hoe waarheid kan worden vervormd en hoe burgers, jong en oud, worden teruggedrongen in stilte en passiviteit.

Deel II, “We Zijn Allemaal Iemands Kind”, vormt het tegengewicht: een oproep tot menselijkheid, een herinnering dat achter elke statistiek, elke beleidsnota, elk fragment van nieuws, een individueel hart klopt, een verhaal bestaat, een kwetsbaarheid leeft. Het benadrukt dat het erkennen van menselijke pijn en het zoeken naar warmte, mededogen en verbondenheid even noodzakelijk is als het blootleggen van macht en nalatigheid.

Het geheel is een oefening in existentiële dualiteit: verzet én compassie, woede én zorg, kritiek én empathie. Het filosofische uitgangspunt is eenvoudig maar fundamenteel: echte vrijheid en verantwoordelijkheid ontstaan niet alleen door het aanvechten van systemen, maar door het herstellen van de verbinding met de menselijke kern — het vermogen tot mededogen, het besef dat ieder mens iemands kind is.

In een samenleving die steeds meer gefragmenteerd raakt, vormt deze tekst een monument van bewustzijn: een waarschuwing én een uitnodiging. Een waarschuwing dat stilte geen neutraliteit betekent, dat onverschilligheid destructief is, en dat passiviteit medecreatie van lijden inhoudt. Een uitnodiging om, ondanks teleurstellingen, de moed te vinden te spreken, te luisteren, en de menselijke warmte nooit volledig te laten doven.

Het laatste woord is dus geen eindpunt, maar een filosofische start: een richtlijn voor handelen en denken, een houvast voor wie zoekt naar waarheid én menselijkheid in een wereld vol chaos, geluid en stilte tegelijk.

Lees Meer

De Stilte van Zonnebeke

In dit beschouwende vervolg op “Dank je om een antwoord voor te bereiden” onderzoekt Jean-Pascal Salomez de betekenis van bestuurlijke stilte in een kleine gemeenschap als Zonnebeke. Wanneer een kunstenaar of burger kritiek uit op onrecht, reageert het bestuur niet met dialoog, maar met stilzwijgen — een subtiele vorm van machtsuitoefening.

De stilte wordt zo een sociaal en politiek mechanisme: een manier om conflict te vermijden, verantwoordelijkheid te ontlopen en de burger moreel te isoleren. Toch is die stilte niet leeg, maar veelzeggend — ze bewijst dat waarheid de machtsstructuur heeft geraakt.

Het artikel toont hoe de weigering tot gesprek juist de kracht van het woord bevestigt. Schrijven wordt een daad van burgerlijke moed: geweldloos, maar onverzettelijk. In de stilte groeit de opstand, niet uit woede, maar uit overtuiging.

Lees Meer

Het Heilige, Ingepakt en Wel

In Het Heilige, Ingepakt en Wel confronteert Jean-Pascal Salomez de kijker met de paradox van bescherming en verdrukking. Zijn materiaal — epoxy — fungeert als metafoor voor de hedendaagse omgang met betekenis: wij willen bewaren wat we niet langer geloven, conserveren wat we tegelijk afwijzen. In die spanning ontstaat een vorm van stille tragiek die de kern van het werk bepaalt.

De kunstenaar gebruikt het heilige niet als religieus object, maar als symbool van wat de mens overstijgt: kwetsbaarheid, tijd, herinnering. Door het heilige letterlijk “in te pakken”, keert hij zich tegen de commerciële en sacrale exploitatie van geloofsbeelden. De actie van verbergen wordt tegelijk een daad van onthulling — een rituele bevrijding uit de dogmatiek van aanbidding.

Het werk balanceert tussen sculptuur en schildering, tussen manifest en meditatie. De epoxylaag fungeert als zowel huid als harnas: het glanst, het verstikt, het bewaart. Wat resteert, is een stil heiligdom van twijfel.

In menswetenschappelijke zin raakt dit werk aan thema’s van symbolische transsubstantiatie (vgl. Durkheim, Les formes élémentaires de la vie religieuse, 1912) en de-mystificatie van het sacrale (Eliade, Le sacré et le profane, 1957). Salomez maakt van het materiële proces een spirituele daad: de reïncarnatie van het heilige in de materie zelf.

Zoals bij de werken van Berlinde De Bruyckere of Anselm Kiefer is de fysieke textuur ook een morele. Het oppervlak wordt getuige van lijden, geloof en tijd — maar het laat ruimte voor genezing.
De kunstenaar vraagt geen aanbidding, maar aanwezigheid.

Lees Meer

Over Vrijheid en Meer

Het werkelijke doel van de tekst

Autonomie en bewustzijn versterken
De geanimeerde neontekst is niet slechts een verhaal. Het is een experimentele ruimte waarin de lezer uitgenodigd wordt om autonoom te denken. De interactieve neonwereld functioneert als een metafoor voor het menselijke bewustzijn: pulserend, adaptief, en verbonden met verbeelding. Door de scroll- en muisgestuurde animaties ervaart de lezer letterlijk dat zijn handelingen invloed hebben op de omgeving, een visuele analogie voor persoonlijke en collectieve autonomie.

Anarchistisch verzet met taal als wapen
De tekst is een expressie van anarchisme, niet als ideologie die repressie vervangt, maar als filosofische en creatieve praktijk. Door neonwoorden, fragmenten, en virtuele lagen te gebruiken, wordt hiërarchie en beheersing metaforisch gesaboteerd: de lezer ervaart een wereld zonder vaste meester, zonder vooraf vastgestelde regels. Het verzet is taal- en bewustzijnsgericht, niet fysiek, maar doordringend en reflectief.

Digitale en collectieve verbeelding
Door deze tekst op het internet te publiceren, ontstaat een collectieve ruimte van verbeelding. Elke interactie van de lezer—scrollen, bewegen, klikken—wordt een kleine, persoonlijke bijdrage aan de neonwereld. Zo functioneert het werk als een gedeeld kunstexperiment: een democratische neonstad die leeft door de deelnemers.

Filosofische laag: tijd, werkelijkheid en ervaring
De tekst onderzoekt ook fundamentele vragen: wat is werkelijkheid? Wat is waarneming? Door futuristische en interactieve elementen te combineren met het heden en menselijke relaties (Leana, Evy), ontstaat een spanningsveld tussen droom en realiteit. Het geeft een experimentele ervaring van het nu, terwijl het uitnodigt tot reflectie over menselijke condition humaine.

Het doel is niet enkel esthetisch, maar normatief: het communiceert waarden van vrijheid, autonomie, solidariteit en creatief verzet. Het is een digitale manifestatie van mijn anarchistische filosofie: een directe oproep aan de lezer om na te denken over persoonlijke en maatschappelijke structuren.

Waarom deze vorm: geanimeerd, interactief, neon?

Animatie en neon: visueel en cognitief stimulerend, symboliseert levendigheid en verandering. Het versterkt de ervaring van vrijheid en de pulserende vitaliteit van een stad of bewustzijn.

Interactiviteit (scroll & muis): maakt van de lezer een actieve participant, geen passieve ontvanger. Dit ondersteunt het anarchistische principe van horizontale participatie en autonome ervaring.

Fragmenten en poëzie: zorgen voor onverwachte botsingen, subversieve wendingen en bevorderen introspectie. Het daagt lineaire logica uit, net zoals echte vrijheid dat doet.

De kern van de tekst

Vrijheid en autonomie – de tekst is een oefening in denken en ervaren zonder externe dominantie.

Creatief verzet – taal, neon, en interactie zijn instrumenten om hiërarchie en stagnatie te ondermijnen.

Collectieve ervaring – internet maakt de tekst gedeeld, elke lezer voegt zijn eigen ritme en energie toe.

Filosofische exploratie – reflectie op bewustzijn, werkelijkheid, menselijke relaties en het nu.

Esthetische kracht – schoonheid en absurditeit zijn geen luxe, maar middelen van verzet en bewustzijnsverruiming.

Kortom: deze tekst staat op internet om een levend experiment te zijn: een anarchistische, neon-geanimeerde ruimte waarin mensen worden uitgedaagd, geïnspireerd, en actief betrokken bij vrijheid, verbeelding en bewustzijn. Het is mijn digitale manifest, mijn aanval op statische maatschappelijke structuren, maar zonder geweld—alleen door taal, beeld, interactie en filosofie.

Lees Meer

Beschrijving – Involutus Armamantis

Vraagprijs: €2.500
Kort argument: uniek, technisch veeleisend epoxy/reliëfwerk met ingebedde edelstenen en pigmenten; hoge arbeidstijd (meerdere jaren ontwikkeling/onderzoek) en sterke conceptuele/literaire lading (Latijnse titel, existentieel menswetenschappelijk verhaal) — daarom positioneerbaar in het segment van betekenisvolle hedendaagse kunst.

Lees Meer

En Nog Eens Een Keertje Maar Weer

Samenvatting voor bezoekers van de website

Het Handduwertjes Manifest komt op je scherm tot leven in een interactieve en beweeglijke vorm, waarin gras, machines en kinderen zachtjes bewegen en samen een verhaal vertellen van zorg, verbeelding en hoop.

De pagina is zo gemaakt dat alles goed zichtbaar blijft, of je nu een marineblauwe of een witte achtergrond gebruikt. De teksten, kleuren en animaties zijn zorgvuldig gekozen: helder, warm en contrasterend, zodat de symboliek van het verhaal – de harmonie tussen mens, natuur en machine – altijd duidelijk overkomt.

Door de animaties voelt het manifest bijna als een levend kunstwerk. Het gras fluistert zacht, de maaiers draaien ritmisch en de kinderen bewegen speels, waardoor de bezoeker een gevoel van speelsheid, verwondering en gemeenschappelijkheid ervaart.

Deze aanpak zorgt ervoor dat het verhaal niet alleen gelezen, maar ook beleefd kan worden. Het is een uitnodiging om de waarden van zorg, ritueel, en gedeelde verbeelding te voelen en te ervaren, op een manier die zowel visueel als emotioneel aanspreekt.

Kortom. Gebruik je verbeelding.

Lees Meer

Adam en Eva: De Anatomie van een Wantrouwige Liefde

✨ Poëtisch citaat uit “Adam en Eva: De Anatomie van een Wantrouwige Liefde”
Wij wonen samen in een huis dat brandde voor het gebouwd was.
Jij kust met handen die ooit sloegen, ik troost met een hart dat zichzelf verloor.
Wij zijn geen redding voor elkaar — wij zijn elkaars waarheid.
En dat is soms genoeg.

🧠 Kort Essay: De Liefde als Spiegel van Trauma en Herstel
Inleiding
De figuren Adam en Eva worden in deze tekst niet benaderd als mythologische oermensen, maar als psychologische archetypen van wat het betekent om lief te hebben vanuit een gekwetst zelf. Het essay stelt dat liefde in getraumatiseerde relaties geen verlossing biedt, maar een spiegel vormt waarin de onverwerkte pijn zichtbaar wordt. Daarmee raakt het thema’s aan als hechting, dissociatie, zorgtrauma en zelfverlies.

1. Liefde als spiegel, geen medicijn
De tekst stelt zich op tegen het romantisch ideaal waarin liefde de gebroken mens ‘heelt’. In plaats daarvan benadrukt ze de pijnlijke maar noodzakelijke functie van liefde als reflectieve ruimte. Zoals Winnicott (1971) schreef: “It is a joy to be hidden, but a disaster not to be found.” De relatie is een plek waar dat wat verborgen bleef, zichtbaar wordt — en dat is zelden comfortabel.

2. Adam: De zelfbeschermende destructie van het vermijdende hechtingspatroon
Adam verpersoonlijkt de mens die geleerd heeft nabijheid te wantrouwen. Volgens Bowlby (1988) ontwikkelen mensen met een onveilige of vermijdende hechting afweermechanismen die elke vorm van afhankelijkheid wantrouwen. Adams sabotage van intimiteit is geen wreedheid, maar een overlevingsreflex. Zijn agressie is gecamoufleerde angst.

3. Eva: De zelfopoffering als strategie voor bestaansrecht
Eva vertegenwoordigt de ander die zich onzichtbaar maakt om geliefd te worden. Haar neiging tot zorgen, pleasen en verdragen is diep verbonden met een internalisatie van schuld en dienstbaarheid (Gilligan, 1982). Haar liefde wordt een project van zelfuitwissing — een poging om het hiaat in de ander te vullen ten koste van zichzelf.

4. Het huis op as: trauma als fundament van verbondenheid
De metafoor van het ‘huis op as’ is veelzeggend: beide partners bouwen aan een gezamenlijk leven op de resten van onverwerkte gebeurtenissen. Deze beeldspraak sluit aan bij het werk van Van der Kolk (2014), die stelt dat trauma het heden besmet zolang het verleden niet in het bewustzijn is geïntegreerd. Toch biedt de tekst hoop: het is mogelijk om samen te blijven bouwen, mits beide partners het puin erkennen.

5. De auteur als Adam én Eva: een duale identiteit
Het sterkste inzicht in de tekst is misschien wel de erkenning dat deze archetypen in één persoon huizen. De auteur getuigt van het besef dat zowel het wantrouwen van Adam als het verlangen naar harmonie van Eva innerlijke stemmen zijn, geen externe rollen. Het proces van heling is dus intra-psychisch, niet afhankelijk van de ander maar van zelfinzicht, verantwoordelijkheid en mededogen.

Conclusie
“Adam en Eva: De Anatomie van een Wantrouwige Liefde” is geen liefdesverhaal in klassieke zin. Het is een pleidooi voor het erkennen van het psychologische littekenweefsel dat elke relatie met zich meebrengt. Liefde is niet de afwezigheid van trauma, maar het gezamenlijk bewonen van de ruimte waarin trauma herdacht en hervormd kan worden.

Ware liefde, zo leert deze tekst ons, is geen vlucht uit de pijn — maar een poging om samen mens te blijven ondanks die pijn.

Lees Meer

Genoeg te zien van Jean Pascal Salomez

KKK

  • december 31, 2023

Triptiek Doornik

  • december 8, 2023

Kortrijk / Boezinge

  • april 26, 2023

Fotografie te Zonnebeke

  • april 3, 2023

Onderweg naar overal

  • september 1, 2022

De oude Leie

  • oktober 5, 2021

Verhaal in foto’s

  • september 27, 2020

Tynecot

  • juli 22, 2020

Terug naar de bergen

  • juli 19, 2020

Sunflower

  • juni 30, 2020

De Schrijver

  • juni 18, 2020

In God we trust …

  • mei 4, 2020

Kunstkerk Bossuit

  • februari 16, 2020

De kleiputten Roeselare

  • februari 3, 2020

Spreken Vogel

  • januari 23, 2020

Zonnebeke

  • januari 22, 2020

Gent nog een keer

  • januari 1, 2020

Chaos

  • oktober 28, 2019

Wood abstraction

  • oktober 21, 2019

Nature Distortions

  • mei 19, 2019

Distortions

  • april 27, 2019

Ghost warrior

  • april 20, 2019

Beschermd: To hide

  • april 12, 2019

Maks / Donovan

  • maart 20, 2019

Angry Mother Nature

  • maart 18, 2019

Tree

  • maart 9, 2019

Vuur

  • maart 4, 2019

Ephro

  • maart 1, 2019

Flowers

  • februari 25, 2019

Masks

  • februari 21, 2019

Things

  • februari 17, 2019

Trains

  • februari 16, 2019

Architecture

  • februari 16, 2019

Gotcha

  • februari 10, 2019

Brussel

  • februari 4, 2019

Ephro Anderszins

  • januari 31, 2019

Hasselt

  • januari 19, 2019

Self!

  • januari 15, 2019

Doornik

  • januari 15, 2019

Craiova

  • januari 14, 2019

Donovan Dark ART-

  • januari 13, 2019

Evy Otherwise

  • januari 12, 2019

Gold

  • januari 9, 2019

Ero ART-

  • december 15, 2018

Ooigem

  • april 14, 2018

Ingelmunster

  • april 4, 2018

Oostrozebeke

  • april 1, 2018

Waregem

  • maart 31, 2018

Loo

  • maart 28, 2018

De Groene Meersen

  • april 25, 2017

DoMaNe Dark Art- Otherwise

  • januari 27, 2017

Dunkerque

  • februari 1, 2016

Lefrinckoucke

  • januari 1, 2016

Zuidcoote

  • december 29, 2015

Roeselare

  • oktober 1, 2015

Bray Dunes

  • maart 20, 2015

ART-Shoot

  • januari 21, 2014

kerst viert men niet alleen

  • december 25, 2013

ART- Presents

  • oktober 21, 2013

Kortrijk

  • juni 8, 2013

Vernissage Lovie

  • april 30, 2013

Vernissage Pascaris kapel

  • april 16, 2013

Elverdinge

  • maart 28, 2013

ART-SHOOT

  • maart 8, 2013

ART-PRESENTS

  • februari 22, 2013

Gent

  • februari 18, 2013

Marco

  • januari 3, 2013

Vuur

  • december 30, 2012

ART- Expo

  • november 11, 2012

ART- Shoot

  • juli 24, 2012

ART-SHOOT KIDS

  • juli 10, 2012

ART-PRESENTS

  • juni 24, 2012

ART- Presents

  • juni 12, 2012

http://www.afterall.be/

  • maart 11, 2012

Triptychon met tri / Do not

  • januari 30, 2012

De uitloper

  • december 24, 2011

ART- ATELIER

  • december 22, 2011

R.I.P Willem Van Hecke

  • december 16, 2011

R.I.P Willem Van Hecke

  • december 16, 2011

Triptychon met tri / Aqua

  • september 5, 2011

De Panne

  • augustus 20, 2011

Crack!

  • augustus 13, 2011

Zomerzicht

  • juli 19, 2011

Regenpret?

  • juli 17, 2011

Skate

  • juli 9, 2011

Deze website maakt gebruik van cookies. Door deze site te gebruiken, accepteert u het gebruik van deze cookies.  Meer info