• Jean-Pascal Salomez
• JPS
• juni 17, 2025
• 13 minutes Read

Adam en Eva: De Anatomie van een Wantrouwige Liefde

✨ Poëtisch citaat uit “Adam en Eva: De Anatomie van een Wantrouwige Liefde”
Wij wonen samen in een huis dat brandde voor het gebouwd was.
Jij kust met handen die ooit sloegen, ik troost met een hart dat zichzelf verloor.
Wij zijn geen redding voor elkaar — wij zijn elkaars waarheid.
En dat is soms genoeg.

🧠 Kort Essay: De Liefde als Spiegel van Trauma en Herstel
Inleiding
De figuren Adam en Eva worden in deze tekst niet benaderd als mythologische oermensen, maar als psychologische archetypen van wat het betekent om lief te hebben vanuit een gekwetst zelf. Het essay stelt dat liefde in getraumatiseerde relaties geen verlossing biedt, maar een spiegel vormt waarin de onverwerkte pijn zichtbaar wordt. Daarmee raakt het thema’s aan als hechting, dissociatie, zorgtrauma en zelfverlies.

1. Liefde als spiegel, geen medicijn
De tekst stelt zich op tegen het romantisch ideaal waarin liefde de gebroken mens ‘heelt’. In plaats daarvan benadrukt ze de pijnlijke maar noodzakelijke functie van liefde als reflectieve ruimte. Zoals Winnicott (1971) schreef: “It is a joy to be hidden, but a disaster not to be found.” De relatie is een plek waar dat wat verborgen bleef, zichtbaar wordt — en dat is zelden comfortabel.

2. Adam: De zelfbeschermende destructie van het vermijdende hechtingspatroon
Adam verpersoonlijkt de mens die geleerd heeft nabijheid te wantrouwen. Volgens Bowlby (1988) ontwikkelen mensen met een onveilige of vermijdende hechting afweermechanismen die elke vorm van afhankelijkheid wantrouwen. Adams sabotage van intimiteit is geen wreedheid, maar een overlevingsreflex. Zijn agressie is gecamoufleerde angst.

3. Eva: De zelfopoffering als strategie voor bestaansrecht
Eva vertegenwoordigt de ander die zich onzichtbaar maakt om geliefd te worden. Haar neiging tot zorgen, pleasen en verdragen is diep verbonden met een internalisatie van schuld en dienstbaarheid (Gilligan, 1982). Haar liefde wordt een project van zelfuitwissing — een poging om het hiaat in de ander te vullen ten koste van zichzelf.

4. Het huis op as: trauma als fundament van verbondenheid
De metafoor van het ‘huis op as’ is veelzeggend: beide partners bouwen aan een gezamenlijk leven op de resten van onverwerkte gebeurtenissen. Deze beeldspraak sluit aan bij het werk van Van der Kolk (2014), die stelt dat trauma het heden besmet zolang het verleden niet in het bewustzijn is geïntegreerd. Toch biedt de tekst hoop: het is mogelijk om samen te blijven bouwen, mits beide partners het puin erkennen.

5. De auteur als Adam én Eva: een duale identiteit
Het sterkste inzicht in de tekst is misschien wel de erkenning dat deze archetypen in één persoon huizen. De auteur getuigt van het besef dat zowel het wantrouwen van Adam als het verlangen naar harmonie van Eva innerlijke stemmen zijn, geen externe rollen. Het proces van heling is dus intra-psychisch, niet afhankelijk van de ander maar van zelfinzicht, verantwoordelijkheid en mededogen.

Conclusie
“Adam en Eva: De Anatomie van een Wantrouwige Liefde” is geen liefdesverhaal in klassieke zin. Het is een pleidooi voor het erkennen van het psychologische littekenweefsel dat elke relatie met zich meebrengt. Liefde is niet de afwezigheid van trauma, maar het gezamenlijk bewonen van de ruimte waarin trauma herdacht en hervormd kan worden.

Ware liefde, zo leert deze tekst ons, is geen vlucht uit de pijn — maar een poging om samen mens te blijven ondanks die pijn.

• Jean-Pascal Salomez
• JPS
• juni 13, 2025
• 9 minutes Read

Spreken Vogel SpReeKt

De tekst “Spreken Vogel” is een krachtige literaire expressie van taal, betekenis en existentie, verweven met persoonlijke ervaring en filosofische reflectie. Centraal staat de metafoor van de ‘Spreken Vogel’ — een wezen dat niet komt om blijvende boodschappen te verkondigen, maar juist omdat de overvloed aan woorden vaak zwijgt over wat er werkelijk toe doet. Spreken Vogel beweegt zich tussen zinnen als stof in zonlicht, zichtbaar en onzichtbaar tegelijk, en weigert zich te binden aan traditionele grammatica of vaste betekenis. Dit beeld staat voor een taal die niet wil verklaren, maar vragen wil oproepen en verwarring zaait als een vorm van zacht, radicaal verzet.

De tekst reflecteert diep op het persoonlijke lijden en herstel van Jean-Pascal zelf — zijn littekens, zijn leven in Zonnebeke, de verbondenheid met zijn familie, en de tragiek van oorlog en verlies die deze regio doordrenkt. De ‘Vraag’ en het ‘Antwoord’ verschijnen als symbolen van een voortdurende zoektocht naar zingeving, zonder definitieve oplossingen, en met een openheid die uitnodigt tot nieuwe interpretaties.

In de ART-Galerie, zijn artistieke toevluchtsoord, verweeft Jean-Pascal kunst, taal en herinnering tot een levend palet van betekenis die nooit af is. De tekst eindigt met de hoop en het vertrouwen in de jeugd — in het kind dat speelt met begrippen en zo het spreken voortzet, niet als een afsluiting, maar als een nooit eindigende vraag.

Deze prozatekst is een reflectie op taal als medium van existentiële twijfel, hoop en menselijke verbondenheid.

• Jean-Pascal Salomez
• DaDa
• JPS
• mei 31, 2025
• 13 minutes Read

Fragmenten uit de zinderkolk

Zielsverklaring in Zwoord – Jean-Pascal Salomez

Deze zielsverklaring van Jean-Pascal Salomez, voorzitter van ART vzw te Zonnebeke, is geen klassiek manifest of oproep, maar een bewust existentiële eruptie van taal, gevoel en gedachte. In dadaïstische, soms chaotische maar oprechte bewoordingen, beschrijft hij wat het betekent om een “denker” te zijn in een wereld die vaak afhaakt bij diepzinnigheid. Het denken wordt voorgesteld als een vloek: een onophoudelijke stroom van bewustzijn die zowel inzicht als pijn genereert. Niet om het denken zelf, maar omdat de omgeving er niet op gebouwd is.

In zijn tekst passeren thema’s als schijn en zijn, lafheid in het sociale verkeer, de vervreemding van de bewuste mens, en de frustratie over inertie in beleid en gemeenschap. Toch klinkt tussen de regels ook liefde: voor zijn kinderen, zijn partner, zijn omgeving. De titel “Zielsverklaring in Zwoord” verwijst naar de door hemzelf ontwikkelde ‘zwoordkunst’ — een combinatie van zingeving, zintuiglijkheid en zinnige wartaal — waarin taal tegelijk ontwapent en aanvalt.

Zijn boodschap is geen nihilistisch opgeven, maar een kritische liefdesverklaring aan het leven zelf: aan de wil om te blijven voelen, blijven denken en blijven creëren ondanks of juist dankzij de zwaarte ervan. Salomez plaatst zichzelf niet buiten de wereld, maar er middenin — als een spiegel die scheurt maar blijft terugkaatsen.

Deze tekst is een artistieke en menswetenschappelijke reflectie op innerlijke stormen, maatschappelijke oppervlakkigheid, en de noodzaak van vrije, ongetemde expressie. Een zielsverklaring als daad van verzet én verbondenheid.

Enzovoort

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• JPS
• maart 17, 2025
• 17 minutes Read

Zwoordkunst Manifest Jean-Pascal Salomez, Voorzitter ART- vzw

Het Zwoordkunst Manifest is een scherpe en onverbloemde reflectie op de maatschappelijke onverschilligheid die zich uit in alledaagse situaties, zoals de nonchalance rond publieke ruimte in Zonnebeke.

Jean-Pascal Salomez analyseert hoe stilzwijgende goedkeuring van klein onrecht leidt tot een bredere verwaarlozing van sociale normen. Hij hekelt de passieve houding van burgers en beleidsmakers, die ongemak negeren en verantwoordelijkheid ontlopen. Toch erkent hij ook de positieve ontwikkelingen in Zonnebeke en begrijpt hij de complexiteit van gemeentelijk bestuur.

Het manifest pleit voor bewustwording, verantwoordelijkheid en een daadkrachtige visie op gedeelde ruimte en gemeenschap.

De Stilte van het Ongezegde

Ze zeggen dat we zwijgen,
Dat stilte de beste taal is,
Maar ik heb geen woorden
Die fluisteren in de schaduw,
Geen mond die zich past voegt in hun stilgelegde symfonie.
Ik schrijf de woorden
Die niemand had willen horen,
Die pijnlijke waarheid
Die recht door de muren van hun illusie snijdt.

Want er is geen stilte,
Alleen een ijle echo van wat er nooit werd gezegd,
En de stemmen in mijn hoofd roepen,
Roept de verloren geesten van de vergeten stad.
De stad van de dromen die we ruilden voor beton,
Waar bomen geen wortels meer vinden
En kinderen worden verkocht als de soldaten van hun oorlogen.

Ik ben de dichter van de gebroken wereld,
De schilder van wat ze niet zien willen.
Mijn kwast is gesmeerd in de olie van verzet,
Mijn inkt doordrenkt met het bloed van wat verloren ging.
De woorden die ik schrijf branden als een kaars
In de nacht van de collectieve slaap.

Er is geen vrede zonder strijd,
En geen kunst zonder de chaos van het onbekende.
Mijn pen is het wapen
Dat ze liever niet in handen hebben.
Maar ik blijf schrijven,
Tot de muren van hun vervormde waarheid
In een regen van as veranderen.
Want ik ben de dichter,
En ik schrijf de woorden
Die niemand had willen horen.

• Jean-Pascal Salomez
• JPS
• Zonnebeke
• maart 10, 2025
• 6 minutes Read

Wat is er nog over, wanneer alles wat ‘ogenschijnlijk’ is, wordt opgegeven? -Straffe Toebak in Zonnebeke

In een wereld waar verandering de enige constante is, blijft er een opvallend fenomeen bestaan: de hardnekkigheid waarmee mensen vasthouden aan hun overtuigingen, ongeacht de feiten of de veranderende context. Dit is geen nieuw probleem. Jaren geleden werd er al op gewezen dat de maatschappij gekenmerkt wordt door hypocrisie en een gebrek aan zelfreflectie. Vandaag de dag blijft deze vastgeroeste mentaliteit voortbestaan, ondanks de enorme toegang tot informatie en kennis.

Isolatie, geen vlucht, maar een reis,
naar de stilte, de diepste wijs.
Wat is er over, als alles vervalt,
de wereld die we kennen, die ons in de val haalt?

Vrijheid is niet te vinden in het schijn,
maar in het lege, waar ik mezelf laat zijn.
Geen regels, geen ruis, geen stem die dwingt,
maar innerlijke kracht die zichzelf uitvindt.

Het is geen afwijzing van het leven,
maar een terugkeer naar wat ons werd gegeven.
De stilte is vol, de leegte is rijk,
ik zoek geen goedkeuring, enkel mijn eigen gelijk.

Niet om te ontvluchten, maar te ontplooien,
de ware vrijheid komt van binnen, ongebonden, vrij van plooiën.
Isolatie is geen onrecht, geen angst, geen strijd,
maar de ruimte waarin de mens zichzelf bevrijdt.

• Jean-Pascal Salomez
• JPS
• Wetenschap en overtuiging
• maart 10, 2025
• 8 minutes Read

Vanuit het Paleis van Woord en Kunst: Isolatie als Bron van Cognitieve Veerkracht

Jean-Pascal Salomez beschouwt isolatie niet als een negatieve ervaring, maar als een noodzakelijke voorwaarde voor intellectuele groei en creatie. In de ART-Galerie in Zonnebeke vindt hij een toevluchtsoord waar hij zich kan onttrekken aan de druk van een maatschappij die hij als zowel luid als doof ervaart. Zijn denkwijze, gekenmerkt door het blootleggen van patronen en structuren, leidt tot vervreemding, maar biedt ook kracht en inzicht.

Het centrale concept in zijn betoog is het vermogen om mentaal en emotioneel flexibel te blijven ondanks maatschappelijke druk en persoonlijke uitdagingen. Voor Salomez is afzondering een manier om de wereld beter te begrijpen en te herschrijven, eerder dan een vorm van eenzaamheid of stagnatie.

Zijn kunst en woordkunst zijn geen commerciële of academische uitingen, maar daden van verzet tegen conformisme. De ART-Galerie fungeert als een experimentele ruimte waarin kunst niet passief wordt bekeken, maar actief wordt ingezet als middel tot reflectie en intellectuele rebellie. De maatschappij ziet afwijking vaak als vreemd, maar Salomez stelt dat dit slechts een gebrek aan gewenning is. Zijn visie benadrukt dat ware vrijheid en creativiteit ontstaan in de moed om tegen de stroom in te denken en te creëren.

• Jean-Pascal Salomez
• JPS
• Over Dictatuur
• maart 8, 2025
• 11 minutes Read

Machiavelli’s De Heerser: Het Onveranderlijke Spel van Macht, Manipulatie en het Plebs

Het is een interessante en toch verontrustende observatie. De Heerser van Machiavelli is inderdaad een werk dat uitnodigt tot reflectie over macht, manipulatie en de complexiteit van heerschappij. Mijn visie is dat het boek een duidelijke overheersing van het plebs tentoonstelt en dat het de hedendaagse dictator nu al voorspelbaar maakt. Dit biedt voor mij een dieper inzicht in de mechanismen van machtsstructuren en hun onvermijdelijke herhaling in de geschiedenis.

Machiavelli’s De Heerser was niet enkel bedoeld als advies voor machthebbers, maar eerder als een manier om zichzelf in de gunst te spelen bij de heersers van zijn tijd, vooral de Medici-familie. Hij schreef niet om hen te onderwijzen over de juiste manier van heersen, maar om zijn eigen positie te verbeteren en te overleven in een tijd van politieke onzekerheid. Dit maakt zijn werk voor mij eerder een vorm van vleierij dan een kritische analyse. Hij speelde met zijn eigen leven en hoopte door zijn lofdichten en strategische adviezen zijn welvaart en invloed te herstellen.

Dit zegt voor mij veel over de heersers zelf. Machiavelli’s benadering onthult de zwakte van machthebbers die handelen uit onzekerheid en gebrek aan vertrouwen in hun eigen kracht. Als zij werkelijk geloofden in hun eigen capaciteiten en principes, zouden ze niet afhankelijk zijn van vleiers zoals Machiavelli. In plaats daarvan zouden zij handelen vanuit een diepere, authentieke kennis van zichzelf en de wereld om hen heen. Het toont voor mij de fragiliteit van het machtsmechanisme en hoe degenen die het beheren vaak de meest complexe strategieën moeten bedenken om hun status te behouden. Het verlangen naar macht wordt dan voor mij niet gekarakteriseerd door overtuiging in eigen kunnen, maar door angst en onzekerheid over het verlies ervan. Machiavelli werd voor mij een product van die onzekerheid, niet slechts een criticus van het systeem, maar een speler erin.

De heersers geloofden Machiavelli, omdat hij hen precies vertelde wat ze wilden horen – niet de waarheid of morele wijsheid, maar de harde realiteit van hoe ze hun macht konden behouden. Zijn werk was dus voor mij geen abstracte filosofie, maar een praktische gids voor overleven en winnen in een politiek landschap vol geweld, bedrog en onzekerheid. Machiavelli begreep dat machthebbers niet gebaat waren bij idealistische theorieën, maar bij concrete strategieën die hen konden helpen om hun positie te verstevigen. Het feit dat zijn werk werd opgepikt door de machthebbers, wijst voor mij op een dieperliggende waarheid: ze waren bereid te luisteren naar iemand die hun eigen morele ambiguïteiten begreep en hen de middelen gaf om die ambiguïteit in hun voordeel te gebruiken.

• Jean-Pascal Salomez
• ART-
• JPS
• maart 7, 2025
• 10 minutes Read

STATEMENT: MIJN PALEIS VAN LICHT EN KUNST

Ik sluit de deuren van mijn ART-Galerie. Geen publieke ruimte meer, geen toevluchtsoord voor wie vrijblijvend consumeert en weer verdwijnt. Mijn wereld is geen etalage, mijn kunst geen spektakel voor oppervlakkige blikken. Wie mij wil spreken, moet een afspraak maken. Selectie is nu de norm. De massa, in haar lakse zelfgenoegzaamheid, walg ik van. Schijnbaar denken, herkauwen zonder diepgang, egocentrisme—ik heb er genoeg van.

Ik ben een zonderling geworden. Ik omarm het. Ooit stelde ik me open voor de gemeenschap, maar zij beantwoordde mijn handreiking met kilte. Handjesschudders maken een boog om mij heen, hun glimlach een façade, hun woorden een leugen. Ik vertrouw hen niet. Beter een eerlijke vijand dan een valse vriend. De maatschappij is verrot. Handelaren streven naar winst ten koste van integriteit. Mensen spreken met gespleten tong, roddel en achterklap zijn norm geworden. Achter vriendelijke woorden schuilt verraad. Vertrouwen verdwijnt, en met elk mes in mijn rug groeit mijn afkeer.

Ik verwerp de massa, de structuren van macht, de illusie van democratie. De burger is een pion, gevangen in een systeem dat onderdrukking in stand houdt. Bureaucratie is geen orde, maar ketenen. Regels die de vrijheid beknotten, verdienen geen gehoorzaamheid, maar verzet. Niet smeken, niet gehoorzamen—gewoon doen. De straat is van ons, de wereld geen eigendom van formulieren en instanties.

Mijn afzondering is geen zwakte, maar een bewuste keuze. Ik schrijf, ik observeer, ik registreer. Mijn verleden heeft mij gevormd, maar niet gebroken. Ik ken lijden, ik ken verraad, maar ik ben sterker dan ooit. Waar anderen buigen, richt ik mij op. Waar anderen breken, kom ik terug. Dit is geen eindpunt, maar een nieuw begin.

• Jean-Pascal Salomez
• JPS
• Wetenschap en overtuiging
• maart 1, 2025
• 13 minutes Read

De Dynamiek van Identiteit: Zelfbewustzijn en de Transformatie van het Zelf

De vraag “Ben ik?” is eenvoudig in formulering, maar raakt de essentie van ons bestaan, onze identiteit en zelfbewustzijn. De voortdurende veranderingen in ons lichaam, onze gedachten en de wereld om ons heen maken het moeilijk om te zeggen dat ons ‘zelf’ ooit vaststaat. Ons ‘zelf’ is geen statisch gegeven, maar een dynamisch proces van voortdurende transformatie, beïnvloed door onze ervaringen en interacties met de wereld. De zoektocht naar een ‘verloren zelf’ suggereert dat ons ‘zelf’ niet vastligt, maar juist steeds in beweging is.

In plaats van te zoeken naar een origineel of onveranderlijk zelf, zou ons ‘zelf’ kunnen worden gezien als een verhaal dat zich constant herschrijft. Elke ervaring en elk moment draagt bij aan wie we zijn, maar tegelijkertijd is niets van wat we waren definitief vastgelegd. In plaats van op zoek te gaan naar een verloren identiteit, kunnen we het proces van ‘worden’ omarmen als het eigenlijke wezen van ons bestaan. De vraag “Ben ik?” wordt dan niet slechts een zoektocht naar een vaststaand antwoord, maar een uitnodiging om deel te nemen aan het proces van worden, waarbij we onszelf in al zijn veranderlijkheid omarmen.

De relatie tussen denken en zijn is complex. Denken is niet alleen een reflectie van de werkelijkheid, maar creëert ons zelfbeeld. Het bewustzijn en denken zijn onlosmakelijk verbonden met de wereld. Descartes’ uitspraak “Cogito, ergo sum” stelt dat denken de basis van ons bestaan is, maar denken is vaak gekleurd door eerdere ervaringen en overtuigingen, en kan nooit de essentie van ons diepste ‘zijn’ vastleggen. Ons wezen ligt vaak buiten het denken om en wordt beter ervaren door los te komen van de dwang van onze gedachten.

De zoektocht naar het ‘verloren zelf’ kan worden opgevat als een herinnering van wat al was, een terugkeer naar een authentieke ervaring van ‘zijn’. Het ‘verloren zelf’ is wellicht nooit echt verloren, maar verborgen achter de lagen van gedachten en overtuigingen. In plaats van deze complexiteit te ontleden, kunnen we leren accepteren dat eenvoud gevonden kan worden in het omarmen van de complexiteit zelf.

In de stilte, buiten de grenzen van het denken, zou ons ‘zijn’ zich kunnen tonen als een open, veranderlijk proces, dat voorbijgaat aan elke definitie die we eraan geven.

• Jean-Pascal Salomez
• JPS
• Wetenschap en overtuiging
• februari 24, 2025
• 5 minutes Read

Laat de kerken weerklinken met waarheid, of laat ze zwijgen

Schrijven. De wereld liet geen andere keuze. Niet uit zwakte, maar uit noodzaak. Niet uit overgave, maar uit de keiharde confrontatie met een realiteit die mij voortdurend probeerde te breken.

Mijn pad is er een van strijd—niet alleen tegen fysieke pijn, maar tegen een samenleving die betekenis uitholt, waarheid vervormt en rechtvaardigheid inruilt voor conformisme. Echte vrijheid ligt niet in meegaan met een systeem dat mij als overbodig ziet, maar in het forceren van mijn eigen weg, tegen alle weerstand in.

Pijn, beperkingen en ontberingen hebben mij niet klein gekregen, maar gevormd. Ik heb mezelf herschapen—niet als slachtoffer, maar als vechter. Mijn wapens zijn woorden en kunst, denken en doen, weigeren te zwijgen waar anderen de leugen als norm hanteren.

Ik ben hier omdat ik weiger te buigen. Mijn stem is geen echo, maar een oerkreet die trilt in de fundamenten van een wereld die liever niet luistert. En dus spreek ik. En dus schrijf ik. En dus besta ik—ondanks alles.