In het diepste van mijn wezen,
Klopt het verlangen om te weten.
De zoektocht naar de waarheid,
Leidt mij door het leven heen.Mijn geest reikt naar het hoogste,
Naar de wijsheid van het zijn.
Maar mijn ziel wordt ook omringd,
Door twijfel en pijn.De kennis die ik vergaar,
Is als een stromende rivier.
Maar soms is het water troebel,
En is het moeilijk te bevatten hier.Toch blijf ik vastberaden,
Om te ontdekken wat er is.
Want in de zoektocht naar betekenis,
Vind ik de essentie van dit bestaan, juist in dit gemis.De waarheid is als een diamant,
In de duisternis verborgen.
Maar als ik hem eenmaal vind,
Schijnt hij als de ochtendzon van morgen.Zo blijf ik mijzelf verrijken,
Met kennis en ervaringen.
En in mijn zoektocht naar betekenis,
Vind ik uiteindelijk de zin van al deze dingen.De cyclussen van het leven,
Openbaren de werkelijkheid.
Een onlosmakelijke eenheid,
Een losjes onsamenhangend geheel van menselijke kennis.De echo is hoorbaar,
Een absoluut wezenlijke betekenis onthuld.
Voorafgaand beschouwd,
Doorzichtige uitdrukkingen gangbaar toegevoegd.Donkerte waterdun omhuld,
Ogenblikkelijk zuigend eb in woestenij.
De parabel slacht de schapen,
Verblindt de gewonden.Ik ben de weg, de waarheid, de betekenis.
In mijn zoektocht naar de essentie van het bestaan.
Door de cyclussen van het leven,
Wordt de werkelijkheid onthuld en openbaart zich de waarheid.
Leven met de waarheid
Gerelateerde Berichten
Zonnebeke: Een Gedicht van Modder en Dada
Het gedicht is een evocatieve reflectie op de gruwelen van oorlog, specifiek gericht op de Eerste Wereldoorlog en de beruchte Slag bij Passendale, die plaatsvond in de regio Zonnebeke, België. Het gedicht mengt surrealistische en dadaïstische elementen om de chaos, het lijden en de verwoesting van de oorlog weer te geven.
De eerste strofen beschrijven het landschap van Zonnebeke, waar modder, bloed en poppies symbool staan voor de tragische schoonheid van een plek getekend door geweld. De schaduwen van Zonnebeke dansen over velden van rusteloze herinnering, wat de blijvende impact van de oorlog op de geest van de overlevenden benadrukt.
De introductie van dadaïstische elementen, zoals gaswolken en soldaten met maskers, schetst een surrealistisch beeld van de oorlog als een groteske voorstelling. Dit wordt versterkt door beelden van klinkers die schreeuwen naar de maan en klokken die huilen in ruïnes, wat de waanzin en de surrealiteit van het conflict benadrukt.
De referenties aan Passendale en poppies (klaprozen) roepen de herinnering op aan de talloze soldaten die stierven in de modderige slagvelden, met de rode bloemen als symbolen van zowel bloedvergieten als hoop op herstel. De beelden van een wereld waarin het leven langzaam zijn kleur herwint, suggereren een moeizaam proces van wederopbouw en verzoening.
De dadaïstische invloeden komen opnieuw naar voren in de beschrijvingen van de chaos, de dans van niet-zijn en de fragmentarische, grillige aard van de tijd en herinnering. Het gedicht eindigt met een erkenning van de blijvende impact van Zonnebeke, een plaats waar oorlog en vrede, pijn en vreugde, verweven zijn in een complexe, voortdurende dynamiek.
Lees MeerGedicht voor het Plagiaat ras
Kunstenaars zijn vaak vergeleken met apen en papegaaien, vooral als het gaat om plagiaat. Ze nemen ideeën over, herhalen woorden en creëren zo een echo van wat eerder is gedaan. Dit concept benadrukt het idee dat originaliteit in de kunstwereld soms een illusie is, een farce. Veel kunstenaars bouwen voort op het werk van anderen, en dit proces van lenen en herhalen is diepgeworteld in de creatieve wereld.
In de dadaïstische traditie wordt dit fenomeen gevierd en bekritiseerd tegelijk. Dadaïsten spelen met de chaos en herhaling, en zien de kunst van het plagiaat als een manier om de conventies uit te dagen. Ze breken vormen, vervormen lijnen en schreeuwen hun boodschap de wereld in, waarbij ze de grens tussen origineel en kopie vervagen.
Plagiaat wordt in dit licht gezien als een schreeuw zonder schroom, een herhaling die een nieuw licht werpt op oude ideeën. De wereld van de kunst wordt zo een spiegelzaal, waarin alles een echo is van iets dat eerder is geweest. Oorsprong en origineel worden betwist, en de creatie van kunst wordt een eindeloze herhaling, een dans van ideeën door de tijd.
Dit idee roept vragen op over de aard van creativiteit en de waarde van originaliteit. Als alles een herhaling is, wat betekent het dan om een kunstenaar te zijn? Door dit concept te omarmen, nodigen kunstenaars ons uit om de schoonheid en betekenis te vinden in de echo’s van het verleden, en om de voortdurende stroom van inspiratie te zien als een bron van oneindige mogelijkheden.
Lees Meer