In het diepste van mijn wezen,
Klopt het verlangen om te weten.
De zoektocht naar de waarheid,
Leidt mij door het leven heen.Mijn geest reikt naar het hoogste,
Naar de wijsheid van het zijn.
Maar mijn ziel wordt ook omringd,
Door twijfel en pijn.De kennis die ik vergaar,
Is als een stromende rivier.
Maar soms is het water troebel,
En is het moeilijk te bevatten hier.Toch blijf ik vastberaden,
Om te ontdekken wat er is.
Want in de zoektocht naar betekenis,
Vind ik de essentie van dit bestaan, juist in dit gemis.De waarheid is als een diamant,
In de duisternis verborgen.
Maar als ik hem eenmaal vind,
Schijnt hij als de ochtendzon van morgen.Zo blijf ik mijzelf verrijken,
Met kennis en ervaringen.
En in mijn zoektocht naar betekenis,
Vind ik uiteindelijk de zin van al deze dingen.De cyclussen van het leven,
Openbaren de werkelijkheid.
Een onlosmakelijke eenheid,
Een losjes onsamenhangend geheel van menselijke kennis.De echo is hoorbaar,
Een absoluut wezenlijke betekenis onthuld.
Voorafgaand beschouwd,
Doorzichtige uitdrukkingen gangbaar toegevoegd.Donkerte waterdun omhuld,
Ogenblikkelijk zuigend eb in woestenij.
De parabel slacht de schapen,
Verblindt de gewonden.Ik ben de weg, de waarheid, de betekenis.
In mijn zoektocht naar de essentie van het bestaan.
Door de cyclussen van het leven,
Wordt de werkelijkheid onthuld en openbaart zich de waarheid.
Leven met de waarheid
Gerelateerde Berichten
🜁 Geen eind. Geen uitleg. Geen moraal.
Het gedicht Geen eind. Geen uitleg. Geen moraal zet taal in als krachtig middel van verzet. Vanuit de kritische discoursanalyse wordt taal niet alleen gezien als communicatiemiddel, maar als instrument van macht en tegenmacht (Fairclough, 1995). In dit gedicht functioneert taal als performatieve daad die bestaande sociale structuren kan doorbreken (Butler, 1997). De dadaïstische stijl versterkt dit effect door conventionele taalnormen te doorbreken.
De aktentas symboliseert het verleden en intergenerationele trauma’s die via collectief geheugen worden doorgegeven (Danieli, 1998; Halbwachs, 1992). Dit maakt zichtbaar dat geschiedenis een actieve rol speelt in het heden en niet kan worden genegeerd zonder maatschappelijke schade.
Kinderen worden neergezet als strijders en dragers van hoop, wat aansluit bij sociologische inzichten over jeugd als agenten van verandering (Zukin et al., 2006) en Freire’s emancipatorisch onderwijs (1970). Het gedicht roept op tot actieve participatie van nieuwe generaties in het kritisch herdenken en herscheppen van de samenleving.
De lach die weigert te sterven (LaMeLacHE) symboliseert veerkracht en posttraumatische groei, waarbij trauma leidt tot een transformatie naar nieuwe kracht en betekenis (Tedeschi & Calhoun, 2004).
Samenvattend is het gedicht een interdisciplinair kunstwerk dat taal, herinnering, jeugd en veerkracht samenbrengt als politieke en filosofische oproep tot actieve hoop en bevrijding.
Lees MeerGROK BAF TRUTSCH
Het klankgedicht GROK BAF TRUTSCH is een dadaïstische eruptie waarin semantiek opzettelijk verkracht wordt ten gunste van auditieve kracht, instinct en ontregeling. De tekst is een theatrale botsing tussen betekenis en absurditeit, een ode aan de onzinnigheid als tegengif voor rationalistisch fatalisme.
Centraal staat het gebruik van nonsensklanken zoals “Bloop”, “Kroek” en “ZWAARLAMP” — niet als decoratie, maar als pure verstoring van het verwachtingspatroon van de lezer. De betekenis van woorden wordt ondermijnd door de vreemde context waarin ze worden geplaatst: ministers soppen in perzikjam, dode duiven voeren dialogen met frituurvet, en een knikker botst letterlijk tegen “de moraal”.
In deze tekst worden niet de dingen zelf, maar hun combinaties op de korrel genomen. De alledaagse logica implodeert. De regels van syntaxis en narratieve samenhang worden verworpen als repressieve structuren. In de geest van Hugo Ball en Tristan Tzara wordt het gedicht een ritueel van onttovering, een afwijzing van burgerlijke taalordening en morele eenduidigheid.
De waarheid, zo stelt de dichter in het slotbeeld, is niet absoluut maar een speelgoedwapen zonder munitie. Toch worden we er nat van – een knipoog naar de macht van perceptie en de illusie van controle.
GROK BAF TRUTSCH is niet bedoeld om begrepen te worden. Het wil ontregelen, de grenzen van taal bevragen en via klank de primitieve energie van het denken aanspreken. Het is geen tekst die uitlegt — het is een tekst die schudt.
Lees Meer