Categorie: Gedichten

Jean Pascal Salomez neemt ons mee op een reis door de betekenisloze wereld van absurditeit en creativiteit. In dit gedicht omarmt hij de grillige en speelse natuur van het bestaan, waar een paarse giraffe danst op de maan en een kip zonder kop door de modder kruipt. Met kleurrijke en levendige taal daagt hij ons uit om de grenzen van logica te doorbreken en de schoonheid te vinden in het onverwachte. Laat je inspireren door deze ode aan de vrijheid van creativiteit, waarin de regenboog smelt als een ijsje in de zon en de maïskolf huilt om zijn verloren geliefde. Verlies jezelf in de betekenisloosheid van deze wereld en ontdek de eindeloze mogelijkheden die het met zich meebrengt.

Maak kennis met de bizarre wereld van planeet Aiag waar dieren de rollen van mensen hebben overgenomen. Lees dit gedicht over de evolutie van dieren en ontdek hoe wetenschap en fantasie hand in hand gaan op deze vreemde plek in de ruimte.

Het gedicht beschrijft een kwakkelende dame die zich schuilt in een poel van vergiftigde woorden en omringd wordt door onzichtbare demonen en engelen. Haar schoot des aanschijns verzwelgt zegevierende aasgieren die veranderen in levende standbeelden van obscuur. Ze dwaalt in de wereld van de waanzin en haar geest zoekt wanhopig naar een uitweg uit deze nachtmerrie.

In het gedicht “Chaos en Onzekerheid” van Jean Pascal Salomez wordt de situatie in Oekraïne tijdens de oorlog beschreven. Er wordt gesproken over de betrokkenheid van oligarchen, maffiosi en extremistische groeperingen. Ook wordt de Russische regering beschuldigd van betrokkenheid en misleiding. Het gedicht benadrukt de complexiteit van de situatie en de noodzaak om samen te werken en naar andere oplossingen te zoeken om vrede in Oekraïne te herstellen. De oproep om te dansen en onze harten te openen voor begrip en verandering brengt een boodschap van hoop en optimisme.

De Auteur, Jean Pascal Salomez, beschrijft het leven als een eindeloze doolhof van onwerkelijkheden en surrealistische gedachten, waarin niets zeker is en de werkelijkheid niets meer is dan een abstractie van de geest. Het beschrijft de verlangens naar volmaakte harmonie tussen hemel en aarde, lichaam en geest, en de zoektocht naar de essentie van het bestaan. De surrealistische en dadaïstische schrijfstijl creëert een wereld van absurditeit en waanzin, waarin alles mogelijk lijkt, maar niets zeker is. Uiteindelijk blijft onze ziel zweven in de ruimte, op zoek naar de essentie van het bestaan, een verlangen dat nooit volledig vervuld zal worden, maar ons blijft leiden op onze reis door de diepten van de geest en de ziel.

Vanuit een filosofisch perspectief kan dit gedicht worden gezien als een reflectie op de complexiteit van relaties tussen mensen en hoe individuele keuzes en verantwoordelijkheden van invloed zijn op anderen. Het benadrukt ook de moeilijkheden bij het vinden van de juiste balans tussen empathie en persoonlijke grenzen in een situatie waarbij de persoon met de verslaving betrokken is.

Het gedicht beschrijft de geschiedenis van leed in de psychologie en de manier waarop het begrip in de loop der tijd is geëvolueerd. Het begint met de oude Griekse filosofen en hun ideeën over lijden en pijn, en gaat verder met de ontwikkeling van de psychoanalyse en de erkenning van het belang van emotionele en psychologische trauma’s. Het beschrijft ook hoe het begrip leed verder werd onderzocht en behandeld in de moderne psychologie, en hoe dit heeft geleid tot een groter begrip en bewustzijn van mentale gezondheid en welzijn. Het gedicht benadrukt het belang van empathie en begrip voor degenen die lijden en het belang van het blijven leren en evolueren in onze benadering van psychologische problemen.

Dit poëtische werk van Jean Pascal Salomez is een ode aan de diepte en wijsheid van zijn geliefde Evy. Zijn gevoelens voor haar gaan verder dan het uiterlijke, en hij ziet in haar een metgezel voor het leven. Samen verkennen ze de werelden van de geest en vinden ze antwoorden op de vragen des levens. Het gedicht straalt een mystieke sfeer uit door het gebruik van mooie woorden uit een weinig gebruikte schrijfstijl. Salomez beschrijft Evy als een baken van deugdzaamheid en integriteit, en haar schoonheid gaat verder dan enkel het uiterlijke. Ze is zijn zon, maan en sterren en in haar licht vindt hij zijn weg naar waarheid en wijsheid. Dit gedicht is een ode aan de liefde en de kracht van verbondenheid.

Het gedicht beschrijft een surrealistische wereld waarin een half mens, half letterwezen voorkomt. De omgeving waarin het wezen zich bevindt, wordt beschreven als futuristisch en magisch. Het gedicht maakt gebruik van krankzinnige woordenschat en bevat veel beeldspraak en metaforen. De boodschap van het gedicht is dat deze fantasierijke wezens ons herinneren aan de kracht van verbeelding en de magie van het leven.

Welkom bij deze creatieve uiting van existentiële filosofie en dadaïsme. De volgende tekst bevat een combinatie van deze twee stromingen, die ogenschijnlijk tegenstrijdig zijn maar op verrassende wijze samenkomen.

In deze tekst wordt het idee van de absurditeit van het bestaan onderzocht, zoals beschreven in het existentialisme. Maar in plaats van een traditionele benadering van dit onderwerp, wordt het geuit in de vorm van een gedicht met dadaïstische elementen.

De combinatie van existentialisme en dadaïsme creëert een unieke uitdrukking van de menselijke ervaring en nodigt de lezer uit om na te denken over de betekenis van het leven, de grenzen van onze geest en de schoonheid van het absurde. Lees verder en laat je meeslepen in deze onconventionele en boeiende verkenning van het bestaan.

Blommenkinders, in de zomer van ’67,
De tijd van flower power en protestsongs,
Armand zong over bloemen en vrijheid,
En zijn boodschap klinkt nog steeds actueel.

Het gedicht van Jean-Pascal Salomez beschrijft een surrealistische wereld waarin de blommenkinders dansen met stiletto’s in hun hand. De bloemen worden levende wezens en de werkelijkheid vervaagt. De geur van wierook en patchouli omhult ons terwijl we onze eigen realiteit creëren. In deze surrealistische wereld zijn de grenzen van wat kan en mag verdwenen, en is de verbeelding vrij om te spelen. Het gedicht moedigt ons aan om de stiletto’s weg te leggen en de surrealistische wereld te verwelkomen waar geuren en kleuren onze zintuigen strelen en de droomwereld en de werkelijkheid versmelten.