• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• ART-
• oktober 15, 2025
• 8 minutes Read

🌀 De Dadaïstische Anarchist spreekt

Het weet ik veel hoeveel luik dat hier gepresenteerd wordt, is niet slechts een beschrijving van de wereld zoals zij is; het is een getuigenis van hoe een mens deze wereld beleeft, ondergaan en weerstaat. Deel I, “De Slaafsheid van de Pen”, belicht de mechanismen van macht, gehoorzaamheid en structurele repressie. Het toont hoe taal en media kunnen worden ingepalmd, hoe waarheid kan worden vervormd en hoe burgers, jong en oud, worden teruggedrongen in stilte en passiviteit.

Deel II, “We Zijn Allemaal Iemands Kind”, vormt het tegengewicht: een oproep tot menselijkheid, een herinnering dat achter elke statistiek, elke beleidsnota, elk fragment van nieuws, een individueel hart klopt, een verhaal bestaat, een kwetsbaarheid leeft. Het benadrukt dat het erkennen van menselijke pijn en het zoeken naar warmte, mededogen en verbondenheid even noodzakelijk is als het blootleggen van macht en nalatigheid.

Het geheel is een oefening in existentiële dualiteit: verzet én compassie, woede én zorg, kritiek én empathie. Het filosofische uitgangspunt is eenvoudig maar fundamenteel: echte vrijheid en verantwoordelijkheid ontstaan niet alleen door het aanvechten van systemen, maar door het herstellen van de verbinding met de menselijke kern — het vermogen tot mededogen, het besef dat ieder mens iemands kind is.

In een samenleving die steeds meer gefragmenteerd raakt, vormt deze tekst een monument van bewustzijn: een waarschuwing én een uitnodiging. Een waarschuwing dat stilte geen neutraliteit betekent, dat onverschilligheid destructief is, en dat passiviteit medecreatie van lijden inhoudt. Een uitnodiging om, ondanks teleurstellingen, de moed te vinden te spreken, te luisteren, en de menselijke warmte nooit volledig te laten doven.

Het laatste woord is dus geen eindpunt, maar een filosofische start: een richtlijn voor handelen en denken, een houvast voor wie zoekt naar waarheid én menselijkheid in een wereld vol chaos, geluid en stilte tegelijk.

• Jean-Pascal Salomez
• Over Dictatuur
• Wetenschap en overtuiging
• oktober 14, 2025
• 7 minutes Read

De Wereldstilte en het Ongemak van de Werkelijkheid

Het essay onderzoekt het contrast tussen passiviteit en moed binnen de menselijke samenleving, met nadruk op de huidige wereldsituatie en lokale observaties zoals in Zonnebeke. Het centrale idee is dat veel mensen, bewust of onbewust, kiezen voor lafheid: het vermijden van confrontatie, het negeren van onrecht, en het verkiezen van persoonlijke veiligheid boven ethische verantwoordelijkheid. Deze houding manifesteert zich zowel individueel — door angst, sociale druk of psychologisch zelfbehoud — als collectief, waar culturele normen en bureaucratische structuren passiviteit belonen en moed ontmoedigen.

Lafheid wordt beschreven als een actieve keuze tot niets doen: mensen kijken, maar zien niet; voelen, maar handelen niet; en ontkennen de ernst van situaties, zoals politieke conflicten, sociale onrechtvaardigheid of lokale overlast. In dit licht is stilte geen neutrale toestand, maar een impliciete goedkeuring van het bestaande onrecht. Het essay benadrukt dat passiviteit systematisch en cultureel wordt versterkt, wat leidt tot een normalisering van onverschilligheid en een gebrek aan maatschappelijke verantwoording.

Tegenover lafheid staat moed, die zich uit in het spreken, documenteren en observeren, ondanks persoonlijke risico’s. Moed is niet heroïsch in de traditionele zin; het is principieel, geweldloos, en een daad van ethisch verzet. Het individu dat moed toont, doorbreekt de stilte, confronteert hypocrisie, en creëert ruimte voor reflectie en verandering. Dit geldt zowel op lokaal niveau — zoals burgers die overlast of bestuurlijke nalatigheid aankaarten — als op mondiale schaal, waar mensen aandacht vragen voor oorlog, politieke corruptie en schendingen van mensenrechten.

Het gedicht, als poëtische samenvatting, versterkt deze boodschap door korte, krachtige regels die de lezer direct confronteren met de realiteit: lafheid fluistert, moed spreekt; de meeste mensen zwijgen, maar elke stem die spreekt houdt de wereld menselijk en de waarheid levend. De structuur van het gedicht — ritmisch, scherp, met veel witruimte — symboliseert het doorbreken van stilte en benadrukt de kracht van individuele actie.

Het essay en het gedicht sluiten af met een oproep: moed is een keuze, elke dag opnieuw. Wie spreekt, observeert en documenteert, draagt verantwoordelijkheid en behoudt een stukje gerechtigheid en hoop in een wereld die vaak passief en onverschillig lijkt. Het is een erkenning van het feit dat de mens zwak kan zijn, maar dat kracht en ethische daadkracht altijd mogelijk blijven.

Kortom, de kernboodschap is duidelijk: passiviteit is een actieve vorm van medeplichtigheid, terwijl moed een dagelijkse, principiële daad van menselijkheid is. Door te spreken, schrijven en handelen, kan het individu de stilte doorbreken en een blijvende impact maken op zijn gemeenschap en daarbuiten.

• Jean-Pascal Salomez
• JPS
• Zonnebeke
• oktober 14, 2025
• 8 minutes Read

De Stilte van Zonnebeke

In dit beschouwende vervolg op “Dank je om een antwoord voor te bereiden” onderzoekt Jean-Pascal Salomez de betekenis van bestuurlijke stilte in een kleine gemeenschap als Zonnebeke. Wanneer een kunstenaar of burger kritiek uit op onrecht, reageert het bestuur niet met dialoog, maar met stilzwijgen — een subtiele vorm van machtsuitoefening.

De stilte wordt zo een sociaal en politiek mechanisme: een manier om conflict te vermijden, verantwoordelijkheid te ontlopen en de burger moreel te isoleren. Toch is die stilte niet leeg, maar veelzeggend — ze bewijst dat waarheid de machtsstructuur heeft geraakt.

Het artikel toont hoe de weigering tot gesprek juist de kracht van het woord bevestigt. Schrijven wordt een daad van burgerlijke moed: geweldloos, maar onverzettelijk. In de stilte groeit de opstand, niet uit woede, maar uit overtuiging.

• Jean-Pascal Salomez
• Zonnebeke
• oktober 13, 2025
• 8 minutes Read

Dank je om een antwoord voor te bereiden

Deze bijdrage vormt een juridisch geïnspireerde reflectie en geen formele klacht of procedure, maar kan daartoe aanleiding geven.

De gemeente Zonnebeke laat herhaaldelijk nachtelijke geluidsoverlast toe bij activiteiten van de jeugddienst, tot 02.00 uur, zonder transparante vergunning of duidelijke handhavingsmaatregelen. Het korte antwoord van de burgemeester — “Dank je om een antwoord voor te bereiden” — illustreert symbolische responsiviteit: schijnbare reactie zonder inhoudelijke naleving van wetgeving.

Dit tast de bescherming van nachtrust, leefmilieu en gezondheid aan, zoals verankerd in VLAREM II, artikel 23 van de Belgische Grondwet en de burgemeestersplicht voor openbare orde.

Het volledige artikel benadrukt dat burgers en organisaties zoals ART vzw geweldloos en juridisch correct verweer moeten voeren: incidenten documenteren, formele klachten indienen bij de Vlaamse Milieumaatschappij en gemeenteraad, en transparantie en handhaving afdwingen.

Het probleem is niet de jeugd, maar het structurele gebrek aan bestuurlijke zorgplicht en naleving van wettelijke normen.

• Jean-Pascal Salomez
• Zonnebeke
• september 11, 2025
• 13 minutes Read

De Dealer van Drank en Decibels

Vanuit menswetenschappelijk perspectief kan het schenken van alcohol in cafés begrepen worden als het faciliteren van een sociaal aanvaard maar maatschappelijk destructief consumptiepatroon. Alcohol fungeert daarbij als legale drug die net zoals heroïne inwerkt op het beloningssysteem van de hersenen, afhankelijkheid kan veroorzaken en ernstige sociale wantoestanden (geweld, armoede, gezondheidsproblemen) in de hand werkt. Het onderscheid tussen de cafebaas en een drugsdealer is juridisch en cultureel, niet biologisch of psychologisch: beide voorzien in de verkoop van een middel dat het individu tijdelijk verdooft maar structureel verzwakt. Het verschil zit louter in maatschappelijke normalisering en belastinginkomsten, niet in de impact op menselijk welzijn.

👉 Dus: bier verkopen is in wezen een sociaal gelegitimeerde variant van drugshandel, met vergelijkbare gevolgen voor individu en gemeenschap.

Stilte is geen luxe.
Stilte is een recht.
Een recht dat wordt verstoord door de decibels van de nacht.
Dezelfde decibels die de stad vullen, vullen ook de glazen.
Glazen die klinken als het geluid van een systeem dat zichzelf rechtvaardigt.

De Dealer:

Wie is de dealer?
Is het de cafébaas met zijn vergunning?
Of is het de maatschappij die alcohol normaliseert?
Dezelfde maatschappij die zegt: “Het is maar een drankje.”
Maar hoeveel doden tellen we per slok?
2,6 miljoen wereldwijd, volgens de WHO.

En hoeveel nachten zonder slaap?
Meer dan 110 miljoen Europeanen blootgesteld aan schadelijk lawaai.

De Roes:

De roes is een illusie.
Een tijdelijke ontsnapping aan de werkelijkheid.
Maar wat gebeurt er als de roes verdwijnt?
Wat blijft er dan over?
Een kater, een schuldgevoel, een gebroken gezin.
En de stilte die niet meer terugkomt.

De Stilte:

Stilte is geen stilte.
Stilte is de afwezigheid van lawaai.
Lawaai dat wordt veroorzaakt door de roes.
De roes die wordt verkocht door de dealer.
De dealer die zegt: “Het is maar een drankje.”
Maar hoeveel nachten zonder slaap?
Hoeveel levens zonder rust?

De Oproep:

Het is tijd om de dealer te confronteren.
Het is tijd om de stilte terug te eisen.
Het is tijd om te zeggen: “Nee, dit is geen normaal.”
Dit is schadelijk.
Dit is destructief.
Dit is niet acceptabel.

Afsluiting:

Dus, wanneer je het volgende glas heft, vraag jezelf dan af:
Ben ik een klant of een slachtoffer?
En wanneer je de volgende keer in de nacht wakker ligt, vraag jezelf dan af:
Is dit lawaai mijn keuze of mijn opgave?

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• DaDa
• augustus 23, 2025
• 3 minutes Read

En Nog Eens Een Keertje Maar Weer

Samenvatting voor bezoekers van de website

Het Handduwertjes Manifest komt op je scherm tot leven in een interactieve en beweeglijke vorm, waarin gras, machines en kinderen zachtjes bewegen en samen een verhaal vertellen van zorg, verbeelding en hoop.

De pagina is zo gemaakt dat alles goed zichtbaar blijft, of je nu een marineblauwe of een witte achtergrond gebruikt. De teksten, kleuren en animaties zijn zorgvuldig gekozen: helder, warm en contrasterend, zodat de symboliek van het verhaal – de harmonie tussen mens, natuur en machine – altijd duidelijk overkomt.

Door de animaties voelt het manifest bijna als een levend kunstwerk. Het gras fluistert zacht, de maaiers draaien ritmisch en de kinderen bewegen speels, waardoor de bezoeker een gevoel van speelsheid, verwondering en gemeenschappelijkheid ervaart.

Deze aanpak zorgt ervoor dat het verhaal niet alleen gelezen, maar ook beleefd kan worden. Het is een uitnodiging om de waarden van zorg, ritueel, en gedeelde verbeelding te voelen en te ervaren, op een manier die zowel visueel als emotioneel aanspreekt.

Kortom. Gebruik je verbeelding.

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• ART-
• mei 15, 2025
• 3 minutes Read

🌱 De Dag dat het Gras Terug Begon te Fluisteren

In het surreële vervolgverhaal “De Dag dat de Maaiers Stopten met Maaien” verandert Zonnebeke in een symbolisch landschap waar machines bewust weigeren te maaien. De handduwertjes, ooit werktuigen, worden wezens met rechten en verlangens. Op het dorpsplein ontstaat een stille opstand: geen snijdende messen meer, maar ritmisch zwijgen en zachte melodieën. In plaats van gras te doden, besluit men het te eren. In de ART-Galerie, omgedoopt tot *Orakelkamer der Wortelwetten*, wordt een nieuwe grondwet afgekondigd waarin zowel gras als gereedschap rechten krijgen. Kinderen nemen de rol van schrijvers en hoeders van deze nieuwe orde op zich. De machines krijgen namen, rustdagen en erkenning als zielsverwanten. In de toekomst herinnert een museumplakkaat aan deze ommekeer als het begin van de genezing tussen mens en natuur. Het verhaal reflecteert poëtisch en kritisch op arbeid, respect en de stille krachten van de natuur als gids naar een herstellende samenleving.

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• ART-
• mei 12, 2025
• 13 minutes Read

De Dictator der Zachte Duwen(Of hoe Jean-Pascal de Oudjes Redde van de Stilstand der Tijd)

In de schaduw van mechanisch beleid en ecologische verarming stelt kunstenaar en sociaal denker Jean-Pascal Salomez een vernieuwend gemeentelijk project voor: het Handduwertjesproject. Dit voorstel ontstond uit directe observatie van hoe ouderen in Zonnebeke langzaam verdwijnen in een staat van fysieke stilstand en maatschappelijke onzichtbaarheid, terwijl het natuurlijke landschap tegelijk onderhevig is aan verstoring door lawaaierige en vervuilende onderhoudstechnieken.

Het project beoogt een dubbele herstelling: die van de menselijke waardigheid én van de natuurlijke stilte. Door het uitdelen van handbediende grasmaaiers aan ouderen (65+), wil Salomez een beweging creëren waarin traagheid, fysieke activiteit en ecologische zorg samenkomen. Ouderen maaien niet louter gras, maar herwinnen betekenis, contact en vitaliteit. Grasvelden en boomcirkels worden zo onderhoudszones waarin sociale cohesie, biodiversiteit en stilte worden hersteld.

De voordelen zijn meervoudig:

Fysiek en mentaal welzijn van ouderen wordt versterkt (WHO, Kaplan & Kaplan).

Ecologische impact wordt positief beïnvloed door reductie van lawaai, CO₂-uitstoot en bedreiging van insectenpopulaties.

Gemeentelijke uitgaven kunnen dalen door gedeeld onderhoud en preventieve gezondheidswinst.

Een pilot in Zonnebeke, Zandvoorde en Beselare wordt voorgesteld, met wetenschappelijke opvolging en een publieksvriendelijke campagne: “Tsjak Tsjak Tsjak – Zonnebeke Maait Met de Hand”.

Dit voorstel is geen vorm van nostalgie, maar een toekomstgericht antwoord op de vraag hoe een gemeenschap met haar ouderen en haar natuur omgaat. In de geest van eco-humanisme biedt het Handduwertjesproject een nieuw narratief van zorg, waardigheid en verbondenheid.

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• Zonnebeke
• mei 7, 2025
• 11 minutes Read

De Waterkoker en de Wederkerigheid

In deze sociaal-filosofische reflectie wordt een alledaags object – een felrode waterkoker – ingezet als metafoor voor menselijke verbondenheid, symbolische waardecreatie en alternatieve vormen van economie. De handeling speelt zich af in de context van de ART-Galerie te Zonnebeke, een culturele ruimte waar esthetiek en gemeenschapsvorming samenkomen. Een oudere dame, expliciet aangeduid als burger van Zonnebeke, toont affectieve resonantie met het object, wat leidt tot een ruil die losstaat van geldelijke waardering: zij ontvangt de waterkoker in ruil voor zelfgemaakte wenskaarten, een uiting van persoonlijke inzet en creativiteit.

Deze gebeurtenis wordt geïnterpreteerd in het licht van Marcel Mauss’ klassieke theorie over de gift (1925), waarin geven, ontvangen en teruggeven een sociale orde vestigen gebaseerd op wederkerigheid en morele verplichting, eerder dan economische winst. De ruilhandeling roept ook Pierre Bourdieu’s inzichten op inzake symbolisch kapitaal (1977), waarbij ogenschijnlijk belangeloze interacties in feite sociale bindingen en erkenning bevestigen. De wederkerigheid tussen kunstenaar en burger overstijgt hier de logica van vraag en aanbod, en wordt drager van wat men in de morele economie (E.P. Thompson, 1971; James C. Scott, 1976) zou beschouwen als ethische verantwoording en zorg binnen de gemeenschap.

De felrode waterkoker fungeert zo als een intermediair object dat niet enkel warmte genereert in praktische zin, maar ook symbolisch een gemeenschappelijke ruimte tot leven brengt waarin waardigheid, zorg en betekenis worden gedeeld. Door de expliciete verankering van de ontmoeting in het lokale burgerschap van Zonnebeke krijgt de scène ook een politieke dimensie: het toont hoe een micro-act van wederkerigheid een alternatief burgerschap kan belichamen binnen een artistiek-sociale praktijk die klassieke instituties overstijgt.

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• JPS
• maart 17, 2025
• 17 minutes Read

Zwoordkunst Manifest Jean-Pascal Salomez, Voorzitter ART- vzw

Het Zwoordkunst Manifest is een scherpe en onverbloemde reflectie op de maatschappelijke onverschilligheid die zich uit in alledaagse situaties, zoals de nonchalance rond publieke ruimte in Zonnebeke.

Jean-Pascal Salomez analyseert hoe stilzwijgende goedkeuring van klein onrecht leidt tot een bredere verwaarlozing van sociale normen. Hij hekelt de passieve houding van burgers en beleidsmakers, die ongemak negeren en verantwoordelijkheid ontlopen. Toch erkent hij ook de positieve ontwikkelingen in Zonnebeke en begrijpt hij de complexiteit van gemeentelijk bestuur.

Het manifest pleit voor bewustwording, verantwoordelijkheid en een daadkrachtige visie op gedeelde ruimte en gemeenschap.

De Stilte van het Ongezegde

Ze zeggen dat we zwijgen,
Dat stilte de beste taal is,
Maar ik heb geen woorden
Die fluisteren in de schaduw,
Geen mond die zich past voegt in hun stilgelegde symfonie.
Ik schrijf de woorden
Die niemand had willen horen,
Die pijnlijke waarheid
Die recht door de muren van hun illusie snijdt.

Want er is geen stilte,
Alleen een ijle echo van wat er nooit werd gezegd,
En de stemmen in mijn hoofd roepen,
Roept de verloren geesten van de vergeten stad.
De stad van de dromen die we ruilden voor beton,
Waar bomen geen wortels meer vinden
En kinderen worden verkocht als de soldaten van hun oorlogen.

Ik ben de dichter van de gebroken wereld,
De schilder van wat ze niet zien willen.
Mijn kwast is gesmeerd in de olie van verzet,
Mijn inkt doordrenkt met het bloed van wat verloren ging.
De woorden die ik schrijf branden als een kaars
In de nacht van de collectieve slaap.

Er is geen vrede zonder strijd,
En geen kunst zonder de chaos van het onbekende.
Mijn pen is het wapen
Dat ze liever niet in handen hebben.
Maar ik blijf schrijven,
Tot de muren van hun vervormde waarheid
In een regen van as veranderen.
Want ik ben de dichter,
En ik schrijf de woorden
Die niemand had willen horen.