• Jean-Pascal Salomez
• september 3, 2025
• 5 minutes Read

🫖 TEEPOTTN DADA HERBRUL

🔎 Aanvullende observaties
1. De theepot als liminaal object

In antropologische zin (cf. Victor Turner) bevindt de theepot zich in een liminale ruimte: ze is noch object, noch subject; ze weigert nut, maar blijft vorm. Dat maakt haar een rituele katalysator: ze zet een transformatieproces in gang, zowel in taal als in publiek.

2. Dialect als verzetsidioom

Er is terecht opgemerkt dat de kracht van West-Vlaams hier niet folklore is, maar politiek: dialect functioneert als een breuk met de uniformiteit van standaardtaal en dus met het systeem dat uniformiteit eist. Het is de idioomversie van anarchisme: geen centrale regel, maar lokale klank.

3. Stoom als vitalistische metafoor

Wanneer de theepot zegt: “’k ben damp”, zit daar een echo in van vitalistische filosofieën (cf. Bergson: élan vital). Damp ontsnapt, verdwijnt, maar schept tegelijk beweging en leven. Het weigert kapitalistische fixatie: je kan damp niet verkopen of opslaan.

4. Absurditeit als methode

De absurditeit is hier geen spelletje, maar een methode tot cognitieve ontregeling. Het publiek wordt, net als in Zen-koans, gedwongen om denken los te laten. Dat is bevrijding, maar ook confrontatie met de leegte achter de taal.

🧩 Filosofische betekenis

“TEEPOTTN DADA HERBRUL” positioneert zich dus niet enkel als poëtisch experiment, maar als existentiële rebellie. Het weigert eigendom, consumptie, vormvastheid. Het is in wezen een levensfilosofisch pamflet dat via klank en chaos een toekomst denkt waarin identiteit vloeibaar, gemeenschappelijk en ongrijpbaar is.

• Jean-Pascal Salomez
• juni 9, 2025
• 2 minutes Read

🜁 Geen eind. Geen uitleg. Geen moraal.

Het gedicht Geen eind. Geen uitleg. Geen moraal zet taal in als krachtig middel van verzet. Vanuit de kritische discoursanalyse wordt taal niet alleen gezien als communicatiemiddel, maar als instrument van macht en tegenmacht (Fairclough, 1995). In dit gedicht functioneert taal als performatieve daad die bestaande sociale structuren kan doorbreken (Butler, 1997). De dadaïstische stijl versterkt dit effect door conventionele taalnormen te doorbreken.

De aktentas symboliseert het verleden en intergenerationele trauma’s die via collectief geheugen worden doorgegeven (Danieli, 1998; Halbwachs, 1992). Dit maakt zichtbaar dat geschiedenis een actieve rol speelt in het heden en niet kan worden genegeerd zonder maatschappelijke schade.

Kinderen worden neergezet als strijders en dragers van hoop, wat aansluit bij sociologische inzichten over jeugd als agenten van verandering (Zukin et al., 2006) en Freire’s emancipatorisch onderwijs (1970). Het gedicht roept op tot actieve participatie van nieuwe generaties in het kritisch herdenken en herscheppen van de samenleving.

De lach die weigert te sterven (LaMeLacHE) symboliseert veerkracht en posttraumatische groei, waarbij trauma leidt tot een transformatie naar nieuwe kracht en betekenis (Tedeschi & Calhoun, 2004).

Samenvattend is het gedicht een interdisciplinair kunstwerk dat taal, herinnering, jeugd en veerkracht samenbrengt als politieke en filosofische oproep tot actieve hoop en bevrijding.