Gerookt en Wel
Jean-Pascal Salomez verkent in deze poëtische tekst de dunne grens tussen absurditeit en verlies. Met rauwe en indringende beeldspraak roept hij een surrealistisch tafereel op dat speelt met tegenstellingen: de zwaarte van een urneketting die wiebelt, en de onverschilligheid van een teken dat uitblijft.
De tekst begint met een wrang en bijna komisch beeld – een urneketting, bungelend tussen de heuvels van een kleine zus – en ontvouwt zich tot een diepere reflectie over stilte, herinnering en de vluchtigheid van het bestaan. “Veel blabla, veel dada,” zegt de verteller, terwijl hij woorden laat klotsen als rook tegen een verzonnen hemel. Deze woorden zijn niet zomaar luchtig, maar symboliseren een absurde dans van betekenis en betekenisloosheid, waarin verlies en vergeten hand in hand gaan.
Het werk zet de lezer aan het denken over hoe we gewicht, zowel letterlijk als figuurlijk, ervaren. De sloeber, een terugkerend personage, lijkt het gewichtsloze symbool van veerkracht – zij zwijgt, voelt het gewicht maar niet de pijn, en confronteert ons met de vraag wat een laatste handtekening werkelijk betekent.
Met een dadaïstische kern, waarin ernst en speelsheid elkaar uitdagen, nodigt Gerookt en Wel uit tot interpretatie. Het is geen klaagzang, maar een creatieve ontsnapping, een anti-concept dat het absurde van het alledaagse omarmt. Een werk dat siddert in stilte en blijft hangen – gerookt en wel.
Lees Meer