Jean-Pascal Salomez
Zzzzzzzzzz… een paarse giraffe danst op de maan,
terwijl een kip zonder kop kruipt door de modder.
De regenboog smelt als een ijsje in de zon,
terwijl de maïskolf huilt om zijn verloren geliefde.
Ik ben een stoel zonder benen,
een banaan zonder schil.
Ik spring in een zwembad van gesmolten kaas en roep:”Eureka!”
Het geluid van een kapotte platenspeler vult de lucht,
terwijl ik de kleuren van de wind probeer te proeven.
Het universum is een gigantische kauwgombal,
en ik ben een vlieg die erin vastzit.
Maar wacht… is er nog wel zoiets als vastzitten?
Misschien ben ik wel een hologram in een computersimulatie.
Of misschien is de computersimulatie een hologram in mij.
Ik zweef dus door een labyrint van gedachten,
verloren in de chaos van mijn geest.
Waar is de logica, de structuur, de zin?
Het lijkt allemaal te verdwijnen als een luchtspiegeling.
Maar misschien is dat de schoonheid van het bestaan,
in de verwondering, het mysterie, de vrijheid.
In de gekte en de onvoorspelbaarheid,
vinden we een speelplaats voor creativiteit.
Dus laat de paarse giraffe dansen op de maan,
en de kip zonder kop kruipen door de modder.
Laat de regenboog smelten en de maïskolf huilen,
en omarm de chaos van deze betekenisloze wereld.
