• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• DaDa
• juni 12, 2025
• 10 minutes Read

In Willekeurige, Dynamische Volgorde Punt Uit.

Het idee om telkens twee woorden op een LED-reclamebord te tonen, werd ingevuld met een reeks dadaïstische, filosofisch geladen of ontregelende woordparen. Deze duo’s zijn bedoeld om de kijker even te doen struikelen in het denken. Flitsende semantische vonken: fragmentair, zonder logische volgorde.

Maar ook een artikel dat uitnodigt tot een alternatieve manier van denken—niet door iets te bevestigen, maar door het juist te laten verdwijnen.

Hier zijn de kernpunten:

– Dadaïsme en taalexperimenten: De tekst speelt met woorden en betekenis, waarbij traditionele taalstructuren worden doorbroken en omgekeerd.
– Het Niks als filosofisch en artistiek principe: Niets wordt gezien als een krachtbron, niet als leegte, maar als een actieve afwijzing van orde en conventie.
– Zwordkunst: Een samensmelting van woorden zoals zwaard, woord en zwerk, waarin taal een transcendente en vormloze rol krijgt.
– Depsychologisering en therapie door afbraak:** In plaats van genezing door opbouw, wordt hier het idee voorgesteld dat afbraak en verlies een vorm van vrijheid kunnen bieden.
– Dada als rebellie tegen betekenis en logica: De auteur legt verbanden tussen filosofen als Nietzsche, Heidegger en Derrida om zijn stellingen over het Niks te ondersteunen.
– Taalexperimenten en poëtische vervreemding: Oefeningen zoals betekenis-inversie, de verNIKSsing en het schrijven van brieven aan fictieve personen om taal en identiteit los te laten.

Het artikel is een filosofische en literaire reis door taal, absurdisme en het concept van Niks, verweven met provocerende poëzie en fundamentele vragen over de aard van betekenis.

• Jean-Pascal Salomez
• DaDa
• JPS
• mei 31, 2025
• 13 minutes Read

Fragmenten uit de zinderkolk

Zielsverklaring in Zwoord – Jean-Pascal Salomez

Deze zielsverklaring van Jean-Pascal Salomez, voorzitter van ART vzw te Zonnebeke, is geen klassiek manifest of oproep, maar een bewust existentiële eruptie van taal, gevoel en gedachte. In dadaïstische, soms chaotische maar oprechte bewoordingen, beschrijft hij wat het betekent om een “denker” te zijn in een wereld die vaak afhaakt bij diepzinnigheid. Het denken wordt voorgesteld als een vloek: een onophoudelijke stroom van bewustzijn die zowel inzicht als pijn genereert. Niet om het denken zelf, maar omdat de omgeving er niet op gebouwd is.

In zijn tekst passeren thema’s als schijn en zijn, lafheid in het sociale verkeer, de vervreemding van de bewuste mens, en de frustratie over inertie in beleid en gemeenschap. Toch klinkt tussen de regels ook liefde: voor zijn kinderen, zijn partner, zijn omgeving. De titel “Zielsverklaring in Zwoord” verwijst naar de door hemzelf ontwikkelde ‘zwoordkunst’ — een combinatie van zingeving, zintuiglijkheid en zinnige wartaal — waarin taal tegelijk ontwapent en aanvalt.

Zijn boodschap is geen nihilistisch opgeven, maar een kritische liefdesverklaring aan het leven zelf: aan de wil om te blijven voelen, blijven denken en blijven creëren ondanks of juist dankzij de zwaarte ervan. Salomez plaatst zichzelf niet buiten de wereld, maar er middenin — als een spiegel die scheurt maar blijft terugkaatsen.

Deze tekst is een artistieke en menswetenschappelijke reflectie op innerlijke stormen, maatschappelijke oppervlakkigheid, en de noodzaak van vrije, ongetemde expressie. Een zielsverklaring als daad van verzet én verbondenheid.

Enzovoort

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• DaDa
• mei 26, 2025
• 3 minutes Read

STEENSCHRIFT VOOR DE SLACHTBANK VAN DE BESCHAVING

In deze alles-verpletterende DaDa-uitbarsting groeit het woord uit tot een steen, een rots in het gezicht van de macht. Dit is geen gedicht, dit is een woedend monument – gekerfd in vlees, getekend door bloed. Het eert de kinderen van Gaza, de vaders van Oekraïne, de moeders van Congo, de verdoemden van Soedan, Syrië, Jemen, Myanmar, Israël én Iran. Het roept op tot herinnering aan wat mens-zijn betekende vóór de markten hun tanden in onze harten zetten.

De politiek?
Geslepen lafheid in maatpak.
Een firma van vergeten.
Hun handtekeningen op sterfregisters.
Hun stilzwijgen een mitrailleur.

Dit is geen oproep tot vrede.
Dit is de stem van het verbrijzelde kind,
de kreet van de verwoeste moederborst,
de schreeuw van de aarde zelf,
als ze opnieuw met raketten wordt bevrucht.

Een DADA-steekschrift.
Tegen parlementaire poëzie.
Tegen diplomatie als doodsrite.
Tegen neutraliteit als medeplichtigheid.

Verhef dit tot een strijdkreet.
Laat elke letter spuwen.
Laat elke klank slaan.
Laat elke stilte daveren.

Wij vergeten niet.
Wij vergeven niet.
Wij schrijven dit in steen.
Tot de daders breken op hun eigen wetten.

Geen kunst. Geen schoonheid. Geen vrede.
Tot recht een adem krijgt.
Tot bloed niet langer valuta is.
Tot kinderen geen doelwit zijn.

“Wat niet wordt uitgesproken, blijft zich herhalen in bloed.
Daarom schreeuwt dit steenschrift – in naam van wie niet meer kan spreken.”

— Jean-Pascal Salomez, voor de slachtbank van de beschaving

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• DaDa
• mei 9, 2025
• 7 minutes Read

Artistiek Statement

Dit werk balanceert op het snijvlak van kunst, filosofie en maatschappijkritiek. In verhalen zoals Drie Mannen en de BlaBla-variant ontvouwt zich een wereld doordrenkt van argwaan, nostalgie en de zoektocht naar waarheid in een tijd van chaos en manipulatie. Mieters, Zwelg en Loet zijn niet slechts personages; zij zijn spiegelbeelden van onze collectieve worsteling met illusies, de valkuilen van politieke retoriek en de spanning tussen orde en wanorde.

De BlaBla-residentie en haar galeriehouder fungeren als metaforen voor de structuren die gevangen houden in de sluier van Māyā — de illusoire werkelijkheid die afscheidt van de ware identiteit. Dit werk nodigt uit om die sluier opzij te schuiven, om het spel van werkelijkheid en schijn te doorzien en te omarmen dat chaos ook een bron van nieuwe mogelijkheden kan zijn.

Met een anarchistische en dadaïstische inslag worden woordkunst, beeld en performance ingezet om het gevestigde te bevragen en ruimte te scheppen voor een alternatieve blik op menselijkheid en gemeenschap. De ART-Galerie in Zonnebeke vormt een laboratorium voor deze ideeën — een plek waar kunst, dialoog en gezamenlijke verbeelding samenkomen.

De missie is niet alleen te confronteren, maar ook te verbinden; mensen uit te nodigen voorbij hun vanzelfsprekende aannames te kijken en zo een nieuw soort vrijheid te ontdekken — geworteld in het loslaten van controle en het omarmen van de onvoorspelbare dans van het bestaan.

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• ART-
• maart 15, 2025
• 6 minutes Read

JADADDA! JAWADDA!

Het project “Steenschrift der Schande” is een dadaïstisch en geëngageerd kunstinitiatief dat hypothetisch door de ART-leden ontwikkeld kan worden als collectieve aanklacht tegen onrecht, oorlog en maatschappelijke onverschilligheid. Elk lid draagt bij met poëtische zinnen, beelden, geluiden of performances, in een vorm die absurd, rauw en confronterend mag zijn.

De vorm is vrij: een muurinstallatie, een collectief gedicht, een klanklandschap, een tijdelijke openluchttentoonstelling, of een mobiele performance. Het doel is empathie opwekken, kritisch bewustzijn stimuleren en kunst als maatschappelijk geweten inzetten.

Mogelijke elementen:

Publieke schrijfsessies

Performancekunst op straat

Participatie van diverse stemmen (jongeren, vluchtelingen, ouderen)

Documentatie in een zine of video

Het project veronderstelt een actieve keuze van ART om de kunst in te zetten als daad van verzet – een poëtische tegenmacht tegenover passiviteit.

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• ART-
• maart 11, 2025
• 22 minutes Read

Weeral een Dialoog Tussen Die Twee, Nietzsche en Dada: De Chaos van Creatie

De tegenstelling tussen Nietzsche en Dada, evenals tussen Kant en Dada, roept fundamentele vragen op over de aard van chaos, vrijheid en creatie. In mijn werk sluit ik me aan bij de Dadaïstische benadering, die chaos niet als een middel ziet om een hogere orde te bereiken, zoals Nietzsche doet met zijn concept van de “Übermensch”, maar juist chaos omarmt als het doel op zich. Voor Dada is chaos de ware vrijheid, een ruimte waar creatie niet wordt gedwongen door logica of structuur. Dit komt overeen met mijn streven om in mijn kunst de pure ervaring van het moment vast te leggen, zonder de grenzen van traditionele vormen of verwachtingen.

Wat betreft Kant en Dada, verwerpt Dada de rationele vrijheid die Kant voorstaat. Kant gelooft dat echte vrijheid alleen mogelijk is binnen de grenzen van de rede en structuur, maar Dada ziet deze structuren juist als belemmeringen voor ware vrijheid. In mijn werk zie ik de vrijheid die voortkomt uit het breken van rationele kaders en het omarmen van het absurde en irrationele als de ware bevrijding. Voor Dada is vrijheid geen gecontroleerde ruimte, maar een spontane, niet-geordende handeling die buiten de logica van het denken valt.

In de reflectie op mijn eigen werk en filosofie zoek ik geen hogere orde of controle, maar wil ik de chaos zelf omarmen als de bron van creatie en vrijheid. Mijn kunst komt voort uit de spontane, ongebonden ervaring van het absurde en niet-georganiseerde. Chaos is voor mij geen overgang naar iets beters, maar de essentie van creatie, een afwijzing van de maatschappelijke normen en verwachtingen. Dit biedt de ruimte om nieuwe betekenissen te ontdekken, zonder de druk van een rationele of logische ordening.

Deze benadering van chaos als vrijheid sluit aan bij mijn streven naar een samenleving waarin regels niet bepalend zijn voor creatie of vrijheid, maar waarin juist het ongebonden en absurde centraal staan. Dit vormt ook de basis van mijn visie op heerschappij, gemeenschapszin en de vrijheid die ik wil onderzoeken in mijn werk en in de themadagen die ik organiseer. De vraag is: moet chaos geordend worden om naar iets beters te leiden, of is chaos zelf het uiteindelijke doel, de ultieme vrijheid?

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• DaDa
• maart 11, 2025
• 3 minutes Read

Jadadda: Een Dadaïstische Ontmoeting

In Jadadda botsen en versmelten ideeën zonder compromissen of synthese. Dit dadaïstische spel van woorden en betekenissen ondergraaft de gevestigde orde en nodigt uit tot pure ervaring in plaats van begrip. Dadaïsme staat centraal als een viering van absurditeit, ontregeling en deconstructie van vaste concepten.

Het verleden fungeert als een speeltuin waarin oude ideeën niet als heilige waarheden worden beschouwd, maar als materiaal voor herinterpretatie en destructie. Nietzsche, met zijn hamerende filosofie, sluit hier perfect op aan. Hij doodverklaarde God en ontmaskerde moraal als een historisch construct, en stelde dat ware vernieuwing niet ontstaat door het verleden te negeren, maar door ermee te worstelen en het te overwinnen.

Nietzsche’s denken contrasteert met de dialectiek van Hegel, die streefde naar synthese. Nietzsche verwierp compromissen en pleitte in plaats daarvan voor transcendentie—een fundamentele metamorfose waarin oude ideeën worden overtroffen en iets radicaal nieuws ontstaat. Dit principe sluit nauw aan bij Dada, dat geen reconstructie nastreeft maar louter chaos, creatie en vernietiging in één adem laat bestaan.

Jadadda symboliseert deze dynamiek: een botsing van gedachten zonder verzoening, een explosie van betekenis waarin Nietzsche lacht, Dada danst en de lezer als een vonk tussen de letters en de leegte zijn eigen pad vindt. Geen reconstructie, geen compromis—enkel pure beweging.

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• DaDa
• maart 9, 2025
• 10 minutes Read

De Starheid van Overtuigingen: Een Tijdloze Kritiek

In een wereld waar verandering constant is, blijft het hardnekkige vasthouden aan oude overtuigingen een opvallend fenomeen. Dit is een reflectie van een bredere maatschappelijke tendens waarin mensen, uit angst voor onzekerheid of gezichtsverlies, vasthouden aan verouderde dogma’s. Dit fenomeen leidt tot stagnatie, zowel persoonlijk als maatschappelijk. In plaats van nieuwe inzichten te omarmen, houden velen vast aan gedateerde ideeën die hen belemmeren vooruit te gaan.

De dadaïstische benadering kan helpen deze starheid te doorbreken door absurditeit, humor en een radicale afwijzing van conventionele logica. Deze aanpak moedigt mensen aan om de bestaande status quo in twijfel te trekken en ruimte te creëren voor nieuwe perspectieven. Dit proces is niet bedoeld om chaos te omarmen, maar om mensen wakker te schudden uit hun mentale verstarring.

De culturele reflectie over deze starheid blijkt niet alleen in de politieke en sociale structuren, maar ook in onze persoonlijke interacties. De weigering om onze overtuigingen te herzien heeft brede maatschappelijke gevolgen, zoals politieke polarisatie en desinformatie. In een wereld waar verandering noodzakelijk is, zoals op het gebied van milieu, technologie en sociale structuren, blijft het vasthouden aan oude denkpatronen gevaarlijk.

Kritische reflectie en bereidheid om overtuigingen te herzien zijn essentieel voor vooruitgang. Filosofie, kunst en literatuur spelen een cruciale rol in deze zelfreflectie. De moed om overtuigingen los te laten wanneer de werkelijkheid verandert, biedt de ruimte voor groei en vernieuwing.

De tekst gebruikt symboliek, zoals de beeldspraak van een fiets die tegen een boom staat en een gordijn dat stilhangt, om de concepten van stilstand en isolatie te onderzoeken. In deze context vertegenwoordigt stilstand niet een verlies van tijd, maar een ruimte van potentie en de kans op verandering. Het gordijn, als metafoor voor stilstand, verlangt naar de beweging die de verandering en groei mogelijk maakt.

In professionele omgevingen kan stilstand worden gezien als cognitieve inertie, waarin oude gewoonten en structuren verhinderen dat er nieuwe ideeën ontstaan. Dit belemmert innovatie, omdat er geen ruimte wordt gegeven voor vernieuwing. Het gordijn in dit geval symboliseert een belemmering voor verandering. Het openen van het gordijn en het verwelkomen van nieuwe ideeën kan organisaties helpen zich aan te passen aan veranderende omstandigheden en werkelijk te evolueren.

De essentie van verandering ligt in het loslaten van verouderde overtuigingen en het creëren van ruimte voor vernieuwing. Door de vastgeroeste mentale structuren los te laten, kunnen individuen en organisaties vooruitgang boeken en zich ontwikkelen in een steeds veranderende wereld.

• Jean-Pascal Salomez
• DaDa
• maart 8, 2025
• 4 minutes Read

Doorbreek de Isolatie: Cognitieve Inertie als Barrière voor Innovatie en Groei

Deze tekst combineert een allegorisch verhaal met een wetenschappelijke reflectie over stilstand, isolatie en verandering. Het verhaal vertelt over een fiets die al jaren tegen een oude boom staat, een symbool van thuishoren, stabiliteit en traditie. De boom, een onveranderlijke getuige van de seizoenen, accepteert de fiets als trouwe metgezel, terwijl de tijd in stilte verstrijkt. Op een dag komt een mens voorbij, een vertegenwoordiger van innovatie en verandering, die opmerkt dat de fiets in de weg staat en beweert dat beweging noodzakelijk is. De fiets, met een roestige ketting en lege banden, vraagt teleurgesteld: “Wie bepaalt wat hoort?” Deze confrontatie belicht de spanning tussen vastgeroeste overtuigingen en het potentieel voor vernieuwing.

De tekst onderzoekt verder het thema isolatie, zowel letterlijk als figuurlijk. De boom blijft onverstoorbaar terwijl de natuur in voortdurende transformatie verkeert en de fiets langzaam roest als getuige van een veranderende wereld. Het gordijn, dat in stilstand wacht op aanraking en beweging, fungeert als metafoor voor de blokkade van innovatie in organisaties waar cognitieve inertie het loslaten van het oude verhindert. Zo benadrukt de tekst dat persoonlijke en professionele groei uiteindelijk afhankelijk is van het doorbreken van oude patronen en het openen van ruimte voor nieuwe inzichten.

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• DaDa
• maart 3, 2025
• 14 minutes Read

Een Verdediging van Subversie

Dit werk benadrukt de rol van subversie als een krachtige vorm van verzet tegen de gevestigde normen, autoriteit en maatschappelijke structuren. Subversie wordt gepresenteerd als een daad die de fundamenten van heersende ideologieën uitdaagt, of het nu gaat om religie, politiek of kunst. De kunst wordt niet gezien als een zoektocht naar erkenning, maar als een noodzakelijke expressie van autonomie en creativiteit die zich verzet tegen de onderdrukkende krachten in de samenleving.

Er wordt ingegaan op de manipulatie van religieuze en culturele normen, waarbij bijvoorbeeld de Bhagavad Gita wordt besproken en de manier waarop religieuze en politieke machten deze tekst vaak verdraaien. Dit levert kritiek op de rol van kerken en religieuze instellingen als machtsinstrumenten, die vaak de essentie van het geloof aanpassen om hun invloed te behouden. Subversie wordt in dit geval gepresenteerd als een oproep om terug te keren naar de ware betekenis van geloof, los van dogma’s.

Daarnaast wordt het belang van zelfkennis en persoonlijke strijd aangekaart. De auteur reflecteert op de dagelijkse innerlijke strijd die hij ervaart als chronisch pijnpatiënt, een thema dat eveneens in de Bhagavad Gita wordt aangesneden. De kunst fungeert als een manifestatie van deze persoonlijke strijd, waarbij het niet om medelijden gaat, maar om een authentieke expressie van de wil om door te gaan, ondanks fysieke beperkingen.

In het digitale tijdperk wordt het internet gepositioneerd als een platform voor subversie, waarbij het digitale medium wordt gezien als een krachtig middel van verzet tegen gevestigde media, politiek en de commerciële kunstwereld. Kunst wordt gezien als een manier om onderdrukte waarheden te onderzoeken en de heersende verwachtingen te doorbreken. Het digitale platform biedt de vrijheid van expressie, waardoor het werk met een breder publiek kan worden gedeeld zonder de censuur van traditionele instituties.

Subversie wordt gepresenteerd als een middel van bevrijding, niet door destructie, maar door het doorbreken van mentale en maatschappelijke grenzen die de vrijheid van individuen beperken. Kunst, in haar meest radicale vorm, is een kracht die mensen uitdaagt om buiten de gebaande paden te denken en te handelen. Het roept op tot vrijheid – de vrijheid om te zijn wie men werkelijk is, ongeacht de sociale beperkingen die opgelegd worden.

Het werk sluit af met de metaforische ‘genadeslag’ van woordkunst, als een subversieve daad die de heersende denkwijzen uitdaagt en ruimte maakt voor een nieuwe werkelijkheid. Waar waarheid niet langer als een vast bezit wordt beschouwd, maar als een dynamisch begrip. De schreeuw van de woordkunst wordt gepresenteerd als de laatste adem van verzet tegen de gevestigde orde, die de muren van traditie en norm doorbreekt en de weg vrijmaakt voor een transformatie van denken en zijn.