Jean-Pascal Salomez
Treurigheid regeert,
Verdraagzame burgers verzuimen,
Lessen uit verleden ter harte te nemen,
Geen verantwoordelijkheid voor heilloze daden,
Onze regeringsleiders op het wereldtoneel.Frappant gebrek aan daadkracht,
Collectief steken we onze kop in het zand,
Zoeken we vooral bevestiging van onze eigen normen,
Zonder deze met daden te verdedigen.Onze mogelijkheden zijn niet ongekend,
Maar het lijkt alsof we deze bewust negeren,
Praten we anderen naar de mond,
En spreken we onze eigen mening niet langer uit.De normen van de maatschappij inzake uiterlijk,
Dwingen ons tevreden te zijn met steeds minder,
Klagen is uit den boze, zelfs wanneer er reden is.Depressief zijn is een teken van zwakte,
En problemen in onze omgeving worden doodgezwegen,
Leidend tot een groter gevoel van minachting,
Voor onszelf en onze omgeving.De wereld verandert snel,
Ons droombeeld kan voorgoed worden opgeborgen,
Ik maak me zorgen voor de toekomst,
Van mijn kinderen, heen en weer geslingerd,
Tussen hoop, wanhoop en vrees.De groteske vertoning,
Van onze onmacht en onverschilligheid,
Smeult als een surrealistisch vuur,
In een wereld die steeds vreemder wordt,
Waar de realiteit ongrijpbaar lijkt,
En het surrealisme ons omarmt.
