Vaak spreken we over moeders,
maar we vergeten de vaders niet.
Uit de onderkant van Venus,
komt de schoonheid van Pescara aan het licht.

Gegroeid uit liefde,
heeft het nooit slechte dagen gekend.
Het doel van vele jaren,
soms moeilijk te begrijpen.

Ze was er een tijd niet,
en mijn vermoeide hart had rust nodig,
in de familie vond het die rust.

Vaders hebben ogen, wordt gezegd,
maar in het diepst van het hart vindt men de geurige bloementuin,
die mij de zon heeft gebracht, een land van wonderen.

Papa, papa, papa, als u er niet was geweest,
wat zou ik dan hebben gehad?

U gaf me de muziek, een hart en een romantische ziel,
magische momenten en nostalgische herinneringen.

Zwarte haren worden wit, tijd gaat voorbij,
maar het accent blijft onveranderd,
en de handen spreken hun eigen taal.

Papa, papa, papa, wat als er een dag komt dat u er niet meer bent?

Jean Pascal Salomez

Vermoeiend hart

Categorieën: Gedichten

Jean-Pascal Salomez

De auteur heeft een kritische kijk op de mensheid en de gevestigde orde, waardeert individualiteit en authenticiteit, en heeft interesse in filosofie, religie en psychologie.

Deze website maakt gebruik van cookies. Door deze site te gebruiken, accepteert u het gebruik van deze cookies.