Europa staat op een kruispunt. De groeiende ongelijkheid ondermijnt de levensstandaard van de gemiddelde burger, terwijl een kleine elite haar greep op de maatschappij verstevigt. De kapitalistische dictatuur, gedreven door de belangen van enkelen, heeft Europa in haar greep.

Oorlogen eisen niet alleen levens maar ook enorme financiële lasten van de samenleving. Het groeiende gevoel van onbehagen is wijdverspreid, een gevoel dat ik persoonlijk deel. Dit is niet het Europa waar ik naar verlang; het voelt eerder als een vloek.

Extremisme, vooral van rechtse zijde, vertoont dictatoriale eigenschappen en voedt het groeiende onbehagen. Terwijl de uitgaven voor oorlogen blijven stijgen, slinken de lonen en uitkeringen, en worden zieke mensen geconfronteerd met onbetaalbare rekeningen.

Ik heb al eerder mijn persoonlijke situatie beschreven. Het is een verhaal van onrecht veroorzaakt door een gulzige bureaucratie.

Het is niet alleen hier. Zelfs in ontwikkelde kapitalistische landen stapelen de rekeningen zich op, terwijl werkende mensen steeds langer en harder moeten werken onder onzekere arbeidsomstandigheden. We worden uitgeperst als citroenen, tot we uiteindelijk in een burn-out belanden.

Laten we niet vergeten dat in 2019 een handvol kapitalisten evenveel rijkdom bezat als de armste helft van de wereldbevolking. Terwijl deze ongelijkheid groeit, worden ook miljoenen mensen gedwongen te vluchten voor ecologische rampen, geweld en uitbuiting.

De pandemie, samen met overstromingen en hittegolven, heeft duidelijk aangetoond dat de winstlogica van het kapitalisme niet in staat is om de meest elementaire vormen van preventie, bescherming en gezondheidszorg te garanderen. Het is hoog tijd dat we ons afvragen of dit het systeem is dat we willen behouden, of dat we moeten streven naar een systeem dat gebaseerd is op solidariteit, rechtvaardigheid en duurzaamheid.

Om de zakken van aandeelhouders te vullen, leggen kapitalisten hun dictatuur op. Ze eisen meer belastingvoordelen, meer flexibiliteit van arbeid, en proberen hun verliezen af te wentelen op de gemeenschap. Dreigen met delokalisatie en ontslagen is hun gebruikelijke tactiek. Helaas buigen politici maar al te vaak voor hun dictaten en rollen ze de rode loper uit.

Een recente studie suggereert dat de wereld tegen 2050 volledig kan overstappen op hernieuwbare energie, maar dit vereist wel een investering van $73.000 miljard. Een enorm bedrag dat jaarlijks alleen maar hoger wordt naarmate de urgentie toeneemt en de tijd verstrijkt.

Stel je voor dat deze duizenden miljarden worden geïnvesteerd in maatschappelijk nuttige en groene productie. Niet alleen voor een snelle energietransitie, maar ook voor onderwijs, gezondheidszorg, openbare diensten, preventie, civiele bescherming, en armoedebestrijding. Dit zou een wereld van verschil maken en de basis leggen voor een duurzamere en rechtvaardigere toekomst voor ons allemaal.

Het is tijd om de rode loper uit te rollen voor de mensen, niet voor de kapitalisten. Het is tijd voor een Europa waar solidariteit, gelijkheid en duurzaamheid centraal staan. Alleen zo kunnen we de teloorgang van onze maatschappij stoppen en bouwen aan een betere toekomst.