Een boom zonder wortels, een vogel zonder vleugels.
Het leven, een doolhof van surrealistische gedachten.
Een banaan zonder smaak, een stoel zonder poten.
Een wereld van absurditeit en waanzin.Een regenboog zonder kleuren, een klok zonder tijd.
Een droomwereld waarin alles mogelijk lijkt, maar niets zeker is.
Een lach zonder geluid, een traan zonder zout.
Een spiegel van de ziel,
waarin waarheid en illusie samensmelten.Een dag zonder nacht, een hart zonder liefde.
Een zoektocht naar harmonie tussen hemel en aarde.
Een wereld zonder zwaartekracht, een hemel zonder wolken.
Een eindeloze reis door de diepste krochten van de menselijke geest.Een taal zonder woorden, een boek zonder pagina’s.
Een verhaal zonder begin of einde, dat zichzelf schrijft.
Een dans zonder muziek, een stilte zonder rust.
Een verlangen naar de stilte van de geest,
naar de rust van de ziel.Een boom zonder bladeren, een woord zonder betekenis.
Een verlangen naar de leegte, naar de stilte van het zijn.
Een pen zonder inkt, een doos zonder inhoud.
Een verlangen naar het onbekende,
naar het onuitsprekelijke.Een kaars zonder vlam, een horloge zonder wijzers.
Een verlangen naar de tijdloosheid,
naar de eeuwige stilte van de geest.
Een huis zonder deur, een dag zonder nacht.
Een verlangen naar de grenzeloze vrijheid,
naar het onbeperkte bestaan.Een brug zonder verbinding, een weg zonder einde.
Een verlangen naar het oneindige,
naar het grenzeloze en het onbekende.
Een cirkel zonder begin, een einde zonder grens.
Een verlangen naar het absolute,
naar het onuitsprekelijke en het onbekende.In deze surrealistische wereld, zweeft onze ziel.
Op zoek naar de essentie van het bestaan,
een verlangen dat nooit zal worden vervuld.
Maar dat ons blijft leiden op onze reis,
door de diepten van de geest en de ziel.
De zoektocht naar het onuitsprekelijke
Gerelateerde Berichten
🜁 Geen eind. Geen uitleg. Geen moraal.
Het gedicht Geen eind. Geen uitleg. Geen moraal zet taal in als krachtig middel van verzet. Vanuit de kritische discoursanalyse wordt taal niet alleen gezien als communicatiemiddel, maar als instrument van macht en tegenmacht (Fairclough, 1995). In dit gedicht functioneert taal als performatieve daad die bestaande sociale structuren kan doorbreken (Butler, 1997). De dadaïstische stijl versterkt dit effect door conventionele taalnormen te doorbreken.
De aktentas symboliseert het verleden en intergenerationele trauma’s die via collectief geheugen worden doorgegeven (Danieli, 1998; Halbwachs, 1992). Dit maakt zichtbaar dat geschiedenis een actieve rol speelt in het heden en niet kan worden genegeerd zonder maatschappelijke schade.
Kinderen worden neergezet als strijders en dragers van hoop, wat aansluit bij sociologische inzichten over jeugd als agenten van verandering (Zukin et al., 2006) en Freire’s emancipatorisch onderwijs (1970). Het gedicht roept op tot actieve participatie van nieuwe generaties in het kritisch herdenken en herscheppen van de samenleving.
De lach die weigert te sterven (LaMeLacHE) symboliseert veerkracht en posttraumatische groei, waarbij trauma leidt tot een transformatie naar nieuwe kracht en betekenis (Tedeschi & Calhoun, 2004).
Samenvattend is het gedicht een interdisciplinair kunstwerk dat taal, herinnering, jeugd en veerkracht samenbrengt als politieke en filosofische oproep tot actieve hoop en bevrijding.
Lees MeerGROK BAF TRUTSCH
Het klankgedicht GROK BAF TRUTSCH is een dadaïstische eruptie waarin semantiek opzettelijk verkracht wordt ten gunste van auditieve kracht, instinct en ontregeling. De tekst is een theatrale botsing tussen betekenis en absurditeit, een ode aan de onzinnigheid als tegengif voor rationalistisch fatalisme.
Centraal staat het gebruik van nonsensklanken zoals “Bloop”, “Kroek” en “ZWAARLAMP” — niet als decoratie, maar als pure verstoring van het verwachtingspatroon van de lezer. De betekenis van woorden wordt ondermijnd door de vreemde context waarin ze worden geplaatst: ministers soppen in perzikjam, dode duiven voeren dialogen met frituurvet, en een knikker botst letterlijk tegen “de moraal”.
In deze tekst worden niet de dingen zelf, maar hun combinaties op de korrel genomen. De alledaagse logica implodeert. De regels van syntaxis en narratieve samenhang worden verworpen als repressieve structuren. In de geest van Hugo Ball en Tristan Tzara wordt het gedicht een ritueel van onttovering, een afwijzing van burgerlijke taalordening en morele eenduidigheid.
De waarheid, zo stelt de dichter in het slotbeeld, is niet absoluut maar een speelgoedwapen zonder munitie. Toch worden we er nat van – een knipoog naar de macht van perceptie en de illusie van controle.
GROK BAF TRUTSCH is niet bedoeld om begrepen te worden. Het wil ontregelen, de grenzen van taal bevragen en via klank de primitieve energie van het denken aanspreken. Het is geen tekst die uitlegt — het is een tekst die schudt.
Lees Meer