Een boom zonder wortels, een vogel zonder vleugels.
Het leven, een doolhof van surrealistische gedachten.
Een banaan zonder smaak, een stoel zonder poten.
Een wereld van absurditeit en waanzin.Een regenboog zonder kleuren, een klok zonder tijd.
Een droomwereld waarin alles mogelijk lijkt, maar niets zeker is.
Een lach zonder geluid, een traan zonder zout.
Een spiegel van de ziel,
waarin waarheid en illusie samensmelten.Een dag zonder nacht, een hart zonder liefde.
Een zoektocht naar harmonie tussen hemel en aarde.
Een wereld zonder zwaartekracht, een hemel zonder wolken.
Een eindeloze reis door de diepste krochten van de menselijke geest.Een taal zonder woorden, een boek zonder pagina’s.
Een verhaal zonder begin of einde, dat zichzelf schrijft.
Een dans zonder muziek, een stilte zonder rust.
Een verlangen naar de stilte van de geest,
naar de rust van de ziel.Een boom zonder bladeren, een woord zonder betekenis.
Een verlangen naar de leegte, naar de stilte van het zijn.
Een pen zonder inkt, een doos zonder inhoud.
Een verlangen naar het onbekende,
naar het onuitsprekelijke.Een kaars zonder vlam, een horloge zonder wijzers.
Een verlangen naar de tijdloosheid,
naar de eeuwige stilte van de geest.
Een huis zonder deur, een dag zonder nacht.
Een verlangen naar de grenzeloze vrijheid,
naar het onbeperkte bestaan.Een brug zonder verbinding, een weg zonder einde.
Een verlangen naar het oneindige,
naar het grenzeloze en het onbekende.
Een cirkel zonder begin, een einde zonder grens.
Een verlangen naar het absolute,
naar het onuitsprekelijke en het onbekende.In deze surrealistische wereld, zweeft onze ziel.
Op zoek naar de essentie van het bestaan,
een verlangen dat nooit zal worden vervuld.
Maar dat ons blijft leiden op onze reis,
door de diepten van de geest en de ziel.
De zoektocht naar het onuitsprekelijke
Gerelateerde Berichten
Zonnebeke: Een Gedicht van Modder en Dada
Het gedicht is een evocatieve reflectie op de gruwelen van oorlog, specifiek gericht op de Eerste Wereldoorlog en de beruchte Slag bij Passendale, die plaatsvond in de regio Zonnebeke, België. Het gedicht mengt surrealistische en dadaïstische elementen om de chaos, het lijden en de verwoesting van de oorlog weer te geven.
De eerste strofen beschrijven het landschap van Zonnebeke, waar modder, bloed en poppies symbool staan voor de tragische schoonheid van een plek getekend door geweld. De schaduwen van Zonnebeke dansen over velden van rusteloze herinnering, wat de blijvende impact van de oorlog op de geest van de overlevenden benadrukt.
De introductie van dadaïstische elementen, zoals gaswolken en soldaten met maskers, schetst een surrealistisch beeld van de oorlog als een groteske voorstelling. Dit wordt versterkt door beelden van klinkers die schreeuwen naar de maan en klokken die huilen in ruïnes, wat de waanzin en de surrealiteit van het conflict benadrukt.
De referenties aan Passendale en poppies (klaprozen) roepen de herinnering op aan de talloze soldaten die stierven in de modderige slagvelden, met de rode bloemen als symbolen van zowel bloedvergieten als hoop op herstel. De beelden van een wereld waarin het leven langzaam zijn kleur herwint, suggereren een moeizaam proces van wederopbouw en verzoening.
De dadaïstische invloeden komen opnieuw naar voren in de beschrijvingen van de chaos, de dans van niet-zijn en de fragmentarische, grillige aard van de tijd en herinnering. Het gedicht eindigt met een erkenning van de blijvende impact van Zonnebeke, een plaats waar oorlog en vrede, pijn en vreugde, verweven zijn in een complexe, voortdurende dynamiek.
Lees MeerGedicht voor het Plagiaat ras
Kunstenaars zijn vaak vergeleken met apen en papegaaien, vooral als het gaat om plagiaat. Ze nemen ideeën over, herhalen woorden en creëren zo een echo van wat eerder is gedaan. Dit concept benadrukt het idee dat originaliteit in de kunstwereld soms een illusie is, een farce. Veel kunstenaars bouwen voort op het werk van anderen, en dit proces van lenen en herhalen is diepgeworteld in de creatieve wereld.
In de dadaïstische traditie wordt dit fenomeen gevierd en bekritiseerd tegelijk. Dadaïsten spelen met de chaos en herhaling, en zien de kunst van het plagiaat als een manier om de conventies uit te dagen. Ze breken vormen, vervormen lijnen en schreeuwen hun boodschap de wereld in, waarbij ze de grens tussen origineel en kopie vervagen.
Plagiaat wordt in dit licht gezien als een schreeuw zonder schroom, een herhaling die een nieuw licht werpt op oude ideeën. De wereld van de kunst wordt zo een spiegelzaal, waarin alles een echo is van iets dat eerder is geweest. Oorsprong en origineel worden betwist, en de creatie van kunst wordt een eindeloze herhaling, een dans van ideeën door de tijd.
Dit idee roept vragen op over de aard van creativiteit en de waarde van originaliteit. Als alles een herhaling is, wat betekent het dan om een kunstenaar te zijn? Door dit concept te omarmen, nodigen kunstenaars ons uit om de schoonheid en betekenis te vinden in de echo’s van het verleden, en om de voortdurende stroom van inspiratie te zien als een bron van oneindige mogelijkheden.
Lees Meer