08 april 2003.
Ik heb ervoor gekozen om geen interactie met mijn lezers aan te gaan. Lang geleden al. Reacties staan uit. Niet omdat ik geen dialoog wil, maar omdat sommige mensenreacties te pijnlijk zijn. Mijn woorden zijn geen uitnodiging tot discussie, maar een weerspiegeling van mijn beleving.
—
Tussen Staal en Woorden
Op 8 april 2003 sloot een stalen greep zich rond mijn bestaan. Eén moment, een schip, een touw – en een lot dat zich onverbiddelijk voltrok. Mijn benen braken zoals vertrouwen breekt in een machine die weigert te luisteren. De Bjarne V. was geen schip, maar een metgezel op een reis die abrupt eindigde.
Wat volgde, was pijn. Niet alleen fysiek, in een lichaam dat schreeuwde, maar ook mentaal, in een geest die al eerder breuken had gekend. De dood van mijn ouders, de sluimerende eenzaamheid – het waren slechts andere golven in een zee die geen rust kent.
Ik leerde leven tussen pijn en taal. Woorden werden touwen die mij overeind hielden, kunst een balsem voor zenuwen die nooit zwijgen. Mijn benen laten mij soms in de steek, maar mijn pen niet. Schrijven werd mijn ademhaling, een manier om verder te reiken dan mijn lichaam toelaat.
Pijn nestelt zich als een parasiet, weigert los te laten. De wetenschap noemt het nociplastische pijn, ik noem het een verstekeling aan boord. Toch blijf ik sturen. Ik bepaal de koers, zelfs als de zee ruw is.
Eenzaamheid dreigt, maar biedt ook ruimte. Een plek waar woorden groeien, waar pijn betekenis krijgt. Ik ben een maker, een vertaler van leed naar inzicht. Niet om te verdwijnen in het donker, maar om, ondanks alles, vuur brandend te houden. Want zolang ik schrijf, beweeg ik.
Lees Meer