Jean-Pascal Salomez
De rol van de Russische maffia in de oorlog in Oekraïne is als een toneelstuk waarvan de acteurs verborgen blijven achter sluiers van rook en geheimhouding. Sommigen fluisteren dat ze in de coulissen wapens verdelen, dat ze de geldstromen beheren die de oorlog voeden. Anderen beweren dat hun invloed subtieler is, verweven met de netwerken van de Russische inlichtingendiensten, een fluistering in het oor van de macht.
Maar waar eindigt de realiteit en begint de fictie?
De Russische maffia is geen opzichzelfstaande kracht; ze danst op het ritme van de geopolitieke symfonie. Net als oligarchen, politieke pionnen en verborgen lobbygroepen is ze slechts één van de vele spelers in een choreografie van macht, waarin de grenzen tussen legitieme en illegitieme invloed vervagen. Wapens en olie, sancties en smokkelroutes, diplomatie en onderwerelddeals—ze vloeien in elkaar over als een grimmige tango zonder einde.
Toch is deze dans niet willekeurig. Ze wordt geregisseerd, met zorgvuldig geplaatste bewegingen. Wie bepaalt het ritme? Wie schrijft de partituur? Zijn het de regeringen, de maffiosi, de economische elite? Of is het een anonieme kracht, een systeem dat zichzelf in stand houdt en waarbij alle spelers slechts marionetten zijn in een script dat al lang geleden is geschreven?
De oorlog in Oekraïne is niet alleen een territoriaal conflict, maar ook een botsing van verhalen, een strijd om de controle over perceptie. De Russische maffia fungeert hierin niet slechts als een criminele organisatie, maar als een symbool van de schimmige machten die in de marge van de officiële geschiedenis opereren. Zij zijn de schaduwfiguren die ons eraan herinneren dat macht zelden zuiver en transparant is.
Maar stel dat we deze dans konden herschrijven? Stel dat we de maskers konden afrukken en de spelers zonder hun decorstukken konden zien? Wat blijft er over als de rook is opgetrokken en de choreografie wordt doorbroken? Wie zijn de echte marionettenspelers, en wie zijn slechts dansers die gevangen zitten in de beweging van het grotere geheel?
Misschien is de enige manier om de macht te doorbreken niet om mee te dansen, maar om een ander ritme te creëren. Misschien moeten we de regels van het spel herschrijven, de muziek veranderen, de dansvloer verlaten. Want zolang we blijven geloven in de maskerade, blijven we deel uitmaken van een voorstelling die niet door ons, maar over ons wordt geschreven.
Chaos en Onzekerheid
In het land van Oekraïne, zo ver en zo wijd,
Is er een oorlog gaande, met niemand die het begrijpt.
Er zijn oligarchen en maffiosi, die op de achtergrond strijden,
Maar wie er wint of verliest, lijkt niemand te leiden.
Sommige zeggen dat de Russische maffia erbij betrokken is,
Met handel in wapens en drugs, en een blik vol gemis.
Maar anderen beweren dat het een kwestie is van extreme groepen,
Die de rust en vrede van Oekraïne willen snoepen.
En dan is er nog de Russische regering,
Die wordt beschuldigd van betrokkenheid en misleiding.
Maar wie heeft het bij het rechte eind,
Als iedereen probeert hun eigen standpunt te verfijnen?
Misschien moeten we een andere benadering kiezen,
En dansen tot de ochtendzon ons doet herleven.
Misschien kunnen we samenwerken om de vrede te herstellen,
En onze verschillen opzij zetten, onze harten te verzachten en te verzellen.
Misschien moeten we de regels van het spel veranderen,
En luisteren naar de stemmen van degenen die ons zouden kunnen veranderen.
Misschien moeten we kijken naar de wereld door een andere lens,
En de complexiteit van deze kwestie in onze harten en geesten verwerken.
Dus laten we dansen, hand in hand,
En de magie van deze aarde begrijpen, dit land.
Laten we ons hart openen en ons verstand bevrijden,
En werken aan vrede in Oekraïne, deze oorlog vermijden.
