Het leven in Nouvelle Calédonie kent veel charmes maar nog veel meer uitdagingen. Op het moment dat je vertrekt naar dat zogenaamde paradijs, krijg je te maken met nieuwe mensen, een andere omgeving, een vreemde taal, een andere cultuur en meer. De integratieproblemen zijn lastig, en de behoefte bestaat deze zo snel mogelijk op te lossen. In onze maatschappij heerst een directe oplossingsbehoefte zonder dat er al te veel wordt stilgestaan bij de specifieke problematiek.

Problemen met integratie komen voort uit de breuk met de traditie.

Door te emigreren weet men al gauw dat het zogenaamde paradijs niet bestaat. Allerlei administratieve bekommernissen belemmeren de integratie. Emigratie en integratie behoren nochtans de normaalste zaak van de wereld te zijn voor wie een open samenleving koestert. Administratieve rompslomp van dien aard zou niet mogen zijn.

Dit paradijselijke eiland wordt gedreven op een ultieme bevoorrechting van de Fransen.

Zelfs de scholen hier gebruiken trucjes om de bij wet gelijke behandeling en vrije schoolkeuze te omzeilen. Ze wijzen structureel leerlingen af op grond van etniciteit, met niet transparante en zeer onredelijke toelatingsprocedures. Schooldirecteuren vertelden me zonder meer dat ze bang zijn dat het toelaten van kinderen met taalachterstanden de score van de school omlaag zou halen. Het recht op goede onderwijskansen wordt hiermee geminimaliseerd voor mijn kinderen. Buitenlandse kinderen zijn met andere woorden niet welkom in de voornamelijk Fransgezinde scholen. Doorverwijzingen naar scholen die meer expertise hebben voor mogelijke taalachterstanden zijn onbekend. Als ouder stuitte ik bij het aanmelden van mijn kinderen dus op zeer hoge drempels.

Het is noodzakelijk dat de multiculturele samenleving die Nouvelle Calédonie is, wordt erkend als zijnde.