• Jean-Pascal Salomez
• DaDa
• maart 8, 2025
• 4 minutes Read

Doorbreek de Isolatie: Cognitieve Inertie als Barrière voor Innovatie en Groei

Deze tekst combineert een allegorisch verhaal met een wetenschappelijke reflectie over stilstand, isolatie en verandering. Het verhaal vertelt over een fiets die al jaren tegen een oude boom staat, een symbool van thuishoren, stabiliteit en traditie. De boom, een onveranderlijke getuige van de seizoenen, accepteert de fiets als trouwe metgezel, terwijl de tijd in stilte verstrijkt. Op een dag komt een mens voorbij, een vertegenwoordiger van innovatie en verandering, die opmerkt dat de fiets in de weg staat en beweert dat beweging noodzakelijk is. De fiets, met een roestige ketting en lege banden, vraagt teleurgesteld: “Wie bepaalt wat hoort?” Deze confrontatie belicht de spanning tussen vastgeroeste overtuigingen en het potentieel voor vernieuwing.

De tekst onderzoekt verder het thema isolatie, zowel letterlijk als figuurlijk. De boom blijft onverstoorbaar terwijl de natuur in voortdurende transformatie verkeert en de fiets langzaam roest als getuige van een veranderende wereld. Het gordijn, dat in stilstand wacht op aanraking en beweging, fungeert als metafoor voor de blokkade van innovatie in organisaties waar cognitieve inertie het loslaten van het oude verhindert. Zo benadrukt de tekst dat persoonlijke en professionele groei uiteindelijk afhankelijk is van het doorbreken van oude patronen en het openen van ruimte voor nieuwe inzichten.

• Jean-Pascal Salomez
• DaDa
• februari 26, 2025
• 2 minutes Read

PURE DADA

In het gedicht komt het dadaïsme tot leven als een reactie op de chaos en betekenisloosheid van de wereld. Het gedicht richt zich tegen gevestigde normen zoals religie, waarheid en sociale structuren, door de nadruk te leggen op de absurditeit van conventies. De kerken, symbool voor georganiseerde religie, worden in hun leegte afgedaan, omdat zij hun oorspronkelijke essentie hebben verloren. De waarheid wordt gezien als iets dat is herschreven, vervormd door menselijke hand en tong, wat de gevaarlijkste wapens blijken te zijn. De kerk en haar rituelen worden bekritiseerd als lege schalen die de kern van geloof hebben verloren.

Het gedicht roept de lezer op om voorbij deze oppervlakkige constructies te kijken en de werkelijke essentie van geloof en strijd te zoeken. De Bhagavad Gita wordt hier gepresenteerd als een symbool voor de strijd tegen onrecht, voor de confrontatie met de innerlijke en uiterlijke strijd. Dit reflecteert de innerlijke strijd van de auteur, die zichzelf als een krijger ziet, net als Arjuna, vastbesloten om op te staan en door te gaan, ondanks de fysieke pijn en maatschappelijke afwijzing.

Door deze inzichten vanuit dadaïstisch perspectief te benaderen, wordt de menselijke ervaring niet meer gezien als een zoektocht naar betekenis, maar als een bevrijdende daad van chaos en creatie. Het gedicht benadrukt de waarde van het nu, de kracht van de eigen wil en de acceptatie van het onbegrijpelijke als onderdeel van de vrijheid van het bestaan.