Jean-Pascal Salomez
Kots, krijs en spuw,
uit mijn ingewanden,
een wereld vol blauw,
angst, woede, pijn en verdriet,
uitbraak van emoties die niemand ziet.
In mijn braaksel weerspiegelt zich een andere tijd,
een vreemde wereld, surrealistisch en vrij,
waar realiteit en fantasie samenvloeien,
en het onbekende me doet bloeien.
Mijn uitgekotste woorden, onsamenhangend en wild,
vervormen zich tot groteske beelden, ongezien en ongetemd,
monsters en wezens uit mijn verbeelding,
gevangen in mijn braken, in een eeuwige omhelzing.
En op jouw gezicht, ooit mijn spiegelbeeld,
zie ik nu de pijn die ooit van mij was,
en die ik uitbraak in mijn spuug,
zodat jij het nu weer dragen moet.
Maar in mijn hallucinaties, in mijn krankzinnige geest,
zie ik dat we beiden kunnen genezen en bevrijden,
door onze emoties te omarmen en te aanvaarden,
en onze fantasieën de vrije loop te laten gaan.
Dus ik braak en stik, in mijn eigen waanzin,
maar ik laat het toe en omarm het, zonder zin,
want in mijn kots en braken, in mijn surrealistische droom,
kan ik een nieuwe wereld creëren, ongezien en ongewoon.
