Een Reis van Ontdekking, Waterwegen en Betovering

Op een dag ving mijn oog een glimp op van een advertentie over dit schip. Terloops bracht ik het ter sprake, en tot mijn vreugde werd er serieus aandacht aan besteed. Het leidde tot de beslissing om het schip te gaan bezichtigen, en al snel was ik mijn koffer aan het inpakken. De komende paar jaar zouden zich ontvouwen als een avontuur op dit schip, met uitgestrekte vaartochten van Westergeest naar Warten, door de betoverende wateren van de Alde Feanen naar Almere. Een onvergetelijke reis die diep in mijn geheugen gegrift staat.

Het was al geruime tijd geleden dat ik voor het laatst had gevaren. De opvoeding van mijn kinderen had prioriteit, waardoor mijn vorige schip ergens in Lisse, Nederland, verloren was gegaan. Maar wat verloren is, verdwijnt niet uit het hart, en de vruchten van mijn relatie bloeiden op. Ik voelde me in mijn element op en met het water, en mijn partner deelde in dat enthousiasme. Samen besloten we deze nieuwe koers te varen en te kiezen voor een leven op het water.

Het navigeren van de eerste koers op het schip bracht al snel aangename verrassingen met zich mee. Als iemand die gewend was aan het varen met een automatische piloot, bevond ik me nu plotseling op een kleiner schip, ver verwijderd van de omvang van een binnenvaarttanker. Het besturen ervan gebeurde met een helmstok, een meer traditionele methode. Het was een hele nieuwe ervaring, vooral in combinatie met het feit dat ik even te veel gas gaf bij het vertrek, wat me bijna naar de kant deed neigen. Gelukkig slaagde ik erin het schip weer op koers te brengen en zo begon onze reis.

Onze eerste nacht brachten we door op een afgelegen plek aan de Alde Faenen in Friesland, een betoverende omgeving. De binnenvaartschepen passeerden ons op een respectabele afstand, en dit alles bij een prachtige zonsondergang maakte de reis al compleet. Het beloofde het begin te zijn van vele soortgelijke momenten op onze avontuurlijke reis.

We hadden al heel wat avontuurlijke tochten gemaakt, van de ene plek naar de andere en hier en daar. Sommige bestemmingen zijn nu vervlogen herinneringen. Abcoude staat me nog helder voor de geest, vooral omdat het daar behoorlijk nauw werd. De brugwachter keek bedenkelijk toen hij ons zag naderen, waarschijnlijk omdat er zelden zo’n groot schip van 13 meter passeerde. Ik kon niet anders dan lachen. Terwijl we de brug naderden, leek het krap, maar met een slakkengangetje glipte ik erdoorheen. We keken elkaar even aan, opgelucht en vol enthousiasme reisden we verder.

In datzelfde Abcoude vonden we een heerlijk ligplaatsje en besloten de omgeving te verkennen.

Een Eindnoot: De Slotakkoord van Ons Maritieme Verhaal

Ons avontuur op het schip heeft vele hoofdstukken, maar zoals elk verhaal heeft ook dit een eindnoot. Het leven op het water bracht niet alleen de rust van kabbelende golven en schilderachtige zonsondergangen, maar ook de uitdagingen van vernauwde doorgangen en onbekende wateren.

Nationaal Park de Alde Feanen bleek een hoogtepunt te zijn, doordrenkt met de magie van afgelegen plekken en voorbijvarende binnenvaartschepen. De helmstok, een meer traditionele vorm van besturing, leerde me een nieuwe dans met het schip. Een dans die begon met een teveel aan gas, bijna strandend aan de kant, maar eindigde met een glimlach van opluchting en hernieuwde vastberadenheid.

Abcoude, met zijn nauwe doorgangen en bedenkelijke brugwachter, blijft een levendige herinnering. De lach van opluchting tijdens dat slakkengangetje door de brug en de blik van enthousiasme naar elkaar waren als muzieknoten die ons verder deden reizen.

Nu, bij deze eindnoot, reflecteren we op onze reis. Van de beslissing om het schip te verkennen tot de vele tochten die ons langs verschillende bestemmingen brachten, elk met zijn eigen verhaal. We vonden niet alleen fysieke ligplaatsen maar ook emotionele ankerplaatsen in het hart van ons avontuur.

Het schip bracht ons meer dan we hadden verwacht, en nu leggen we deze pen neer, wetende dat elk einde een nieuw begin in zich draagt. Het water roept nog steeds, maar ons schip heeft zijn verhaal verteld. De golven dragen onze herinneringen verder, en terwijl we deze eindnoot schrijven, weten we dat de betovering van het water altijd in ons zal blijven kabbelen.