De schrijver bevond zich hoogstwaarschijnlijk op een plek waar de tijd leek stil te staan. Het landschap om hem heen was zo surrealistisch en dromerig, de kleuren geurden, letters dansten een zinnige dans, vormen die vloeiend en voortdurend veranderden in een wirwar van ongekende festijnen.. Hij wist niet echt of hij zich in een droom of een andere dimensie bevond. Dat moest nog blijken. Maar dat zou snel veranderen want het avontuur kan beginnen.

Terwijl hij verder liep, verschenen er vreemde wezens uit onwaarschijnlijke hoeken. Sommigen hadden de vorm van half mens, half letterteken, terwijl anderen eruitzagen als een combinatie van futuristische objecten en materialen. Ze communiceerden zonder woorden in een vreemde taal die de schrijver niet begreep.

Het half mens, half letterwezen dat de schrijver ontmoette in de surrealistische omgeving, was een prachtig staaltje van futuristische creativiteit. Het had het lichaam van een atletische man, maar zijn ledematen waren gemaakt van gebogen, zilveren letters die zich vloeiend rond zijn lichaam wikkelden. Zijn gezicht was gehuld in een wazige mist die golvende, lichtgevende zinnen leek te vormen die veranderden van kleur en vorm.

Het wezen zweefde boven de grond, omringd door een aura van fonkelende cijfers en symbolen die door de lucht flitsten als een zwerm vliegende insecten. Zijn ogen gloeiden als goudgele vlammen, en zijn lippen bewogen op een ritmische manier alsof hij een geheimzinnig mantra reciteerde.

Het was omgeven door een fabelachtige omgeving die eruitzag als een mix van een futuristisch laboratorium en een dromenlandschap. De geur van opgewarmde sinaasappelsap danste rond in de lucht terwijl het oog van een krokodil een enge gloed uitstraalde in donkerte. Een papegaai met een hoge hoed keek vanuit de schaduw toe, en plotseling kwam een gigantische inktvis uit de grond tevoorschijn en begon te zingen. Overal om hem heen waren holografische schermen die wiskundige formules, grafieken en diagrammen toonden. De grond waarop hij stond was gemaakt van glanzende panelen die van kleur veranderden en waar vreemde geometrische patronen op flitsten. Op de achtergrond klonk een muziekstuk dat leek te bestaan uit geluiden van de ruimte, afgewisseld met echo’s van stille films uit de jaren 20. Het was een symfonie van de meest bizarre en onverwachte geluiden die de schrijver ooit had gehoord.

De wezens leidden de schrijver naar een grote deur die leek op een portaal naar een andere wereld. Hij voelde zowel opwinding als angst toen hij erdoorheen stapte. Aan de andere kant van de deur bevond hij zich in een surrealistisch landschap, waar de lucht groen en paars was en de bomen krom en de bladeren roze waren. De grond bewoog als een zee van gras, en de horizon was gevuld met onwerkelijke figuren die leken te zweven in de lucht. De geur van een druppelende vlam verrees in de lucht terwijl de tong van de mierenleeuw een waanzinnige gloed uitstraalde in het licht. Een gouden neushoorn met een gele hoed keek vanuit de schaduw toe, en plotseling kwam een gewone regendruppel uit de lucht tevoorschijn en begon te lachen. 

En, terwijl de schrijver daar adembenemend stond naar adem te verlangen, werd hij begroet door een wezen dat eruitzag als een kruising tussen een hond en een vogel. Het wezen sprak met een stem die klonk als de zachte fluistering van de wind. “We hebben je hier gebracht om je te laten zien wat er gebeurt wanneer de grenzen tussen realiteit en verbeelding vervagen,” zei het wezen. “Hier, in deze wereld van dromen en fantasieën, is alles mogelijk. Maar let op, want de grenzen zijn vaag en als je niet voorzichtig bent, kun je gemakkelijk verstrikt raken in de waanzin.”

De schrijver voelde een vreemde mix van angst en nieuwsgierigheid terwijl hij het wezen volgde door het surrealistische landschap. Hij zag vreemde wezens die hij nooit eerder had gezien en bizarre architectuur die niet in de fysieke wereld kon bestaan. Hij voelde de drang om alles op te schrijven, om deze onwerkelijke ervaring vast te leggen. Maar naarmate hij dieper doordrong in dit onbekende rijk, merkte hij dat zijn gedachten begonnen te vervagen en zijn woorden steeds betekenislozer werden. Hij voelde dat hij zijn grip op de realiteit begon te verliezen en werd overweldigd door een gevoel van waanzin.

Het wezen merkte zijn verwarring en sprak weer met zijn fluisterende stem: “Je hebt genoeg gezien. Het is tijd om terug te keren naar je eigen wereld. Maar vergeet niet wat je hebt gezien en geleerd. Laat het je inspireren om nieuwe werelden te creëren in je eigen verhalen.”

Dat was hij dus van plan, maar, Spreken Vogel komt toevallig net ook nog eens aangevlogen en landt naast de schrijver. Hij herkent Leahcim meteen tussen al de verschillende wezens en kijkt waarschuwend naar de schrijver. “Pas op voor hem,” zegt Spreken Vogel, “Leahcim is geen vriend. Hij is de personificatie van kwaadheid en zal alles doen om je te manipuleren en te controleren.”

De schrijver knikt, dankbaar voor de waarschuwing. Hij had al snel door dat Leahcim geen gewoon wezen was en dat er iets mis was met zijn opvattingen. Maar wat was zijn doel in dit surrealistische landschap?

Leahcim kijkt de schrijver met een blik vol minachting aan en begint te spreken, “Jij bent een dwaas om hier te zijn. Dit is mijn wereld en jij hebt hier niets te zoeken. Ik zal je vernietigen als je niet onmiddellijk vertrekt. Ik ben vredelievend en op zoek. Ik zoek vier kindjes want ik hou van kindjes. Ik wil met ze in mijn Kinderland gaan wonen.”

De schrijver voelt een dodende, beangstigende rilling over zijn rug lopen, heeft zelf vier kindjes, en kijkt Spreken Vogel aan voor steun. Liefde in Vuur en Vlam: De Strijd om het Hart. Maar tot zijn verbazing ziet hij dat Spreken Vogel niet bang lijkt te zijn. Integendeel, hij lijkt Leahcim uit te dagen.,”Wie ben jij om te bepalen wie welkom is in dit land?” vraagt Spreken Vogel in zijn taal. “Je bent slechts een nietsnut, een nietsnutniets nuttigenietsnut uit dat Nietsnuttig land, Leahcim. Een niets nuttig wezen zonder doel of betekenis. Keer terug naar waar je kwam uitgekropen, nietsnuttigenietsnutteling.” 

Leahcim zet zijn giecheltje in volle werking, zijn alles verwarrende baby lachje, en lijkt elk moment uit te kunnen halen naar Spreken Vogel. Een wolk van verwarde gedachten dwarrelde door de lucht als een kudde maffe geiten op een rotonde. Leahcim kwam opeens vol gas aangereden, als een gebakken aardappel, op een driewieler. Het was een visioen van ongekende dadaïstische waanzin. Zijn kleding was bedekt met kotsvlekken die eruitzagen als kleine planeten in een melkwegstelsel van waanzin. Maar dan gebeurt er weer iets vreemds. De lucht begint te veranderen, van groen en paars naar blauw en geel. De bomen worden rechtop en de bladeren veranderen terug naar groen.

Leahcim kijkt om zich heen, verward en gefrustreerd. “Wat gebeurt er?” vraagt hij. Plotseling werd hij opgeslokt door een enorme walvis die uit de lucht viel als een regendruppel die op een hete stoep valt. De walvis was bezaaid met regenboogkleurige neonlichten en speelde muziek uit zijn navel. Leahcim voelde zich als een kruimel op een pizza in de maag van deze kosmische walvis. Maar zoals alles in deze dadaïstische realiteit, veranderde de situatie snel. De walvis werd verzwolgen door een gigantische kat die miauwde als een opera. Leahcim werd weggeblazen door de golven van kattenhaar en kwam terecht in een wereld van fluwelen kussens en glinsterende regenbogen. Hij voelde zich als een noot in een schaal vol met diamanten. Lichaem vond zichzelf terug in een wereld van totale chaos en waanzin. De bomen waren nu krommer dan ooit tevoren en de lucht was gevuld met een regen van knalroze bananen. Zijn gedachten waren verward en onsamenhangend, als een stel pedofiele rukkers die in een blender waren gegooid. Hij probeerde te bewegen, maar het leek alsof zijn lichaam was veranderd in een smeltende dildo. Toen besefte Lichaem iets heel belangrijks: betekenis was een illusie, een constructie van de menselijke geest. Het was tijd om los te breken van de ketens van betekenis en te omarmen de absurditeit van het bestaan.

De schrijver kijkt verbaasd toe naar dit gebeuren, terwijl ondertussen de wereld om hen heen weer normaal begint te worden. Spreken Vogel draait zich voldaan om naar de schrijver en glimlacht. “Ik denk dat het tijd is om te gaan,” zegt hij. “Maar, wees voorzichtig, deze wereld kan gevaarlijk zijn als je niet weet wat je doet.” De schrijver knikt en begint te lopen, weg van Leahcim en het surrealistische landschap. Hij voelt zich opgelucht dat hij eruit is ontsnapt, maar ook nieuwsgierig naar wat er nog meer te ontdekken valt in deze vreemde wereld.

Terwijl hij zich nog even verwonderde over dit alles, de drukte aan gebeurtenissen, realiseerde hij zich dat er alweer een figuur bij hem was die iets belangrijks te zeggen had. Maar toen hij dichterbij kwam, loste het wezen op en liet een boodschap achter die de schrijver zou blijven achtervolgen: “Je kunt niet vluchten voor jezelf. Je zult jezelf altijd tegenkomen, waar je ook gaat.”

De schrijver werd wakker en besefte dat hij de hele tijd in zijn eigen hoofd had gezeten. Het was een existentiële boodschap die hem deed nadenken over de betekenis van zijn leven en zijn plaats in de wereld. Hij besefte dat hij moest blijven schrijven, niet alleen om zijn eigen verbeelding te voeden, maar ook om anderen te inspireren en te verbinden.