• Jean-Pascal Salomez
• april 30, 2024
• 1 minute Read

De Absurditeit van Staatsfalen

In mijn gedichtt verwoord ik mijn gevoelens van teleurstelling en machteloosheid ten opzichte van de Belgische staat. Ik beschrijf hoe ik, ondanks mijn inspanningen, geen enkele steun of zekerheid heb gekregen van de staat. Geconfronteerd met de kafkaëske bureaucratie en het gebrek aan erkenning voor mijn werk, voel ik me verloren en verward.

Het gedicht roept de absurditeit op van een systeem waarin geld en macht de boventoon voeren, terwijl de belangen van het volk worden vergeten. Ik beschrijf hoe ik, na jaren van hard werken, geen pensioen of enige vorm van zekerheid heb gekregen voor de toekomst.

Maar het gedicht gaat verder dan alleen mijn persoonlijke ervaringen. Het beschrijft ook de dreiging van oorlog en conflict, en hoe zelfs onze kinderen dreigen te worden gebruikt als pionnen in het spel van de machtigen der aarde.

Ondanks de sombere vooruitzichten weiger ik echter te zwijgen. Ik roep op tot verzet tegen de absurditeit van het Belgische beleid en tot strijd voor een rechtvaardiger en menselijker samenleving. Ik geloof dat we samen kunnen komen en verandering kunnen bewerkstelligen, en dat we een einde kunnen maken aan de absurditeit van staatsfalen.

• Jean-Pascal Salomez
• maart 27, 2024
• 1 minute Read

Draaikolk van onrust

In “De Draaikolk van Onrust” wordt de innerlijke strijd van een individu weerspiegeld te midden van een tumultueuze tijd, waarin boosheid en frustratie de overhand nemen. Op 61-jarige leeftijd wordt de protagonist plotseling geconfronteerd met een diepe zucht van onvrede tegenover het maatschappelijk bestel dat het vertrouwen lijkt te ontvluchten. Geleefd en ervaren, maar ook getekend door teleurstellingen, worstelt hij met de voortdurende confrontatie met onrecht en ongelijkheid die als een schaduw over zijn bestaan hangen. De botsing van generaties en verlies van traditionele waarden versterken het gevoel van verstoordheid in de samenleving, terwijl machteloosheid zwaar op hem drukt, als een afgrond van hopeloosheid.

Maar te midden van deze duisternis, deze innerlijke strijd, gloort geen sprankje hoop. Het gedicht roept op tot begrip, verbondenheid en verandering als antwoord op de overweldigende onrust. Hoewel de lasten van anderen niet altijd gedragen worden en erbarmen soms schaars lijkt, benadrukt het gedicht de kracht van collectieve actie en solidariteit. Het roept op tot samenwerking, niet alleen om te overleven, maar om te gedijen in een wereld die zijn beloften van vrijheid en rechtvaardigheid nakomt. “De Draaikolk van Onrust” is een emotioneel geladen uiting van de menselijke zoektocht naar betekenis te midden van chaos, en een pleidooi voor hoop te midden van duisternis.