Jean-Pascal Salomez
Mijn woorden zijn als een dromerige zee,
Golven van betekenis, zonder logica en idee.
Ze dansen en spelen in een verwarde symfonie,
Een surrealistische chaos, zonder enige harmonie.In de leegte van de stilte hoor ik een gil,
Een echo van gedachten die zich schuilhouden en stil.
Maar in deze droomwereld ben ik vrij,
Een wereld waarin de tijd vertraagt en alles stil.Ik ben een vreemde in deze surrealistische wereld,
Een buitenstaander die zichzelf niet kan verhelderen.
Maar ik laat me niet verliezen in de waanzin en de waan,
Ik zal blijven dansen op de golven van mijn verbeelding, als een zwaan.Want in deze wereld van surrealisme en dadaïsme,
Is er geen plaats voor angst en pessimisme.
Alleen de verbeelding regeert, en de creativiteit,
En ik zal deze wereld blijven verkennen, in oneindige nieuwsgierigheid.
