Vanuit het Paleis van Woord en Kunst: Isolatie als Bron van Cognitieve Veerkracht

Jean-Pascal Salomez beschouwt isolatie niet als een negatieve ervaring, maar als een noodzakelijke voorwaarde voor intellectuele groei en creatie. In de ART-Galerie in Zonnebeke vindt hij een toevluchtsoord waar hij zich kan onttrekken aan de druk van een maatschappij die hij als zowel luid als doof ervaart. Zijn denkwijze, gekenmerkt door het blootleggen van patronen en structuren, leidt tot vervreemding, maar biedt ook kracht en inzicht.

Het centrale concept in zijn betoog is het vermogen om mentaal en emotioneel flexibel te blijven ondanks maatschappelijke druk en persoonlijke uitdagingen. Voor Salomez is afzondering een manier om de wereld beter te begrijpen en te herschrijven, eerder dan een vorm van eenzaamheid of stagnatie.

Zijn kunst en woordkunst zijn geen commerciële of academische uitingen, maar daden van verzet tegen conformisme. De ART-Galerie fungeert als een experimentele ruimte waarin kunst niet passief wordt bekeken, maar actief wordt ingezet als middel tot reflectie en intellectuele rebellie. De maatschappij ziet afwijking vaak als vreemd, maar Salomez stelt dat dit slechts een gebrek aan gewenning is. Zijn visie benadrukt dat ware vrijheid en creativiteit ontstaan in de moed om tegen de stroom in te denken en te creëren.

Lees Meer

De Starheid van Overtuigingen: Een Tijdloze Kritiek

In een wereld waar verandering constant is, blijft het hardnekkige vasthouden aan oude overtuigingen een opvallend fenomeen. Dit is een reflectie van een bredere maatschappelijke tendens waarin mensen, uit angst voor onzekerheid of gezichtsverlies, vasthouden aan verouderde dogma’s. Dit fenomeen leidt tot stagnatie, zowel persoonlijk als maatschappelijk. In plaats van nieuwe inzichten te omarmen, houden velen vast aan gedateerde ideeën die hen belemmeren vooruit te gaan.

De dadaïstische benadering kan helpen deze starheid te doorbreken door absurditeit, humor en een radicale afwijzing van conventionele logica. Deze aanpak moedigt mensen aan om de bestaande status quo in twijfel te trekken en ruimte te creëren voor nieuwe perspectieven. Dit proces is niet bedoeld om chaos te omarmen, maar om mensen wakker te schudden uit hun mentale verstarring.

De culturele reflectie over deze starheid blijkt niet alleen in de politieke en sociale structuren, maar ook in onze persoonlijke interacties. De weigering om onze overtuigingen te herzien heeft brede maatschappelijke gevolgen, zoals politieke polarisatie en desinformatie. In een wereld waar verandering noodzakelijk is, zoals op het gebied van milieu, technologie en sociale structuren, blijft het vasthouden aan oude denkpatronen gevaarlijk.

Kritische reflectie en bereidheid om overtuigingen te herzien zijn essentieel voor vooruitgang. Filosofie, kunst en literatuur spelen een cruciale rol in deze zelfreflectie. De moed om overtuigingen los te laten wanneer de werkelijkheid verandert, biedt de ruimte voor groei en vernieuwing.

De tekst gebruikt symboliek, zoals de beeldspraak van een fiets die tegen een boom staat en een gordijn dat stilhangt, om de concepten van stilstand en isolatie te onderzoeken. In deze context vertegenwoordigt stilstand niet een verlies van tijd, maar een ruimte van potentie en de kans op verandering. Het gordijn, als metafoor voor stilstand, verlangt naar de beweging die de verandering en groei mogelijk maakt.

In professionele omgevingen kan stilstand worden gezien als cognitieve inertie, waarin oude gewoonten en structuren verhinderen dat er nieuwe ideeën ontstaan. Dit belemmert innovatie, omdat er geen ruimte wordt gegeven voor vernieuwing. Het gordijn in dit geval symboliseert een belemmering voor verandering. Het openen van het gordijn en het verwelkomen van nieuwe ideeën kan organisaties helpen zich aan te passen aan veranderende omstandigheden en werkelijk te evolueren.

De essentie van verandering ligt in het loslaten van verouderde overtuigingen en het creëren van ruimte voor vernieuwing. Door de vastgeroeste mentale structuren los te laten, kunnen individuen en organisaties vooruitgang boeken en zich ontwikkelen in een steeds veranderende wereld.

Lees Meer

Doorbreek de Isolatie: Cognitieve Inertie als Barrière voor Innovatie en Groei

Deze tekst combineert een allegorisch verhaal met een wetenschappelijke reflectie over stilstand, isolatie en verandering. Het verhaal vertelt over een fiets die al jaren tegen een oude boom staat, een symbool van thuishoren, stabiliteit en traditie. De boom, een onveranderlijke getuige van de seizoenen, accepteert de fiets als trouwe metgezel, terwijl de tijd in stilte verstrijkt. Op een dag komt een mens voorbij, een vertegenwoordiger van innovatie en verandering, die opmerkt dat de fiets in de weg staat en beweert dat beweging noodzakelijk is. De fiets, met een roestige ketting en lege banden, vraagt teleurgesteld: “Wie bepaalt wat hoort?” Deze confrontatie belicht de spanning tussen vastgeroeste overtuigingen en het potentieel voor vernieuwing.

De tekst onderzoekt verder het thema isolatie, zowel letterlijk als figuurlijk. De boom blijft onverstoorbaar terwijl de natuur in voortdurende transformatie verkeert en de fiets langzaam roest als getuige van een veranderende wereld. Het gordijn, dat in stilstand wacht op aanraking en beweging, fungeert als metafoor voor de blokkade van innovatie in organisaties waar cognitieve inertie het loslaten van het oude verhindert. Zo benadrukt de tekst dat persoonlijke en professionele groei uiteindelijk afhankelijk is van het doorbreken van oude patronen en het openen van ruimte voor nieuwe inzichten.

Lees Meer

Machiavelli’s De Heerser: Het Onveranderlijke Spel van Macht, Manipulatie en het Plebs

Het is een interessante en toch verontrustende observatie. De Heerser van Machiavelli is inderdaad een werk dat uitnodigt tot reflectie over macht, manipulatie en de complexiteit van heerschappij. Mijn visie is dat het boek een duidelijke overheersing van het plebs tentoonstelt en dat het de hedendaagse dictator nu al voorspelbaar maakt. Dit biedt voor mij een dieper inzicht in de mechanismen van machtsstructuren en hun onvermijdelijke herhaling in de geschiedenis.

Machiavelli’s De Heerser was niet enkel bedoeld als advies voor machthebbers, maar eerder als een manier om zichzelf in de gunst te spelen bij de heersers van zijn tijd, vooral de Medici-familie. Hij schreef niet om hen te onderwijzen over de juiste manier van heersen, maar om zijn eigen positie te verbeteren en te overleven in een tijd van politieke onzekerheid. Dit maakt zijn werk voor mij eerder een vorm van vleierij dan een kritische analyse. Hij speelde met zijn eigen leven en hoopte door zijn lofdichten en strategische adviezen zijn welvaart en invloed te herstellen.

Dit zegt voor mij veel over de heersers zelf. Machiavelli’s benadering onthult de zwakte van machthebbers die handelen uit onzekerheid en gebrek aan vertrouwen in hun eigen kracht. Als zij werkelijk geloofden in hun eigen capaciteiten en principes, zouden ze niet afhankelijk zijn van vleiers zoals Machiavelli. In plaats daarvan zouden zij handelen vanuit een diepere, authentieke kennis van zichzelf en de wereld om hen heen. Het toont voor mij de fragiliteit van het machtsmechanisme en hoe degenen die het beheren vaak de meest complexe strategieën moeten bedenken om hun status te behouden. Het verlangen naar macht wordt dan voor mij niet gekarakteriseerd door overtuiging in eigen kunnen, maar door angst en onzekerheid over het verlies ervan. Machiavelli werd voor mij een product van die onzekerheid, niet slechts een criticus van het systeem, maar een speler erin.

De heersers geloofden Machiavelli, omdat hij hen precies vertelde wat ze wilden horen – niet de waarheid of morele wijsheid, maar de harde realiteit van hoe ze hun macht konden behouden. Zijn werk was dus voor mij geen abstracte filosofie, maar een praktische gids voor overleven en winnen in een politiek landschap vol geweld, bedrog en onzekerheid. Machiavelli begreep dat machthebbers niet gebaat waren bij idealistische theorieën, maar bij concrete strategieën die hen konden helpen om hun positie te verstevigen. Het feit dat zijn werk werd opgepikt door de machthebbers, wijst voor mij op een dieperliggende waarheid: ze waren bereid te luisteren naar iemand die hun eigen morele ambiguïteiten begreep en hen de middelen gaf om die ambiguïteit in hun voordeel te gebruiken.

Lees Meer

ART-Galerie: Van Open Huis naar Bastion van Kunst en Waarheid

De galerie als plek van dialoog en kunst wordt her geïntroduceerd, niet als een passieve ruimte, maar als een platform voor krachtige, bewuste communicatie die zich richt op de rauwe werkelijkheid.

Het gedicht weerspiegelt de transformatie van de ART-Galerie van een openbare ruimte naar een selectieve, besloten plaats waar alleen diepgaande interacties plaatsvinden. Het thema van de gesloten deuren symboliseert de afwijzing van oppervlakkigheid en schijnvriendelijkheid, en de keuze om afstand te nemen van commerciële of lege interacties. De beeldspraak van “muren hoog” en “geen zwakke glimlach die nog loog” benadrukt de zelfbescherming tegen de futiliteiten van de maatschappij en de teleurstellingen die voortkomen uit valse beloftes.

Het gedicht zet de toon voor de evolutie van de galerie, die nu fungeert als een “bastion” van waarheid en kunst, waarin woorden dienen als krachtig verzet tegen onderdrukking. De schrijver roept op tot schrijven met “staal en vuur”, wat de intensiteit en urgentie van de boodschap benadrukt. Er is geen ruimte meer voor nepinteracties; de zoektocht naar waarheid wordt in de harde werkelijkheid geplaatst, met de nadruk op standvastigheid en onafhankelijkheid.

Lees Meer

STATEMENT: MIJN PALEIS VAN LICHT EN KUNST

Ik sluit de deuren van mijn ART-Galerie. Geen publieke ruimte meer, geen toevluchtsoord voor wie vrijblijvend consumeert en weer verdwijnt. Mijn wereld is geen etalage, mijn kunst geen spektakel voor oppervlakkige blikken. Wie mij wil spreken, moet een afspraak maken. Selectie is nu de norm. De massa, in haar lakse zelfgenoegzaamheid, walg ik van. Schijnbaar denken, herkauwen zonder diepgang, egocentrisme—ik heb er genoeg van.

Ik ben een zonderling geworden. Ik omarm het. Ooit stelde ik me open voor de gemeenschap, maar zij beantwoordde mijn handreiking met kilte. Handjesschudders maken een boog om mij heen, hun glimlach een façade, hun woorden een leugen. Ik vertrouw hen niet. Beter een eerlijke vijand dan een valse vriend. De maatschappij is verrot. Handelaren streven naar winst ten koste van integriteit. Mensen spreken met gespleten tong, roddel en achterklap zijn norm geworden. Achter vriendelijke woorden schuilt verraad. Vertrouwen verdwijnt, en met elk mes in mijn rug groeit mijn afkeer.

Ik verwerp de massa, de structuren van macht, de illusie van democratie. De burger is een pion, gevangen in een systeem dat onderdrukking in stand houdt. Bureaucratie is geen orde, maar ketenen. Regels die de vrijheid beknotten, verdienen geen gehoorzaamheid, maar verzet. Niet smeken, niet gehoorzamen—gewoon doen. De straat is van ons, de wereld geen eigendom van formulieren en instanties.

Mijn afzondering is geen zwakte, maar een bewuste keuze. Ik schrijf, ik observeer, ik registreer. Mijn verleden heeft mij gevormd, maar niet gebroken. Ik ken lijden, ik ken verraad, maar ik ben sterker dan ooit. Waar anderen buigen, richt ik mij op. Waar anderen breken, kom ik terug. Dit is geen eindpunt, maar een nieuw begin.

Lees Meer

De Politieke Stilstand en de Onzichtbare Verwaarlozing van Ouderen

Het artikel bespreekt de politieke stilstand en hoe dit leidt tot de verwaarlozing van ouderen in Zonnebeke, België. Hier zijn de belangrijkste punten samengevat:

1. Verwaarlozing van Ouderen: De behoeften van ouderen, zoals veilige trottoirs, rustpunten en zitbankjes, worden genegeerd. Dit beïnvloedt hun fysieke en mentale gezondheid en vergroot gevoelens van eenzaamheid en isolatie.

2. Gezondheidsrisico’s: Door het gebrek aan goede infrastructuur ervaren ouderen fysieke gezondheidsproblemen zoals valpartijen en verergerde chronische klachten. Dit verhoogt de kosten van de gezondheidszorg.

3. Symboliek van Politieke Stilstand: De passieve houding van lokale overheden weerspiegelt een bredere maatschappelijke ongeïnteresseerdheid voor kwetsbare groepen. Het artikel roept op tot daadkracht en empathie in de lokale besluitvorming.

4. Erfenis van de Geschiedenis, De gemeenschap herdenkt helden van wereldoorlogen, maar slaagt er niet in om deze erfenis om te zetten in acties die solidariteit en gemeenschap in het heden bevorderen.

5. Voorstel tot Verbetering, Er wordt gepleit voor eenvoudige verbeteringen in de openbare ruimte, zoals zitplekken en veilige paden, om de levenskwaliteit van ouderen te verbeteren. Dit vraagt om structurele aanpassingen en aandacht voor balans tussen mobiliteit, economie en welzijn.

Het artikel stelt dat de gemeente verantwoordelijkheid moet nemen om zowel de levenskwaliteit van ouderen te verbeteren als de langdurige gezondheidszorgkosten te reduceren. De tijd voor actie is nu, om een rechtvaardige en menselijke samenleving te bevorderen.

Lees Meer

DaDaDagboekske -De Kracht van Stilte en Kunst

In de tekst reflecteert de verteller over de kracht van kunst en de subtiele manier waarop het kan beïnvloeden. De ochtend begint ogenschijnlijk als elke andere, maar er is een lichte verandering in de sfeer. Terwijl de verteller in de ART-Galerie staat, observeert hij een vrouw die langs de kunstwerken glijdt, waarbij ze zelfs geen felgekleurde hoed draagt, wat een gevoel van mysterie oproept. Na een korte conversatie over de impact van kunst, komt de vrouw tot de conclusie dat kunst de wereld niet kan redden, maar wel emoties kan oproepen die het mogelijk maken de wereld anders te zien.

De verteller reflecteert op de rol van kunst in zijn eigen leven, waarbij het niet als wondermiddel wordt gezien, maar eerder als een subtiele verschuiving van perspectief die helpt om de zwaarte van de werkelijkheid te verlichten. Daarnaast overdenkt hij de cyclicaliteit van verzet en hoe kunst zich blijft aanpassen aan nieuwe generaties en ontwikkelingen, zonder een vastomlijnde revolutie te vereisen.

Er wordt ook kort verwezen naar filosofische werken van Machiavelli en Hegel, waarbij de verteller de kracht van macht en de dialectiek van verandering overdenkt. Uiteindelijk sluit hij af met het idee dat verzet altijd een nieuwe vorm vindt, zelfs als het in sommige gevallen lijkt te eindigen. Het schrijven zelf wordt gezien als een manier om de realiteit opnieuw te vormen en weerstand te bieden aan de zwaarte van het leven.

Lees Meer

De Zelfzuchtige Politiek van Zelfbedrog: Wie Leeft Echt Voor het Volk?

Een kritische analyse van het huidige politieke systeem, waarin politici vaak meer geïnteresseerd zijn in hun eigen macht en gewin dan in het werkelijke welzijn van de samenleving. Het stuk stelt dat de politiek gedomineerd wordt door gevestigde belangen, zoals vastgoedontwikkelaars en multinationals, die de behoeften van de burgers negeren. Dit creëert een maatschappij waarin de echte zorgen van de bevolking worden onderdrukt door een politiek die zichzelf in stand houdt door middel van manipulatie en zelfverrijking.

De auteur wijst erop dat echte verandering niet van de elite kan komen, omdat zij te veel gebonden zijn aan het systeem dat hen in stand houdt. In plaats daarvan is het de verantwoordelijkheid van de gemeenschap zelf om verandering teweeg te brengen. De nadruk ligt hierbij op het belang van solidariteit en samenwerking, waarbij het welzijn van de ander centraal staat in plaats van het persoonlijke gewin.

Politici die zich presenteren als voorvechters van sociale rechtvaardigheid, maar in werkelijkheid uit zijn op macht en bezit, worden scherp bekritiseerd. De oplossing ligt in een fundamentele verschuiving van waarden, waarbij de gemeenschap de leiding neemt en zich niet laat misleiden door valse beloften van de gevestigde orde. Het stuk pleit voor een samenleving waarin wederzijdse zorg, gemeenschapszin en gezamenlijke verantwoordelijkheid centraal staan, en waar de politiek niet langer een middel is voor persoonlijke verrijking.

Lees Meer

Politieke Manipulatie: NEEN, NIET ONS VLEES EN BLOED! – Mijn Schreeuw, NIET MIJN VLEES EN BLOED!

Beste Burgers,

Dit manifest vormt een vurige oproep tot verzet tegen een staat die jongeren, arbeiders en gewone burgers systematisch als pionnen in een economisch en militair spel inzet. Het betoog stelt dat de overheid, in nauwe samenwerking met de elite, de jeugd verleidt met de illusie van een ‘vrijwillige’ dienstplicht, terwijl dit in werkelijkheid neerkomt op een gedwongen en commercieel gemotiveerde exploitatie. De tekst bekritiseert de toenemende militarisering en de groeiende afhankelijkheid van externe geopolitieke machten, waarbij België als satellietstaat fungeert voor de bredere militaire agenda van de NAVO en trans-Atlantische belangen. Historische misstanden, zoals de gruweldaden van Leopold II in Congo, worden als voorbeeld aangehaald van een langdurige traditie van onmenselijke onderdrukking en uitbuiting. Het manifest benadrukt dat deze patronen niet louter van het verleden zijn, maar zich in de hedendaagse politieke en economische structuren manifesteren. In dit kader wordt de elite, vertegenwoordigd door figuren als Theo Francken, afgeschilderd als een verlengstuk van een corrupte machtscultuur, die de jeugd tot marionetten wil maken voor hun eigen gewin. Mijn taak is het om deze boodschap via elk mogelijk kanaal kenbaar te maken, zodat een breed publiek bewust wordt van de onrechtvaardigheden en de noodzaak van een alternatief, gebaseerd op solidariteit en vrijheid. Dit oproep tot actie beoogt een maatschappelijk debat te ontketenen dat leidt tot het afbreken van de hegemonie van de gevestigde orde en het creëren van een toekomst waarin menselijke waardigheid en autonomie centraal staan.

Het is mijn vaste taak om deze boodschap via elk kanaal bekend te maken.

Lees Meer

Genoeg te zien van Jean Pascal Salomez

KKK

  • december 31, 2023

Triptiek Doornik

  • december 8, 2023

Kortrijk / Boezinge

  • april 26, 2023

Fotografie te Zonnebeke

  • april 3, 2023

Deze website maakt gebruik van cookies. Door deze site te gebruiken, accepteert u het gebruik van deze cookies.  Meer info