Aan: Ministers, volksvertegenwoordigers en verantwoordelijke instanties.
Betreft: Structureel falen van de Belgische staat en zijn instellingen in de bescherming van zijn burgers.

Geachte Mensen,

AANKLACHT TEGEN HET FAILLIETE WESTERSE BESTEL

TASS / PETERSBURG, 19 februari.
Terwijl in Sint-Petersburg de Russische president Vladimir Poetin spreekt over een mogelijke ontmoeting met de Amerikaanse ex-president Donald Trump, wordt duidelijk hoe de geopolitieke lijnen zich verder verharden. De wereld wordt bestuurd door mannen die zich hullen in retoriek, maar handelen in belangen van grootkapitaal en oligarchische structuren. Oekraïne, een land dat tot pion is gereduceerd in een geopolitiek schaakspel, bewijst hoe naties worden opgeofferd voor strategische belangen, waarbij de bevolking slechts een voetnoot is in de geschiedenis die geschreven wordt door de machten van het geld.

Dit schaakspel speelt zich niet enkel af op internationaal niveau. Ook binnen de grenzen van België zien we hoe het volk wordt verraden door haar eigen leiders, die geen andere functie meer lijken te hebben dan het uitvoeren van economische agenda’s ten koste van de eigen bevolking. Wallonië is economisch failliet, Vlaanderen stevent af op een gelijkaardig lot, en toch wordt er vastgehouden aan een politiek model dat louter dient om de elite te beschermen. De nationale regeringen zijn slechts marionetten van supranationale machten die onze zogenaamde democratie besturen vanuit de coulissen.

In dit spel van machtsmisbruik en volksverraad zijn het de gewone mensen die lijden: kinderen die zonder toekomstperspectief opgroeien, jongeren die vervreemden en verloren lopen in een systeem dat hen niet dient, gezinnen die in armoede en onzekerheid leven. Dit alles terwijl onze leiders zichzelf verrijken en de media zich beperkt tot propaganda om de façade van orde en vooruitgang te behouden.

De aangekondigde ontmoeting tussen Poetin en Trump is niet slechts een diplomatiek overleg, maar een symptoom van de wereldorde waarin economische en militaire allianties boven menselijke waardigheid staan. Europa en België volgen slaafs, zonder besef van de eigen ondergang.

Het is tijd om deze destructieve cyclus te doorbreken. Niet door nog een klaagzang toe te voegen aan de stapel, maar door te eisen dat de stemmen van de gewone mensen niet langer worden genegeerd. De elite regeert, maar het volk lijdt. Dit is geen oproep tot lijdzaam afwachten. Dit is een oproep tot gerechtigheid, tot een hertekening van de politieke en maatschappelijke fundamenten waarop onze toekomst gebouwd moet worden.

De staat heeft ginds gefaald, en alsook alhier heeft de staat gefaald. De instellingen die geacht worden te waken over het welzijn van hun burgers, blijken niet meer dan marionetten van een economisch systeem dat slechts dient om de machtigen te verrijken en de zwakken uit te buiten. Wij, de burgers, zijn overgeleverd aan bureaucratische willekeur, institutioneel onrecht en een diepgewortelde minachting voor het individu.

België, vergeet niet, is een kunstmatig geconstrueerd land dat nooit had mogen bestaan, en dat land begint nu aan zijn bloedgang. Zijn koloniale verleden komt om genoegdoening vragen, zijn sociale en economische structuren kraken onder de last van hun eigen corruptie en wanbeheer. Wallonië is allonge failliet en het Vlaanderen waar men zo graag mee pronkt, is slechts een façade voor een afbrokkelende maatschappij. De politiekers die ons geacht worden te vertegenwoordigen, zijn niets anders dan prostituees van het grote geld, schuilend in paleizen die het volk toebehoren.

De Belgische instellingen falen in hun kerntaak: het beschermen van hun burgers. Justitie, sociale diensten en het onderwijssysteem zijn niet langer structuren van vooruitgang, maar instrumenten van controle en onderdrukking. De mens is gereduceerd tot een product, een consument, een pion in een groter spel waarin menselijke waardigheid allang geen rol meer speelt.

Deze aanklacht is geen loze kreet, maar een formele beschuldiging van de systematische ontmenselijking waaraan dit land en zijn beleidsvoerders zich schuldig maken. Mijn persoonlijke ervaring getuigt hiervan. Jarenlang heb ik moeten vechten tegen een systeem dat weigert te luisteren, tegen instellingen die zich verschuilen achter regels en bureaucratische nonsens terwijl mensenlevens vernietigd worden.

Het Centrum Algemeen Welzijnswerk (C.A.W.), een instelling die geacht wordt hulp te bieden, heeft een heroïneverslaafde moeder onderdak verleend terwijl haar kinderen werden genegeerd. Zonder enig onderzoek werd haar kant van het verhaal voor waar aangenomen, met desastreuze gevolgen. Mijn zoon werd indertijd zonder mijn medeweten bij mij weggehaald. Dreigbrieven, valselijk verpakt als officiële documenten, werden gebruikt om vaders zoals ik te intimideren en monddood te maken.

Ik kreeg mijn kinderen uiteindelijk terug, maar tegen welke prijs? Mijn kinderen, geboren in een wereld die hen van meet af aan in de steek liet, dragen de littekens van een falend systeem. Mijn zoon, Marco, heeft zijn toevlucht gezocht in een werkmilieu dat elders wel functioneert, terwijl hij hier geen toekomst zag. Dit is niet enkel mijn tragedie, maar die van velen. Het onderwijssysteem heeft gefaald, de sociale voorzieningen zijn uitgehold, en de jeugd wordt aan hun lot overgelaten in een wereld die hen ziet als louter economische eenheden.

En ondertussen blijven jullie zwijgen. Jullie, politici en beleidsmakers, blijven doorgaan met je retoriek terwijl jullie toekijken hoe deze samenleving afbrokkelt. De veiligheidsdiensten verliezen de controle, sociale spanningen escaleren, en de zogenaamde ‘democratische waarden’ blijken slechts een dun laagje vernis over een systeem van onderdrukking en uitbuiting. In Brussel en daarbuiten worden soldaten ingezet tegen een dreiging die jullie zelf hebben gecreëerd. Hoe lang nog voordat het geweld zich uitbreidt naar de dorpen en gemeenten? Hoe lang nog voordat burgers, moe van de angst en het onrecht, zelf geen weg meer weten te vinden, doelloos dwalen tussen onbegrip.

Terwijl de regering pronkt met economische groei, groeit het aantal mensen in armoede. Terwijl men spreekt van veiligheid, wordt terreur gezaaid door geopolitieke allianties en buitenlandse belangen. De toekomst ziet er niet rooskleurig uit voor een volk dat moet leven in een failliet land, bestuurd door een elite die geen verantwoordelijkheid neemt voor de puinhoop die ze achterlaat.

Wat ooit een samenleving was, is verworden tot een speeltuin voor bureaucraten en bankiers, terwijl de burger verstikt wordt in een web van leugens, economische uitbuiting en sociale afbraak.

LEES OOK : KXR! WHAT ABOUT IT

EINDNOOT: KOM UIT UW SCHUILPLAATS

Aan de verantwoordelijken, de machtigen, de beleidsmakers die zich verschuilen achter wetten, structuren en holle beloften—ik wens jullie kracht toe. Niet de kracht om door te gaan zoals jullie altijd hebben gedaan, maar de moed om eindelijk echt in de spiegel te kijken.

Jullie hebben rapporten gelezen, statistieken geanalyseerd, vergaderingen gehouden. Maar hebben jullie ooit gehoord wat een mens in nood te zeggen heeft? Niet gefilterd door adviseurs, niet vertaald in beleidsjargon, maar rechtstreeks uit de mond van degenen die lijden onder jullie beslissingen?

Ik daag jullie uit. Stap uit je comfortabele wereld. Zet je neer tegenover een ervaringsdeskundige zonder papiertje. Kijk in de ogen van iemand die het systeem heeft zien falen. Niet als politicus, niet als bestuurder, maar als mens.

Jullie falen niet omdat de uitdagingen te groot zijn. Jullie falen omdat jullie niet willen luisteren. Omdat het makkelijker is om dossiers te schuiven dan handen vuil te maken aan de waarheid.

De wereld brandt. Mensen breken. En jullie zwijgen.

Wij zwijgen niet. Wij zijn hier. Wij zullen spreken, luid en onvermijdelijk. En als jullie blijven wegkijken, zal de geschiedenis jullie niet vergeven.

De vraag is: hebben jullie nog het lef om het gesprek aan te gaan?

Met verzetvolle groet,
Jean-Pascal Salomez
ART-

Ik nodig jullie uit om ander recent werk, “Politiek Manifest van een Dromer”, te verkennen. Dit manifest is een oproep tot reflectie en verandering, voortkomend uit persoonlijke ervaringen en observaties van onze samenleving. Het is een uitnodiging om samen na te denken over de huidige staat van onze wereld en de rol die wij daarin spelen.

Dit manifest is een scherpe aanklacht tegen de hypocrisie van het politieke bestel, zowel nationaal als internationaal. In dit artikel schilder ik een wereld waarin politici slechts marionetten zijn van economische machten, waar democratische waarden worden uitgehold en de gewone burger steeds verder in de verdrukking komt. Met een dadaïstische ondertoon en een anarchistische inslag fileer ik de structuren die ons geacht worden te beschermen, maar in werkelijkheid slechts onderdrukking en ongelijkheid in stand houden.

Tegelijkertijd is ook dit geen loutere klaagzang, maar een oproep tot bewustwording en verzet. Tussen de woorden door ligt een diepere boodschap verscholen: de mens heeft de keuze om zich te ontworstelen aan het systeem, om op zoek te gaan naar nieuwe waarheden en vormen van samenleven. De tekst is doordrenkt van poëtisch cynisme en een verlangen naar rechtvaardigheid, zonder zich te verliezen in naïeve utopieën.

Dit manifest is geen blauwdruk voor een revolutie, maar een spiegel die confronteert en vragen oproept. Wie tussen de regels door leest, vindt misschien wel de kiemen van een andere toekomst.

Lees het volledige manifest hier: Politiek Manifest van een Dromer