In Zonnebeke ervaren we hoe de stilte van de politiek zich verspreidt als een deken over de noodzaak van verandering. Dit is geen oproep tot eisen, maar tot verantwoordelijkheid. Ook geen persoonlijke aanval op publieke figuren. Dit schrijven is een zachte herinnering dat de verwaarlozing van onze ouderen, die iedere dag de openbare ruimte gebruiken, niet verder genegeerd mag worden. De vriendelijke gemeente lijkt de stem van deze ouderen toch enigszins te vergeten, terwijl het voorzien in hun eenvoudige behoeften slechts minimale moeite vraagt.

Het gebrek aan aandacht voor ouderen versterkt de kloof tussen generaties en vermindert het gevoel van solidariteit binnen de samenleving.

Ouderen worden vaak gezien als een vanzelfsprekendheid, als iemand die “daar is” maar wiens stem niet altijd gehoord wordt. Deze onzichtbaarheid creëert een kloof tussen hen en de rest van de gemeenschap. Hun bijdrage wordt al te vaak vergeten. De stap naar het erkennen van deze stille groep vraagt niet om grootse veranderingen, maar om een vernieuwde blik, een ander perspectief. Het is een kwestie van gemeenschapszorg: niet alleen door het verstrekken van diensten of het ondersteunen van hun fysieke behoeften, maar ook door de waardigheid van het ouder worden te erkennen en hen actief te betrekken bij het leven van de gemeente. Als we werkelijk de waarden van solidariteit en gemeenschap willen naleven, dan begint dat met het erkennen van de waarde van deze levenservaringen en het daadwerkelijk verbinden van generaties.

Het is geen kwestie van “wat zou kunnen,” maar van “wat moet.” Wanneer men zich het leven van een oudere voorstelt, dan zien we mensen die dagelijks geconfronteerd worden met trottoirs die onveilig zijn, met plekken die ze niet kunnen bereiken omdat er simpelweg geen veilige bankjes of rustpunten zijn. Dit is geen abstracte klacht, maar een realiteit die iedere dag opnieuw speelt. En de vraag rijst: waarom zouden we als samenleving deze simpele aanpassingen blijven uitstellen? Waarom zou het welzijn van onze ouderen als secundair worden behandeld?

Zonnebeke kan geen gemeente blijven die zich gevangen laat houden in haar eigen stilstand. Of is dit een loze eis? Is het allemaal ondergaan zoveel beter? Is dit de zorg voor het volk dat in de wereldoorlog gevochten heeft om onze zogenaamde idealen. En is dit hoe een gemeente zijn helden viert. Met slechts een zinsnede op de muren van de bibliotheek: WAREN JULLIE LEVENDE HELDEN? En nu? Is dit de erkenning die zij verdienen? Zijn dit de helden die hun nagedachtenis levend houden?

De geschiedenis van Zonnebeke, doordrenkt van de verschrikkingen van de Wereldoorlogen, roept ons op om niet alleen de slachtoffers van de oorlogen te herdenken, maar ook de ethische verantwoordelijkheid die we dragen voor degenen die ons de vrijheid hebben gegeven om onze eigen weg te bepalen. Het standbeeld, de monumenten, en zelfs de straatnamen herinneren ons aan het verleden, maar de vraag blijft: is dit respect voor de helden uit het verleden voldoende als we hun ideeën niet doorgeven in de acties van het heden? Als gemeenschap moeten we de geschiedenis niet slechts in stand houden, maar deze actief laten voortleven door onze daden.

De vorige Burgervrouw leek zich misschien meer bezig te houden met het “witwassen” van haar 4×4 dan met de werkelijke zorgen die Zonnebeke aangaan. Natuurlijk, een glimmende wagen is altijd fijn, en hij stond er steeds prachtig glimmend op de parkeerplaats van de bezoekers onze gemeente, maar het lijkt alsof de dringende kwesties van de gemeenschap – de echte problemen van de mensen – wat op de achtergrond raakten. Misschien had ze minder tijd om zich bezig te houden met de noodzakelijke veranderingen die onze dorpsinfrastructuur en zorgsystemen nodig hadden, en meer tijd voor haar persoonlijke belangen.

Nu, met de komst van een nieuw “schoon paleis” dat het nieuwe buurthuis zal huisvesten, vraag ik me af: zal deze ruimte werkelijk dienen voor de gemeenschap? Kunnen we hier een plek verwachten die ook echt toegankelijk is voor pijnpatiënten en rolstoelgebruikers? Of wordt dit gewoon weer een plek waar de bureaucratie zijn plaats krijgt? Zo is het ook het zogenaamde kasteel vergaan. Waar de nodige veranderingen in de openbare ruimte, zoals bankjes die werkelijk bruikbaar zijn en meer groen op het marktplein, op de lange baan worden geschoven, omdat we het allemaal maar moeten accepteren als “een kwestie van tijd”?

Wat me vooral opviel in het politieke pamflet van de vorige Burgervrouw tijdens de verkiezingen, was hoe zij haar prioriteiten naar voren bracht. Terwijl er in Zonnebeke serieuze uitdagingen waren op het gebied van infrastructuur, zorg en welzijn, leek het voor haar het allerbelangrijkste om dat “schoon paleis” af te bouwen. En laten we eerlijk zijn, het was opvallend dat de foto die haar boodschap begeleidde alleszeggend was: geen representatie van de samenleving, geen beelden van de mensen die Zonnebeke echt vertegenwoordigen. Nee, het was een foto van een uiterst witte, minimalistische omgeving, met mensen in chique kledij, strak in hun keurslijven.

Oke, het was maar een foto, maar je kunt het niet negeren: het was een visuele representatie van hoe zij zichzelf en haar visie zag. Geen enkele van de foto’s liet de realiteit zien van de mensen die dagelijks worstelen met de infrastructuurproblemen in onze gemeente. Het gaf eerder de indruk van een politiek die zich meer bezighoudt met een net en gestileerd imago, met het creëren van een façade van succes en welvaart, dan met de echte, urgente noden van de inwoners.

Wie heeft er durven besluiten om deze foto te plaatsen? Wie heeft deze symboliek gekozen om te presenteren wat volgens haar de prioriteit was in Zonnebeke? De onrealistische, verfijnde sfeer in die foto staat in schril contrast met de daadwerkelijke zorgen van de gemeenschap. Maar zo werkt het blijkbaar: als je de gedragingen van de vorige Burgervrouw bestudeert, merk je dat het openbaar maken van een zorgvuldig geconstrueerde visie, het beeld dat zij wil neerzetten, voor haar belangrijker is dan de werkelijke problemen van de mensen.

Het is een vorm van politiek die zich niet richt op de werkelijke inhoud, maar op de presentatie ervan. Het gaat niet om wat er écht leeft in de gemeenschappen, maar om de façade die gecreëerd wordt voor buitenstaanders. Zonnebeke verdient beter dan dit, Zonnebeke verdient een politiek die dicht bij de mensen staat, niet in de ivoren toren van onrealistische beloftes en afstandelijke beelden.

Ik wens de vorige Burgervrouw veel sterkte in haar rol als eerste schepen toe. En ik wens haar vooral inzicht toe ook. en hoop dat zij in plaats van haar energie in het “witwassen” van haar 4×4, zich richt op het daadwerkelijk verbeteren van de leefomstandigheden van alle inwoners van Zonnebeke. Zonnebeke verdient een politiek die niet draait om persoonlijke belangen of imago, maar die zich werkelijk richt op de noden van de gemeenschap, op een samenleving die zorgt voor de zwaksten en de kwetsbaren.

De Verwaarlozing als Symbool van Politieke Stilstand
De situatie in Zonnebeke is helaas een duidelijk voorbeeld van een breder probleem dat zich in heel Europa manifesteert. Oligarchische situaties die zeer verontrustend zijn. Politieke stilstand heeft ernstige gevolgen voor de meest kwetsbare bevolkingsgroepen. De vertragingen in de uitvoering van eenvoudige en noodzakelijke projecten roepen de vraag op waarom er zo weinig daadkracht wordt getoond. Waarom blijft de uitvoering van zulke basale aanpassingen op de lange baan geschoven? Ligt het antwoord binnen een groter probleem van verwaarlozing en gebrek aan empathie voor degenen die niet direct bijdragen aan het economische welzijn van de gemeenschap?

De Verantwoordelijkheid van de Gemeente en de Gezondheidszorgkosten
Het is niet alleen een kwestie van het verbeteren van de levenskwaliteit van ouderen, maar ook van het verantwoord omgaan met de kosten van verwaarlozing. De vertraging van dergelijke essentiële verbeteringen heeft een directe impact op de gezondheid van onze inwoners. Als ouderen niet in staat zijn om hun dagelijkse activiteiten uit te voeren door ontoegankelijke infrastructuur, kan dit leiden tot hogere zorgkosten door de verslechtering van hun gezondheid. De gemeente moet zich ervan bewust zijn dat de kosten van verwaarlozing op de lange termijn veel hoger kunnen zijn dan de initiële investering in het verbeteren van de infrastructuur.

Het is redelijk om te stellen dat de gemeente gedeeltelijk verantwoordelijk zou kunnen worden gehouden voor de verhoogde gezondheidszorgkosten die voortkomen uit de verwaarlozing van noodzakelijke voorzieningen. Wanneer de gemeente de taak om een gezonde en veilige leefomgeving te creëren niet uitvoert, draagt zij indirect bij aan de verslechtering van de gezondheid van haar burgers. Het is tijd voor de gemeente Zonnebeke om haar verantwoordelijkheid te nemen en actie te ondernemen, zodat de toekomstige gezondheidszorgkosten niet onterecht worden doorberekend aan de samenleving.

De Verontrustende Vergroting van Verkeersdrukte

Wat mij het meeste verontrust, is niet slechts wat zichtbaar is, maar wat stilzwijgend wordt aanvaard. De zware vrachtwagens, landbouwvoertuigen en andere transportmiddelen die dagelijks door Zonnebeke denderen, worden veelal gezien als een noodzakelijk kwaad – iets waar we maar mee moeten leren leven. Maar wie kijkt er echt naar de gevolgen? Wat gebeurt er met de mensen die zich dagelijks door dit verkeer moeten bewegen? Wat zijn de bredere implicaties van deze toename in verkeersdrukte?

De opleggers van vrachtwagens zijn tegenwoordig langer dan ooit, een fenomeen dat ogenschijnlijk geen directe gevaren met zich meebrengt, maar dat toch een signaal afgeeft. De schaalvergroting van het verkeer, met tractoren die als kolossen door de dorpskern trekken en vrachtwagens die de weg letterlijk overnemen, is een trend die we niet mogen negeren. Het is een indrukwekkend maar tegelijk beklemmend schouwspel, dat de ruimte voor andere weggebruikers langzaam uitwist.

Het probleem reikt verder dan de infrastructuur alleen. Wat met de ouderen, de mensen met een beperking, de kinderen die zich te voet of per fiets door het dorp willen bewegen? De verhoging van stoepen, die oorspronkelijk bedoeld was als bescherming voor voetgangers, is een voorbeeld van hoe de openbare ruimte steeds meer in de knel komt te zitten. In plaats van een veilige zone voor de zwakkeren, worden deze struikelblokken. Wat met de wegen die langzaam verzakken onder het gewicht van vrachtwagens en tractoren die deze niet kunnen dragen? Wat met de schade aan de openbare ruimte, die elke dag verder wordt vergroot door het steeds zwaardere verkeer?

De openbare ruimte is er in de eerste plaats voor de gemeenschap, voor het welzijn van iedere inwoner, en niet enkel voor economische belangen of om als doorgangsweg voor zwaar verkeer te dienen. Het huidige beleid houdt hier onvoldoende rekening mee, en dat is zorgwekkend. Zonnebeke, als gemeenschap, moet prioriteit geven aan de menselijke maat, en niet aan de belangen van de industrie die zich steeds nadrukkelijker in het hart van ons dorp heeft genesteld.

In de straten die wij dagelijks bewandelen, bestaan onzichtbare strijdtonelen, gewikkeld in stilte en onwetendheid. Terwijl de wereld zich haast om te voldoen aan haar eigen tempo, blijven de kwetsbaren achter, opgesloten in een systeem dat hun strijd niet erkent. Het zijn de ouderen die hun dagelijkse tocht maken, hun voeten zwaar en hun handen zwak van de jaren. Het zijn de mensen in rolstoelen, die vechten tegen de onbedoelde obstakels van een onvolmaakte infrastructuur, en het zijn de jonge ouders die hun kinderen willen beschermen tegen de gevaren die hen overal omarmen.

Ik heb het zelf meegemaakt. Elke dag opnieuw, als ik met mijn elektrische rolstoel de straat op ga. Het is geen eenvoudige taak. De stoepen lopen schuin af, wat het voor mij onmogelijk maakt om recht te sturen. Mijn ischaiale vernauwing, artrose, reuma, en tennisellebogen maken het nog lastiger om de rolstoel in de juiste richting te houden. De pijn is constant aanwezig, als een onzichtbare metgezel die elke stap, elke beweging, elke wending bemoeilijkt. Maar wat is mijn pijn vergeleken met wat ik zie gebeuren in de straten? Wat is mijn ongemak tegenover de pijn die door anderen gedragen wordt in stilte?

Op een dag zag ik een oudere man met zijn vrouw in een rolstoel. Hij probeerde haar te helpen, maar zijn handen trilden van de vermoeidheid en zijn benen gaven onder hem door. Hij wilde haar ondersteunen, haar beschermen tegen de harde realiteit van hun dagelijks leven, maar hij zelf was niet in staat om te bewegen zonder moeite. Dit is het lot van de mensen die we dagelijks voorbij lopen, de mensen die niet zichtbaar zijn in onze ogen, de mensen die we niet willen zien omdat het te confronterend is. Wat is onze taak in deze situatie? Hoe kunnen wij hen helpen als wij hen niet eens erkennen in hun strijd?

Daarna was er een jonge vader, die zijn dochtertje op de fiets leerde rijden. De stoep liep schuin af, en elke keer moest hij haar redden van de val die altijd leek te dreigen. Het was een simpel tafereel, maar het benadrukte de onvolmaaktheid van de omgeving waarin wij leven. Hoe frustrerend moet het zijn voor een kind om in zo’n omgeving te leren fietsen? Hoe frustrerend moet het zijn voor een ouder die geen controle heeft over de veiligheid van zijn kind, simpelweg door een infrastructuur die niet is aangepast aan de behoeften van hen die kwetsbaar zijn? En toch is dit de werkelijkheid van onze samenleving.

En wat doen we? We lopen voorbij, en doen nogal vaak alsof we het niet zien. Of we maken opmerkingen over hoe moeilijk het lijkt om kinderen hier te leren fietsen, wijzen naar de vader zonder ooit de vraag te stellen waarom het zo moeilijk moet zijn. We klagen over de moeilijkheden, maar we kijken niet naar de oorzaak. De oorzaak ligt in de infrastructuur die ons niet dient, in de samenleving die geen plaats maakt voor degenen die niet voldoen aan de standaard van ‘gemakkelijk’ of ‘efficiënt’. Dit is niet slechts een kwestie van gemakken of ongemakken – dit is een kwestie van recht, van menselijke waardigheid.

Dit is de maatschappij die we hebben gecreëerd: een maatschappij die blinde vlekken heeft voor degenen die het moeilijker hebben dan de rest. Het is een maatschappij waarin we voorbij lopen zonder om te kijken, waarin we doorgaan zonder stil te staan bij de strijd van anderen. Maar de echte vraag is: wie is verantwoordelijk voor deze blinde vlek? Wie is er verantwoordelijk voor het verhelpen van deze blinde vlek, als we het niet zien? Het is de taak van de samenleving, van de burgers en van degenen die beweren leiders te zijn, om te kijken naar de behoeften van de meest kwetsbaren en de wereld in te richten op een manier die hen ondersteunt.

Burgervader, je woont in een paleis, een plaats van macht en invloed, maar je paleis zou niet alleen een symbool moeten zijn van status – het zou een symbool moeten zijn van verantwoordelijkheid. Je zou moeten zien dat de blinde vlekken die we dagelijks tegenkomen, de barrière vormen tussen een samenleving die zich als rechtvaardig beschouwt en een samenleving die werkelijk rechtvaardig is. Wat is een paleis waard als het niet dient als toevluchtsoord voor de mensen die het het hardst nodig hebben?

Iedereen heeft recht op bewegingsvrijheid – niet alleen in de letterlijke zin, maar in de zin van veiligheid, gelijkheid en toegang. Niemand zou zichzelf elke dag moeten afvragen of ze zich kunnen voortbewegen, of ze hun bestemming veilig kunnen bereiken. En het gaat verder dan dat – het gaat om erkenning. Erkenning voor de moeilijkheden die anderen ervaren, zelfs als die moeilijkheden niet direct onszelf aangaan. Erkenning voor de strijd die men aangaat, zelfs als deze niet zichtbaar is in onze dagelijkse ervaring.

Verwaarlozing in Stedelijke Planning: Het Signaal van Wanbeheer

De verwaarlozing in stedelijke planning is duidelijk zichtbaar in de manier waarop de infrastructuur niet adequaat wordt aangepast aan de toenemende druk van zwaar verkeer. Het fenomeen waarbij kinderen in gevaar komen, wegen lager liggen dan de deurdrempels, wat leidt tot overstromingen bij hevige regenval, is een van de vele tekenen van wanbeheer. Dit is niet slechts een technisch probleem, maar een fundamenteel teken van de gebrekkige integratie van ecologische en menselijke belangen in de planning van de openbare ruimte.

De landbouwsector heeft onmiskenbaar recht op toegang tot zijn velden, en de economische voordelen hiervan zijn evident. Maar het is essentieel dat we de lange-termijnimpact van deze praktijk in ogenschouw nemen. Hoeveel invloed heeft het als een ongebreideld aantal vrachtwagens dagelijks de wegen belast die nooit ontworpen zijn om dit soort verkeer te dragen? Het lijkt een kortetermijnoplossing, maar de gevolgen zullen zich langzaam opbouwen.

Als we willen dat Zonnebeke een duurzame en leefbare gemeente blijft, moeten we als gemeenschap en als beleidsmakers meer vooruitziend denken. Er is een dringende behoefte aan een grondige analyse van de infrastructuur, waarbij de belangen van zowel de landbouwsector als de bredere gemeenschap in evenwicht worden gebracht. We moeten niet alleen kijken naar de economische belangen op korte termijn, maar ook de sociale en ecologische gevolgen over een langere termijn in beschouwing nemen.

Het is van groot belang dat we niet alleen de vertegenwoordigers van de landbouwsector, maar ook de bewoners – en in het bijzonder de kwetsbare groepen – actief betrekken in de besluitvorming. De mensen die dagelijks afhankelijk zijn van de veiligheid en de toegankelijkheid van de openbare ruimte moeten gehoord worden. Alleen door hun ervaringen en behoeften te integreren in het beleid kunnen we oplossingen vinden die daadwerkelijk werkbaar zijn voor iedereen.

Gezondheidsproblemen door Politieke Passiviteit
De gevolgen van een gebrek aan geschikte infrastructuur zijn goed te zien in de dagelijks leven van onze ouderen. Het ontbreken van rustpunten tijdens wandelingen, het verwaarlozen van veilige paden en de ontoegankelijkheid van openbare ruimtes zorgen voor directe gezondheidsrisico’s. Ouderen die in hun omgeving niet kunnen navigeren zonder de fysieke beperkingen van een slecht onderhouden ruimte, lopen het risico van overbelasting, valpartijen, en verergering van chronische gezondheidsklachten zoals hart- en vaatziekten, artritis en andere gewrichtsproblemen.

Daarnaast is het gebrek aan comfortabele zitplekken en veilige routes niet alleen schadelijk voor de fysieke gezondheid, maar heeft het ook een diepgaande invloed op de geestelijke gezondheid van ouderen. De afwezigheid van sociale interactie daaromtrent en de beperking van hun mobiliteit dragen bij aan gevoelens van eenzaamheid, isolatie en zelfs depressie. Dit vormt niet alleen een persoonlijke tragedie voor de betrokkenen, maar legt tevens druk op de gezondheidszorg, met hogere zorgkosten en langdurige medische behandelingen als gevolg.

Vanuit een psychologisch perspectief is de omgeving waarin we ons bevinden niet alleen bepalend voor ons fysieke welzijn, maar speelt ze een cruciale rol in onze geestelijke gezondheid. In een ruimte die beheerst wordt door economische factoren, waarbij de menselijke maat wordt verwaarloosd, kunnen de gevolgen voor ons emotioneel en psychologisch welzijn diepgaand zijn – vooral voor degenen die al worstelen met chronische pijn of andere gezondheidsproblemen.

De constante aanwezigheid van lawaai en de onophoudelijke bedrijvigheid die typisch is voor gebieden waar economische belangen de boventoon voeren, zoals het geluid van tractoren die ’s nachts draaien of de overlast van dronken gedrag in de straten, kan een ernstige impact hebben op de geestelijke toestand van bewoners. Geluidsoverlast is meer dan een tijdelijke irritatie; het is wetenschappelijk bewezen dat voortdurende blootstelling aan lawaai kan leiden tot verhoogde stress, angst en depressie, wat op zijn beurt een direct effect heeft op onze pijnbeleving. Voor mensen die al lijden aan chronische pijn – zoals ik beschrijf, wanneer men ’s nachts door de straten dwaalt met krukken of in een rolstoel – kan de stress die gepaard gaat met dergelijke overlast de pijn verergeren. Pijn en stress werken immers vaak samen als een vicieuze cirkel, waarbij verhoogde stress de perceptie van pijn versterkt, wat leidt tot een nog grotere lijdensdruk.

Dit is een goed gedocumenteerd fenomeen in de psychologie. Onderzoek toont aan dat stresshormonen zoals cortisol niet alleen de stemming beïnvloeden, maar ook onze fysieke pijnsensatie verhogen. De verstoring van slaap door lawaai kan leiden tot chronische vermoeidheid, wat de pijnperceptie verder versterkt en het herstelproces bemoeilijkt. Wanneer iemand al worstelt met onophoudelijke fysieke pijn, is het laatste wat ze nodig hebben extra prikkels van overlast of ongemak die hun geestelijke weerbaarheid verder uithollen.

Het gevoel van onveiligheid en ongemak dat gepaard gaat met zulke omstandigheden heeft niet alleen invloed op het lichamelijke welzijn, maar ook op de geestelijke gezondheid. Pijnpatiënten ervaren vaak een verhoogde gevoeligheid voor sociale stressoren, en het gebrek aan veiligheid in de openbare ruimte draagt bij aan gevoelens van isolatie, wanhoop en zelfs machteloosheid. Dit kan leiden tot verhoogde angst en depressie, wat niet alleen het sociale welzijn aantast, maar ook de perceptie van hun eigen waarde en rol in de gemeenschap.

Het is ook belangrijk te begrijpen hoe deze overlast de algehele sociale cohesie en de kwaliteit van leven beïnvloedt. Wanneer de openbare ruimte gedomineerd wordt door economische belangen, wordt er weinig rekening gehouden met de behoeften van kwetsbare groepen, zoals ouderen of mensen met een beperking. Dit kan gevoelens van verwaarlozing en uitsluiting versterken. Voor mensen die in constante pijn verkeren, wordt de fysieke en psychologische afstand tot een gemeenschap waar ze zich niet welkom voelen, des te groter. De strijd om een gevoel van veiligheid en welzijn te behouden, kan verlammend zijn, waardoor de alledaagse uitdaging van pijn en beperking nog zwaarder wordt.

Het ontbreken van een holistische benadering van welzijn in de publieke ruimte, waarbij de nadruk ligt op economische groei ten koste van sociale en psychologische behoeften, ondermijnt de gezondheid van de inwoners op fundamenteel niveau. Wanneer de focus verschuift van het verbeteren van de levenskwaliteit van de gemeenschap naar het najagen van economische belangen, creëren we een omgeving die schadelijk is voor de geestelijke gezondheid, en vooral voor diegenen die al lijden.

Psychologisch gezien vereist het herstel van een gezonde samenleving meer dan louter fysieke infrastructuur; het vraagt om een benadering waarin de emotionele en mentale behoeften van alle leden centraal staan. In een omgeving waar rust, veiligheid en empathie centraal staan, krijgen mensen die met chronische pijn kampen de ruimte om te herstellen, zowel lichamelijk als geestelijk. Zonder deze basis kunnen we de vicieuze cirkels van pijn, stress en depressie die ontstaan in onveilige, lawaaierige en economisch gedreven omgevingen niet doorbreken.

Daarom ART-vzw: Kunst, Gemeenschap en Psycho-sociale Zorg – Een Manifest van Verandering

Ik ben geen gewone kunstenaar. Kunst is niet mijn hobby, niet mijn afleiding, niet mijn luxe. Kunst is mijn leven. Kunst is mijn manier om de wereld te zien en er tegenin te gaan. Als chronisch pijnpatiënt weet ik dat pijn niet altijd zichtbaar is, dat het zich vaak verschuilt in de stilte, de onverwoorde woorden, de vermeden blikken. Pijn is een ongrijpbare, onverbiddelijke kracht die je in je innerlijk verandert. Maar kunst heeft de kracht om deze pijn om te zetten, om haar een plaats te geven, om haar te begrijpen. Kunst is voor mij meer dan een middel om te creëren; het is een manier om te overleven, om de wonden van de wereld en van mezelf te verbinden.

Waarom ik dit doe, is eenvoudig: omdat ik zie wat anderen niet zien. Ik zie de rafels van de samenleving, de gekreukte zijkanten van het systeem die mensen vasthouden en vermalen. Waar anderen voorbijlopen, blijf ik stilstaan. Ik luister naar de stilte, voel de aanwezigheid van het ongemak dat niemand hardop zegt. En ik zeg het dan wel. Want iemand moet het zeggen. Iemand moet de leugen doorbreken, de muur afbreken die de menselijkheid heeft gescheiden van de zorg die ze verdient.

ART-vzw is niet zomaar een kunstgalerie. Het is een toevluchtsoord. Een ruimte waar kunst niet alleen als schoonheid of esthetiek fungeert, maar als heling. Het is een plek waar mensen zich gehoord en gezien voelen. Het is geen klinisch centrum, geen instelling waar mensen behandeld worden volgens een set procedures, maar een plek waar iedere ervaring wordt erkend. Een plek waar ik, met mijn eigen pijn, niet het systeem volg, maar het menselijke gezicht zoek achter elke ervaring, elke ziel, elke pijn.

Ik werk niet vanuit de regels van de wetenschap, maar vanuit het gevoel van menselijkheid. Ik werk met mijn handen, met mijn hart, met mijn woorden, en met mijn kunst. Kunst is de taal die woorden niet kunnen spreken. Het is de visuele vertaling van wat we niet kunnen uitdrukken, de uitdrukking van wat we soms zelfs voor onszelf verborgen houden. Kunst biedt niet alleen een reflectie, maar een uitweg, een brug naar inzicht, naar verwerking, naar verandering.

Ik zie wat het systeem niet ziet. Het systeem heeft zijn eigen taal, een taal van bureaucratie en procedures, van dossiers en formulieren. Het is traag, omslachtig, en vaak blind voor de diepere, menselijke kant van lijden. Het is juist deze blindheid die ik wil doorbreken. Mijn werk bij ART-vzw is geen formele zorgverlening, het is geen systeem. Het is een gemeenschap van mensen die elkaar zien en horen, die hun ervaringen delen en samen groeien.

Wat we nodig hebben, is geen klinische benadering die het lijden in cijfers en categorieën verdeelt, maar een benadering die de complexiteit van de menselijke ervaring in al zijn facetten begrijpt. Ik wil geen zorg die je in hokjes plaatst, maar zorg die ruimte biedt voor alles wat je bent: je pijn, je vreugde, je verlies, je hoop.

Eindnoot

Deze tekst vormt een krachtig statement, niet alleen voor mijn werk en mijn overtuigingen, maar ook voor mijn rechten als individu in een samenleving die moet blijven streven naar eerlijkheid, transparantie en gerechtigheid. Ik ben mij terdege bewust van de uitdagingen die kunnen ontstaan bij het uiten van mijn meningen en het verdedigen van mijn visie, en daarom neem ik alle mogelijke voorzorgsmaatregelen om mijn rechten en integriteit te waarborgen.

Mijn Gezin staat achter mij in mijn streven naar vrije meningsuiting en gerechtigheid. Zij zijn niet alleen getuigen van mijn strijd, maar ook mijn steun in tijden van mogelijke weerstand. In geval van nood zullen zij mijn instructies opvolgen, zodat ik altijd een veiligheidsgarantie heb. Mijn rechten, waaronder het recht op vrije meningsuiting, worden gewaarborgd door de wet, en ik maak gebruik van elke wettelijke bescherming die mij toekomt.

Als voorzorgsmaatregel gebruik ik een bodycam om transparantie te waarborgen en om mezelf te beschermen tegen misinterpretaties en ongewenste uitspraken. Dit is geen actie uit achterdocht, maar een praktische stap om zekerheid te verkrijgen over wat er gezegd wordt in alle communicatie. Elk gesprek dat ik voer kan op legale wijze worden opgenomen, als bescherming van mijn eigen woorden en mijn werk. Dit is een recht dat mij toekomt, en ik maak daar gebruik van met volledige respect voor de geldende wetgeving en de privacy van anderen.

Dit betekent niet dat ik geen respect heb voor de regels van fatsoen. Integendeel, ik streef altijd naar eerlijkheid, dialoog en het behouden van integriteit in mijn uitingen. Wat ik uit, is altijd het resultaat van weloverwogen reflectie en het streven naar gerechtigheid. Politici en andere publieke figuren kunnen buiten de lijntjes kleuren wanneer het hen uitkomt, maar het is mijn taak deze ongelijkheden en tekortkomingen te bestuderen, aan te kaarten en publiekelijk te benoemen.

Ik ben er van overtuigd dat mijn strijd voor waarheid en gerechtigheid een recht is dat ik blijf verdedigen, en ik zal niet terugschrikken voor pogingen om mijn integriteit te ondermijnen. Dit is mijn boodschap, mijn eer, en mijn recht om te spreken. Aan hen die proberen mijn werk of mijn rechten in twijfel te trekken, wens ik duidelijk te maken: zij zullen hierin niet slagen want ik ben een vechter. Ik sta vast in mijn overtuigingen, en ik zal altijd blijven streven naar een rechtvaardige samenleving, met respect voor de rechten van ieder individu.

Echte ontmoeting vraagt om oprechtheid, geen voorbijgaande blik. Wie mij wil spreken, maakt een afspraak.