Jean-Pascal Salomez
De ART-Galerie is niet langer een publieke ruimte. De deuren zijn gesloten voor wie vrijblijvend consumeert en voorbijgaat. Dit betekent dat de galerie geen toevluchtsoord meer is voor toevallige bezoekers, maar een selectieve plek wordt waar alleen afspraak mogelijk is. Dit besluit komt voort uit een diepe teleurstelling in de oppervlakkigheid van de gemeenschap, de schijnvriendelijkheid van handelaren en het structurele onrecht dat zich steeds herhaalt.
De galerie transformeert in een bastion van kunst en waarheid, een plek waar dialoog niet sterft, maar een nieuwe vorm aanneemt. De focus ligt nu op schrijven, manifesten, pamfletten en werken die de rauwe werkelijkheid blootleggen. Regels en bureaucratie worden verworpen; kunst en woord blijven de wapens tegen onderdrukking.
Kortom, de ART-Galerie evolueert tot een selectieve ruimte, vrij van commerciële of oppervlakkige interactie, en blijft een platform voor diepgaande, bewuste communicatie.
Bastion
Mijn deuren dicht, mijn muren hoog,
geen zwakke glimlach die nog loog.
Geen ogen die achteloos staren,
geen handen die enkel nemen en baren.
Jullie woorden—hol als grafsteenklanken,
verkopen mij brood, terwijl jullie stanken
naar messen achter elke lach,
naar drijfzand onder elke dag.
Ik gaf mijzelf in open zicht,
maar vond slechts schaduw, kil en licht.
Handdrukken koud, beloftes vaag,
de wereld is een slachthuis, traag.
Geen tafels meer voor lege monden,
geen luisteraars die nooit verstonden.
Ik ben geen schouwspel, geen vertoon,
maar storm, barstend uit mijn toon.
Laat mij schrijven met staal en vuur,
woorden als kogels, bliksemduur.
Geen verzoeken, geen plicht,
alleen waarheid in fel gezicht.
De stoep, de stad, de wet—een lach,
ik zet mijn tafel neer, en ik doe het graag.
Niet smeken, niet buigen, maar staan,
en in het duister verdergaan.
