Binnenkort kondigen de marionetten van Bart De Wever zijn Narcistische -Vlaamse Alliantie aan dat het tijd is voor een nieuwe generatie om zich te schikken, te buigen, hun uniform aan te trekken en te sterven voor een land dat hen niets biedt.

Mijn schreeuw getuigt van een diepe bezorgdheid over hoe politieke beslissingen ingrijpen in het leven van gewone mensen, gezinnen en vooral jongeren die misschien niet volledig beseffen wat deze keuze inhoudt. Het is een herhaling van een historisch patroon waarbij machthebbers jonge lichamen als speelstukken gebruiken in hun geopolitieke en economische spel.

Dit raakt aan een fundamentelere vraag: hoe kunnen we als samenleving voorkomen dat economische onzekerheid en politieke manipulatie jongeren dwingen tot keuzes die hen uiteindelijk niet dienen, maar eerder de belangen van een elite? Een kritische tegenbeweging is nodig—niet enkel een verontwaardigde afwijzing, maar een alternatief dat jongeren perspectief biedt zonder hen in de klauwen van militarisering te drijven.

Misschien is dit het moment om met ART- vzw of een bredere netwerk een tegengeluid te organiseren, een beweging die jongeren bewust maakt van andere wegen naar vrijheid, engagement en rechtvaardigheid. Dat is een krachtig en vastberaden standpunt dat ondersteuning zoekt bij gelijkgestemden.

Dit is een historisch patroon: de machthebbers gebruiken jonge lichamen als pionnen in hun geopolitieke en economische spel. Maar wij weigeren.

Het is tijd voor een alternatief.

NIET ONS VLEES, NIET ONS BLOED

– OPROEP TOT VERZET TEGEN HET MILITAIRE WANBELEID

België. Een fictie. Een gedrocht, een constructie, een wandelend lijk dat al anderhalve eeuw in zijn eigen rottigheid verteert. Gebouwd op bloed, op leugens, op roof. Een staat die zichzelf recht van bestaan toekent, maar die nooit het volk diende. Van Leopold II’s moordlustige Congo-rijk tot de loopgraven van Ieper, van de collaborateurs in ’40-’45 tot de leugens van de Koude Oorlog: België heeft nooit bestaan in dienst van zijn burgers.

Het bestaat in dienst van zijn elite, van de banken, van de wapenhandelaars, van de politici die hun natte droom van controle en overheersing eindelijk in vervulling zien gaan. En nu willen ze een leger van achttienjarigen, een generatie die al getekend is door crisis na crisis, tot hun kanonnenvoer maken.

En nu? Nu wil dit karkas ook onze kinderen verslinden. Een kunstmatig samenraapsel van belangen en compromissen, een misbaksel van geschiedenis dat zichzelf keer op keer heruitvindt als een schijnstaat zonder fundament. En nu? Nu eist dit ontbindende lijk!

2000 euro netto per maand, als aas, als lokaas, als de vers gesneden lever voor de hongerige mond van het militair-industrieel complex. Vrijwillig, zeggen ze. Dat is de leugen van de onderdrukker. Vrijwillig in een land waar ze de armen doelbewust armer maken? Waar jongeren zonder toekomst hun toevlucht moeten zoeken in een dodelijke omhelzing van staat en staal?

Dit is geen vrijwilligheid. Dit is afpersing.

Dit is moderne lijfeigenschap met een bankrekening eraan vastgekleefd. Maar wanneer armoede groeit, wanneer perspectieven verdwijnen, wanneer wanhoop de enige erfenis is die jongeren rest, hoe vrijwillig is een keuze dan nog? Dit is geen kans, dit is geen dienst aan het volk—dit is een sluipende dienstplicht, een verkoop van vlees en bloed aan de machine van oorlog en controle.

Niet ons vlees. Niet ons bloed. Wij zeggen: nee. Wij zeggen: geen enkele zoon, geen enkele dochter, geen enkele ziel aan deze oorlogsstaat.

Dit is onze oproep: we laten ons niet kopen. We zijn geen hoeren van de politiek. We laten onze Kinderen niet marcheren onder hun vlag. We laten hen niet toe in onze huizen, onze hoofden, onze harten.

Wij roepen op tot bewustwording, tot verzet, tot het afbreken van de ketens die hen proberen te binden aan het uniform van de onderdrukker. Wij roepen op tot een andere weg: die van solidariteit, van kunst, van de opstand der geesten tegen de logge machine van de macht.

Laat deze boodschap zich verspreiden als vuur in een droog veld. Laat geen enkele jongere zich laten misleiden door de gouden munt die hen wordt toegeworpen. De prijs die men hen laat betalen, is die van hun eigen menselijkheid.

Wij weigeren. Wij verzetten ons. Wij zijn hier, en wij zullen deze strijd voeren. Geen land. Geen leger. Geen gehoorzaamheid. Enkel vrijheid.

HET VLEES IS VAN ONS – NIET VAN HEN

NEE TEGEN HUN LEGER, NEE TEGEN HUN STAAT

Theo Francken van de Narcistische Vlaamse Alliantie.

THEO FRANCKEN: HONDJE VAN HET MILITAIR-INDUSTRIEEL COMPLEX

Theo Francken, zelfverklaard nationalist, immigratiehater en militarist, is een man met één duidelijke missie: België omvormen tot een repressieve staat waar jongeren en arbeiders het kanonnenvoer zijn voor zijn meesters. Want dat is wat hij is: een schoothondje, een marionet, een trekpop van een corporatistische elite die oorlog als een economisch model beschouwt.

DE FRANCKEN-DOCTRINE: ARMOEDE CREËREN, SOLDAAT WORDEN OF CREPEREN

Onder Franckens visie is België geen samenleving, maar een productielijn:

1. Creëer sociale ongelijkheid: Verminder de koopkracht, vernietig sociale zekerheid, maak onderwijs en huisvesting onbetaalbaar.
2. Bied het leger als ‘oplossing’ aan: Een ‘vrijwillige’ dienstplicht, verpakt als een economisch gunstige keuze voor jongeren zonder toekomst.
3. Zorg voor escalatie: Wapenleveringen, NAVO-propaganda, het systematisch opjutten van conflicten om oorlog als noodzakelijk te verkopen.
4. Verplicht dienstplicht: Zodra er te weinig vrijwilligers zijn, volgt de verplichte rekrutering.

Dit is de Francken-doctrine. Dit is hoe hij de jeugd verraadt.

FRANCKEN: EEN BANGE JONGEN MET EEN COMPLEX

Want laten we eerlijk zijn: Theo Francken is geen man van moed, geen man van eer. Hij is de lafheid zelve, verpakt achter een bureel en gebruikt spierballentaal van iemand. Zijn verleden? Dat van een bureaucratische rat die carrière maakte op de rug van vluchtelingen, armen en jongeren. Zijn tactiek? Angst zaaien, vijanden creëren, het volk afleiden terwijl de echte rovers – zijn politieke vriendjes en industriële meesters – de buit binnenhalen.

Want daar draait het om. Theo Francken is geen leider. Hij is een hofnar in dienst van een oligarch dat Bart De Wever heet en oorlog als verdienmodel ziet.

Zijn nationalisme? Een façade. Zijn verzet tegen elites? Een leugen. Zijn ‘liefde voor Vlaanderen’? Niets meer dan een marketingstrategie om stemmen te ronselen bij mensen die hij net zo goed in de afgrond duwt.

Zijn enige werkelijke talent? De grove leugen verkopen als een nationale plicht.

En gedenk de visa-affaire rond Theo Francken, een politiek schandaal dat zich afspeelde in België in 2018 en 2019, waarbij de toenmalige staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Theo Francken (N-VA), betrokken was bij een controversiële zaak rond de afgifte van humanitaire visa. Dit schandaal legde de kwetsbaarheden bloot binnen het Belgische migratiebeleid en riep vragen op over corruptie, cliëntelisme en de werking van de Belgische administratie.

Wat Was de Visa-Affaire?

In essentie draaide de visa-affaire om het toekennen van humanitaire visa – een speciaal type visum dat wordt toegekend aan mensen die in acute nood verkeren, zoals vluchtelingen die zich in oorlogsgebieden bevinden of bedreigd worden.

Tussen 2017 en 2018 gaf Theo Francken, via zijn kabinet, humanitaire visa uit aan christenen uit Syrië en Irak, die op de vlucht waren voor de terreur van IS. Het probleem? De toekenning van deze visa verliep niet via normale, transparante administratieve procedures, maar via een schimmig systeem van tussenpersonen – waarvan sommigen de visa verkochten aan wanhopige vluchtelingen.

De Centrale Figuur: Melikan Kucam

Melikan Kucam, een lokaal N-VA-gemeenteraadslid uit Mechelen, werd in januari 2019 gearresteerd op verdenking van corruptie, mensenhandel en lidmaatschap van een criminele organisatie. Hij zou duizenden euro’s hebben gevraagd aan Syrische christenen in ruil voor een humanitair visum.

• Kucam had van het kabinet-Francken de macht gekregen om lijsten op te stellen van wie een humanitair visum kon krijgen.
• Vervolgens vroeg hij enkele duizenden tot tienduizenden euro’s per visum aan de betrokken vluchtelingen.
• Het gerecht oordeelde dat dit een illegaal netwerk was waarin Kucam misbruik maakte van zijn connecties met Francken en diens kabinet.
• In 2021 werd hij veroordeeld tot acht jaar cel en een boete van 696.000 euro.

De Rol van Theo Francken

Theo Francken ontkende aanvankelijk elke betrokkenheid en verklaarde dat hij niets wist van de corruptiepraktijken. Echter:

• Hij gaf honderden humanitaire visa uit op basis van lijsten die niet via de normale diplomatieke weg liepen, maar via persoonlijke contacten zoals Kucam.
• Er was geen controlemechanisme om te voorkomen dat tussenpersonen misbruik maakten van hun positie.
• Francken had persoonlijke discretionaire macht over de visa, wat betekende dat hij zelf kon beslissen wie er wel of niet werd toegelaten.

Hoewel er geen direct bewijs was dat Francken zelf financieel voordeel haalde uit de regeling, werd hij wel beschuldigd van onzorgvuldig beleid en politieke verantwoordelijkheid.

Politieke Gevolgen

• De zaak kwam naar buiten in januari 2019, net nadat de N-VA al uit de regering-Michel I was gestapt omwille van het Marrakeshpact (een VN-akkoord over migratie dat de partij fel bestreed).
• Francken probeerde de schade te beperken door de schuld volledig bij Kucam te leggen en te beweren dat hij werd misleid.
• Desondanks schade de affaire het imago van Francken en de N-VA, die altijd een harde migratielijn verdedigde maar hier zelf verwikkeld raakte in een schandaal rond misbruik van visa.
• In 2021 werd Kucam veroordeeld, maar Francken werd nooit juridisch vervolgd. Wel werd hij binnen politieke en juridische kringen gehekeld om zijn nalatigheid.

Conclusie: Een Systematisch Probleem?

Deze affaire toonde aan dat het Belgische systeem voor humanitaire visa vatbaar is voor corruptie, vooral wanneer politieke mandatarissen te veel discretionaire macht krijgen. Francken kwam ermee weg zonder juridische gevolgen, maar de zaak liet een smet op zijn carrière achter.

Tegelijkertijd paste het schandaal binnen een breder debat over migratie in België: enerzijds roept de zaak vragen op over hoe humanitaire visa worden toegekend, anderzijds werd Francken’s harde migratiebeleid als hypocriet gezien, aangezien hij zelf deel uitmaakte van een systeem dat illegale praktijken mogelijk maakte.

WIJ ZEGGEN NEE TEGEN DAT SOORT VOLK. NU. ALTIJD.

Francken en de zijnen denken dat ze onze jeugd kunnen kopen, dat ze vlees en bloed kunnen inruilen voor euro’s. Maar geen enkele prijs is hoog genoeg voor de vrijheid van ons volk, van onze kinderen.

Theo Francken, jij mag buigen voor je bazen.
Wij niet.

WIJ WEIGEREN. WIJ LATEN HEN NIET PAKKEN.

België heeft een geschiedenis van kannibalisme op zijn eigen bevolking. Van de slachtvelden van de Eerste Wereldoorlog, waar ze onze voorouders als beesten de loopgraven in joegen, tot de collaborateurs van de Tweede Wereldoorlog die maar al te gretig hun eigen mensen uitleverden. En vandaag?

Wij laten dat niet gebeuren: DIT IS ONS ALTERNATIEF:

🔥 Organiseer je. Spreek met je vrienden, met je buren. Vorm gemeenschappen die zonder hun staat functioneren.
🔥 Weiger hun geld. Ze kopen je ziel, je lichaam, je vrijheid. Zeg nee.
🔥 Saboteer hun plannen. Geen enkele rekrutering zonder weerstand. Geen enkele leugen zonder onthulling.
🔥 Bouw aan iets nieuws. Hun systeem sterft. We hoeven het niet te redden. We bouwen ernaast, erbuiten, ertegenin.

Ze willen een generatie die gehoorzaamt. Wij zullen hen een generatie geven die hen omverwerpt.

WIJ ZIJN HIER. WIJ VERZETTEN ONS. EN WIJ STOPPEN NIET.

GEOPOLITIEKE SITUATIE: OORLOG ALS HANDELSWAAR, JEUGD ALS KANONNENVOER

De aankondiging van vrijwillige legerdienst in België past in een veel grotere geopolitieke dynamiek: de sluipende militarisering van Europa, de groeiende afhankelijkheid van de NAVO en de bereidheid van Westerse staten om hun burgers opnieuw op te offeren voor geopolitieke machtsspelletjes. Dit is geen toeval. Dit is een strategische zet in een spel dat al eeuwenlang wordt gespeeld.

1. NAVO’s UITBREIDING EN DE ROL VAN BELGIË

België is niet meer dan een satellietstaat van het trans-Atlantische militaire blok dat als een hongerig beest zoekt naar conflict. Sinds de Koude Oorlog werd de NAVO, met Brussel als administratief centrum, systematisch uitgebreid naar het Oosten, ondanks eerdere beloftes aan Rusland om dit niet te doen. De oorlog in Oekraïne is hier een direct gevolg van: een oorlog die geprovoceerd werd door decennialange agressie van Westerse staten die een geopolitieke buffer wilden elimineren.

België, dat zichzelf profileert als vredesstaat, is in realiteit een doorgeefluik voor wapens, soldaten en desinformatie. De Belgische militaire elite plooit zich volledig naar NAVO-belangen en laat zich gewillig inlijven in een nieuw imperialistisch project, met de EU als medeplichtige.

2. ECONOMISCHE UITPUTTING EN HET CREËREN VAN SOLDATEN DOOR ARMOEDE

Dit initiatief van Francken en de N-VA is geen onschuldige poging om de jeugd ‘vaardigheden’ bij te brengen. Het is een direct antwoord op een economische strategie die men al jarenlang toepast: maak de middenklasse onleefbaar, breek sociale vangnetten af, en bied dan het leger als uitweg.

De verhoging van de pensioensleeftijd, de afbraak van de sociale zekerheid en de stijgende kosten van levensonderhoud zorgen ervoor dat jongeren in België steeds minder toekomstperspectief hebben. Opleidingen worden duurder, huren zijn niet te betalen en vaste contracten verdwijnen. In die context wordt een ‘vrijwillig’ leger een gedwongen keuze voor velen.

3. EEN WERELD OP RAND VAN ESCALATIE

Ondertussen trekken de internationale spanningen verder aan:

• De oorlog in Oekraïne escaleert, en België stuurt gretig wapens en middelen, zonder enig perspectief op vrede.
• Spanningen met China groeien, waarbij Europa steeds openlijker partij kiest voor de Amerikaanse militaristische agenda.
• De genocide in Gaza wordt gesteund door de NAVO-staten, terwijl België wegkijkt en Israëlische oorlogsmisdaden negeert.
• Afrika weigert langer een Westerse kolonie te zijn, met staatsgrepen en opstanden in Niger, Mali en Burkina Faso, die het Europese neokolonialisme afwijzen.

In dit klimaat worden Belgische jongeren klaargestoomd voor deelname aan toekomstige conflicten. We weten hoe dit eindigt. Dit is hoe staten oorlogen beginnen: door de jeugd te rekruteren, door een militaristische cultuur te normaliseren, door oorlog voor te stellen als een ‘verantwoordelijkheid’ of een ‘kans’.

4. DE WERKELIJKE VIJAND: NIET ‘HEN’, MAAR ONZE EIGEN REGERING

De grootste dreiging voor de Belgische bevolking is niet Rusland, niet China, niet het Zuiden. De grootste dreiging is de eigen regering, die burgers stap voor stap klaarmaakt voor een oorlog die ze niet kiezen, die ze niet willen, maar waarin ze gedwongen zullen worden.

Wat Theo Francken nu lanceert, is geen losstaande maatregel. Dit is een schakel in een groter systeem dat ons richting militaire onderwerping duwt. Dit is hoe het altijd begint:

1. Normalisatie – “Een beetje legerdienst kan toch geen kwaad?”
2. Incentives – “2000 euro netto per maand!”
3. Sociale druk – “Je hebt geen toekomst, dus waarom niet?”
4. Verplichting – “We hebben een tekort aan manschappen…”
5. Oorlog.

De geschiedenis liegt niet. De strategieën blijven dezelfde. Het enige wat verandert, is hoe gewillig de bevolking erin trapt.

En laat me eindigen met schrijven over nog een onmens. Mogelijk een voorbeeld van Die Francken!

Dat onmens, daarmee bedoel ik –Leopold II van België (1835-1909) was de drijvende kracht achter een van de meest wrede koloniale regimes in de geschiedenis. Zijn bewind over de zogenaamde Onafhankelijke Congostaat (1885-1908) was een periode van extreme uitbuiting, geweld en massale sterfte, grotendeels gedreven door zijn hebzucht en de economische exploitatie van rubber en ivoor.

De Gruwel van Leopold II in Congo

1. De Massale Uitbuiting en Slavernij

Hoewel Congo op papier een “humanitair project” zou zijn, bedoeld om de Afrikanen te “beschaven”, was het in werkelijkheid niets meer dan een winstmachine voor Leopold. De lokale bevolking werd met extreme dwang en geweld verplicht om rubber te winnen en ivoor te verzamelen. De Belgische kolonisatoren gebruikten een brutale dwangarbeidspolitiek waarbij dorpen werden geplunderd en mensen als slaven werden ingezet.

2. De Handen van Congo

Een van de meest beruchte misdaden was de praktijk waarbij dwangarbeiders die hun quota niet haalden, werden geamputeerd—hun handen werden afgehakt als straf. Belgische officieren en huurlingen bewaarden de afgehakte handen als bewijs dat munitie niet verspild was op de jacht, maar daadwerkelijk gebruikt werd om arbeiders te doden of te straffen. Dit leidde tot een afschuwelijke cultuur waarin Congolese dorpelingen handen van hun eigen mensen moesten afhakken om zichzelf te redden.

3. Massale Sterfte en Vernietiging van Dorpen

• Complete dorpen werden platgebrand als vergelding voor rebellie of verzet.
• Vrouwen en kinderen werden gegijzeld om de mannen te dwingen harder te werken.
• Honger en ziekte grepen snel om zich heen, omdat mannen die rubber moesten tappen geen tijd hadden om gewassen te verbouwen.
• De schattingen van het dodental variëren, maar men neemt aan dat 10 miljoen Congolezen zijn omgekomen door executies, honger, ziekte en uitputting.

4. Verkrachting, Mishandeling en Psychologische Terreur

• Vrouwen werden ontvoerd en als gijzelaars vastgehouden totdat hun mannen rubberquota haalden.
• Vrouwen en meisjes werden regelmatig verkracht door koloniale soldaten en opzichters.
• Congolezen werden vernederd en als minderwaardige wezens behandeld; Leopold beschouwde hen puur als een grondstof—niet als mensen.

5. Internationaal Schandaal en Leopold’s Leugens

Aan het begin van de 20e eeuw kwamen de gruweldaden van Leopold II langzaam aan het licht. Missionarissen en enkele dappere journalisten, zoals Edmund Dene Morel en de Britse diplomaat Roger Casement, brachten de wreedheden naar buiten. Dit leidde tot internationale verontwaardiging, en uiteindelijk werd Leopold in 1908 gedwongen Congo over te dragen aan de Belgische staat. Pas toen werd de “Onafhankelijke Congostaat” officieel een Belgische kolonie—maar het leed was al geleden.

Mensen met Bloed aan hun Handen

Leopold II was geen filantroop, zoals hij zichzelf presenteerde, maar een van de grootste massamoordenaars in de moderne geschiedenis. Zijn exploitatie van Congo was een van de meest schaamteloze misdaden tegen de menselijkheid, gedreven door puur winstbejag. Hoewel hij in België nog steeds als “stadsverfraaier” wordt gezien, blijven zijn daden een donkere vlek op de geschiedenis, een waarschuwend voorbeeld van wat gebeurt als imperialisme en hebzucht de menselijke waardigheid vernietigen.

Conclusie en Reflectie

Mijn politieke manifest is meer dan een emotionele uitbarsting; het is een doordachte, zij het fel verwoede, oproep tot bewustwording en verzet tegen wat ik zie als een onrechtvaardig en onderdrukkend systeem. Vanuit een menswetenschappelijk inzicht kan men stellen dat dergelijke teksten een belangrijke rol spelen in het in beweging brengen van maatschappelijke discussies en in het stimuleren van kritisch denken over de relatie tussen individu en staat. Persoonlijk deel ik de mening dat het erkennen van de historische en structurele ongelijkheden de eerste stap is naar een duurzame verandering – al blijft het een uitdaging om hierbij de complexiteit van hedendaagse politiek te erkennen zonder te vervallen in simplistische dichotomieën.

Wetenschappelijke bronnen die de onderbouwing van enkele van bovenstaande punten ondersteunen, zijn onder meer:
• Gramsci, A. (1971). Selections from the Prison Notebooks.
• Harvey, D. (2005). A Brief History of Neoliberalism.
• Hochschild, A. (1998). King Leopold’s Ghost: A Story of Greed, Terror, and Heroism in Colonial Africa.
• Tajfel, H. & Turner, J. C. (1986). The Social Identity Theory of Intergroup Behavior.
• Foucault, M. (1977). Discipline and Punish: The Birth of the Prison.

Mijn tekst daagt de lezer uit om na te denken over de maatschappelijke mechanismen die jongeren exploiteren en de historische continuïteit van machtsmisbruik in beeld te brengen. Ondanks de retorische kracht, is het van belang dat, zoals ik stel, de meningen van degenen die de gevestigde orde verdedigen niet onherzienbaar blijven – een oproep tot kritisch en voortdurend debat die essentieel is in een gezonde democratie.

La Me Lache: DEMOCRATIE! DADA NIKSKE DADA. FRANCKEN HEEFT NU AL BLOED AAN ZIJN HANDEN. Zo ook zijn soldaten, pardon, marionetten. Medeplichtigen in een moordspel.