Jean-Pascal Salomez
Liefste Donovan, Marco, Neha, Leana en mijn geliefde Vrouw Evy,
Jullie zijn met recht het fundament van mijn bestaan, de constante kracht die mij staande houdt, zoals al lange tijd, in tijden van pijn en strijd. Mijn leven heeft zich ontwikkeld tot een gevecht, zowel fysiek als mentaal, maar het vuur binnenin mij brandt onverminderd voort. Ik wil jullie deze brief schrijven om mijn gedachten, mijn hoop en mijn inzichten met jullie te delen, niet enkel als vader en partner, maar ook als mens die vecht tegen de grillen van het lot.
Het afgelopen jaar heeft mij tot een andere levensbeschouwing gebracht. Ik voel een groeiende verbondenheid met het Jainisme, een pad van geweldloosheid, zelfbeheersing en spirituele verlichting. Dit is geen plotse ommekeer, maar een proces dat zich over de jaren heen in mijn geest heeft genesteld. Ik hoop dat ik mij in de toekomst volledig aan deze filosofie kan wijden en dat ik via onze vereniging deze inzichten met de wereld mag delen.
Mijn Kinderen en Vrouw Evy, wees mijn zon, verlaat de maan. Laat de zilveren gloed van de nacht vervagen in het vurige ochtendlicht. De maan was ooit een symbool van stilte, van rust in het duister, maar jij, Leana, jij bent het ontwaken, het branden van de dag. De maan is een zachte schaduw die de waarheid verbergt, maar jij, jij bent het helder schijnsel, de kracht die alles in zicht brengt. Verlaat de koude, het stille, het verborgen, en wees de warmte die alles omhelst.
De maan heeft haar tijd gehad, haar licht was een herinnering, een fluistering van wat ooit was. Jij bent de nieuwe dageraad, die in ons leven is gekomen, het begin van alles wat is, het levend vuur in de ogen van de wereld. Laat je niet vastketenen aan het koele, verre hemellichaam. Jij hebt de kracht om te stralen, te schijnen zonder angst, te groeien zonder grenzen.
Mijn Leana, wees mijn zon, wees het licht in mijn duisternis, de warmte in mijn koude. Laat de maan achter je, en word de kracht die de wereld nodig heeft. Jij bent het nieuwe, het frisse begin, de belofte van morgen.
Jullie DRie, Mijn grootse Donovan, Marco en Neha weten en ervaren dagelijks hoe zwaar ik lijd, hoe de pijn mij bij momenten overspoelt. Ik ervaar ook het leed dat het onze gezinsstructuur brengt, en ik ervaar in dit alles jullie vastberadenheid. MAAR OOK, Goed nieuws voor mijn haters: ik lijd, kom dat zien, kom dat zien! Maar ik geef niet op. Integendeel, ik richt mijn pijlen op de toekomst, op het kenbaar maken van pijn, niet alleen voor mezelf, maar voor elk mens die het horen wil. Mijn gevecht is er niet enkel een van overleven, maar van bewustwording, van rechtvaardigheid, van het eisen van een toekomst die mij toebehoort.
Onze ideeën voor een sociale kruidenier en een wekelijkse kunstmarkt zijn springlevend. Deze initiatieven zijn geen droom, maar tastbare stappen richting een samenleving waarin empathie en gedeelde kennis de kern vormen. Ons gezamenlijke project, de galerie annex winkel, is een paleis van licht, woord en kunst, en handel aan het worden, een succes dat voortvloeit uit onze samenwerking als gezin. Wij besturen dit samen, als een eenheid. Dit vraagt veel van ons allemaal, vooral van jullie, mijn kinderen, die inlevingsvermogen tonen zonder noodzakelijkerwijs het volledige gedachtegoed te beheersen. Toch zijn jullie zo wijs, en ik zie hoe jullie deze wereld NIET willen begrijpen op een manier die velen niet kunnen of willen. Jullie hebben de onrechtvaardigheid binnen familiestructuren al vroeg ervaren en dragen die kennis met jullie mee.
Ik heb veel te doen. Mijn bio op de website moet verder uitgewerkt worden, mijn visie moet scherper worden neergeschreven. Dit werk is belangrijk voor mij, omdat het een nalatenschap is, een spoor van mijn bestaan en mijn denken.
Ik richt mij in deze brief ook tot jullie met een oproep: leef in het heden, in het nu. Mijd mijn pijn als dat nodig is, mijd mij zelfs als dat jullie rust brengt. Ik begrijp dat. Mijn eenzaamheid is geen straf, maar een staat van zijn die ik aanvaard. Laat mij zijn wie ik ben, en wees wie jullie willen zijn, zonder schuld of verplichting.
Tot slot, mijn blik op de samenleving blijft kritisch, mijn dialoog met instanties blijft moeizaam. De enige met wie ik momenteel wil spreken is een man die ik ben gaan respecteren. Ik noem hem ‘burgervader’ omdat ik hem als persoon heb leren kennen, niet als functionaris van een systeem waar ik zo vaak tegen strijd. Hij zal mede de toekomst van een ingezetene bepalen.
Liefste gezin, weet dat ik jullie liefheb, dat ik jullie waardeer, en dat alles wat ik doe, voortkomt uit de diepe liefde en het verlangen om een betere wereld achter te laten.
Met onuitputtelijke strijdlust en liefde,
PaPa
