Het in het stof gelegen lappenpopje bedenkt

Dat stilzwijgen, dat doet me goed
Niets wat nog moet
Niets wat er nog toe doet

Geef mij maar een heerlijke vuile snoet vol roet

Wakend, onderwijl, dat wel
Op het scherp van de snede
Wijl de aasgieren zich verheffen langszij het lemmet