Letterlijk en figuurlijk on the road. Erop uit voor een dagje scheepsspotten. Tot plots  een egel. Hadden we hem niet tijdig gezien dan was hij, of zij, nog een hele tijd on the road. Vastgekleefd voor een hele tijd aan het asfalt van het wegdek.

Het heeft ons tevens een lekke band bespaard ook het niet overrijden van dit mooie diertje. Ooit reed ik met mijn fiets over eentje heen. En ik weet nog heel erg goed hoe ik de rest van de lange weg moest wandelen. Met mijn fiets naast me. Richting huis. Vloekend en het mezelf niet vergevend dat ik er overheen gereden was. Gelijk beseffend ook dat het geen slimme zet was om over een egel te rijden met een fiets.

Maar goed, dit keer ben ik met een ander besef en bewustzijn gestopt. De kinderen vonden het een prachtig gegeven. Donovan die liet steeds maar weten dat hij zoiets nooit eerder gezien had. Ik keek naar zijn grootte en dacht na over zijn leeftijd. Idd, nog nooit gezien. Wat een gebeuren moet dat niet zijn om dit als kind te zien te krijgen.

Een hele tijd zijn we het diertje aan het bestuderen geweest. Marco die wou het oppakken maar werd geprikt en liet zijn alarm aanslaan. Het tierende geluid liet het gebuurte naar de plaats toekomen en het evenement groeide uit tot een volksgebeuren. Het diertje werd steeds angstiger door de vele blikken en rolde zich op. Donovan vondt het wel op een voetbal beginnen lijken. Dat bracht me een frons op het voorhoofd en tevens de gedachte dat het tijd was om te vertrekken.

Hoe het diertje verder zijn weg is gegaan weet ik niet. Mogelijk is het door de volgende wel overreden. Wie weet, het is het leven. Hard voor ons en hard voor alles om ons heen.