🥁 De Gevel Blafte Terug – Een DaDaDagDaDaboekskeArtikel over Beton, Bedreiging en Bewijsdrang

Of: hoe een kleine mens met een geweten de stenen tot spreken bracht

Langemarkstraat, Zonnebeke.
De gevel open. Geen scheur. Geen metaforen meer. Gewoon een gapende wond tussen baksteen, zichtbaar voor de hemel en vooral de mensen. Alsof de oorlog nooit is gestopt. Alsof de waarheid zichzelf in cement had geschreven.

“Dat mag niet.”
“Dat is mijn muur.”
“Ik bel u kapot.”
“Ik sluit de zaak als gij nog één steen aanraakt.”

🛑 Een verhaal in Drieluik

I. De Mondelinge Mythe
Er werd gesproken. Er werd geknikt.
Een afspraak geboren uit vertrouwen.
Een gevel die vergroend mocht worden, zo werd gezegd.
Niet in driedubbel exemplaar,
maar met stem en wederzijds verstand.

Dus werd een geveltuintje geplant. Met liefde. Met goedkeuring van de gemeente – zwart op wit.
Niet met schoppen van woede, maar met handen vol hoop.
Tot daar de onzichtbare telefoon.

II. De Telefonische Tirade
Een stem zonder gezicht.
Een woede zonder schrift.
Een dreiging zonder grond.

Een klank vol “IK” en “MIJN” en “SLUITING” –
alsof mensen en muren dezelfde rechten hebben.
Alsof een huurder geen hart heeft.
Alsof betaling op voorhand een misdaad is.

III. De Stilte als Antwoord
Na de dreiging kwam… niets.
Geen brief. Geen gesprek. Geen uitleg.
Alleen de open wonde boven de inkom.
Alleen de echo van een tapijt dat nooit kwam.
Alleen een lavabo kleiner dan een schotel, om plantjes te begieten met spijt.

⚖️ Kunst als Wapen

DaDa zegt:
Wat je niet herstelt, herhalen wij.
Wat je bedreigt, beschrijven wij.
Wat je negeert, vergroten wij.

Dus maken wij van deze gevel een kunstwerk.
Van deze stilte een schreeuw.
Van deze dreiging een publiek proces.

We laten de bureaucratie bloeien als een roos uit beton.
We tekenen niet alleen lijnen, we zetten ze om in wetten.
We hangen onze brieven als schilderijen op in de galerie.

📢 Manifest van de Gevel

1. Geen enkele eigenaar bezit de adem van een ander.
2. Huur is wederkerigheid, geen slavernij.
3. Dreiging is geen contract.
4. Woorden zijn bewijzen als ze weerklinken in de gemeenschap.
5. Kunst is een juridisch document als de waarheid uit de voegen barst.

✍️ Slotwoord van de Dadaïst

Ik – de mens achter het marionettenspel van huurcontracten –
ik kies voor de waarheid in vitrineformaat.
Ik schilder mijn verdediging.
Ik dicht mijn aanklacht.
Ik plant bloemen in barsten.

Ik dagvaard met schoonheid.

Laat de wereld maar oordelen – in het vredegerecht of in de harten van mensen.
Maar laat vooral geen enkele blaf meer zonder echo.

💥 Gepubliceerd door ART vzw – Justitia Plebis – Galerie der Waarachtige Onzin en Zinnige Waarheden
📍 Langemarkstraat 6, Zonnebeke
📅 Mei 2025


🎤“Eigendom is een Illusie, Tenzij het Gedeeld wordt.”

Slotnota ook nog: Een Stoeptegel voor de Ziel

En zo eindigt dit hoofdstuk niet met een punt,
maar met een komma –
want waar een mens iets plant,
daar groeit weerstand sneller dan de bloem.

Ik, de huurder, de kunstenaar, de dromer in dienst van de werkelijkheid,
werd herleid tot ‘storende factor’,
omdat ik met mijn handen in de aarde zat
en niet in de papieren.

Een gevel werd tuin.
Een straat kreeg hoop.
Een steen werd verplaatst – en daarmee de grens van het verdraagbare?

Maar dit is geen klacht.
Dit is geen smeekbede.
Dit is een verklaring van liefde voor de publieke ruimte,
een aanklacht tegen verharding, letterlijk en figuurlijk.

De geesten zijn droger dan de stoep,
de woorden schraler dan het water dat ik niet heb om te gieten.

Ik geef niet op,
want waar onbegrip groeit, moet de kunst wortelen.
En ik?
Ik leg mijn laatste tegel omgekeerd,
zodat men ziet wat eronder leeft.

Dit alles begon met een tuin.
En eindigt, voorlopig, met een gedachte:

“Waar regels planten verbieden, moeten gedachten bloeien.”