Praten helpt niet en zal nooit baten. De helpende hand waar elkeen het zo vaak over heeft, of dat schouderklopje, het luisterend oor, waar we met zijn allen zo graag es om pochen, dat is er niet blijkt uit de laatste justitiële ontwikkelingen. De wet van oorzaak en gevolg in de kwade zin van het woord krijgt meer toepassingsmogelijkheden en infrastructuur. Een positieve afwijking van het huidige beleidsstelsel inzake bestraffing en boetedoening stelsel dringt zich niet op. Met andere woorden :  de wetgeving is in de maak om de nieuwe gevangenissen te gaan bevolken. Dat schaft werkgelegenheid aan de meelopers. En slachtoffers horen nu eenmaal bij dat soort verschrikkelijke constructies.

Meelopers met een uitgesproken mening kunnen eventueel al solliciteren en straks hun eigen kinderen gaan bewaken. Elk kind haalt immers weleens boevenstreken uit en niemand kan dat verhinderen. De ene haalt welles wat meer uit dan de andere. Als deze gevat word door het gerechtelijk apparaat dan is deze voor de rest van zijn leven gekenmerkt. Lichamelijk en geestelijk. Dat is mijn persoonlijke ervaring. Het is een alles verslindend apparaat dat geen gevoel kent en de bedoeling heeft de menselijke wil uit te schakelen en die ook daadwerkelijk uitschakelt. De gevolgen van lange detentie zijn bekend, en zijn niet bepaald rooskleurig, en het lijkt er dus sterk op dat dit de regering haar laatste redmiddel is. Tevens van de nood een deugd maakt die de kas gaat spekken en jobs, jobs, jobs gaat creëren. 
Dat ontdekken waar ik over schreef hoort in extremis bij het kind zijn, is de menselijke natuur. Ook tijdens het ouder worden blijft het in de mens aanwezig en is niet te onderdrukken door boetedoening. Gevaarlijke grenzen opzoeken en hopen ze te verleggen, het hoort, net als fouten maken, bij het mens zijn. Dat is deels te voorkomen door de opvoedende taak serieus te nemen en daarbij geschikte begeleiding te krijgen indien gewenst. Vaak staat men alleen met zijn problemen en worden zelfs signalen niet opgevangen door de onmiddellijke omgeving. Erger nog, worden bewust niet opgevangen daar de last vaak te zwaar om dragen is. Instanties die kunnen bijspringen doen dat in een repressieve sfeer. Zelfs de professionele eerste lijnhulp zal ook in deze hernieuwde constructie falen daar het doel opsluiting en vergelding blijft.

Oplossing voor een bevolking dat gaat reageren op ongewenste ontwikkelingen is de Arabische mentaliteit die de contreien beheerst helemaal op zijn beloop laten. Die zijn slaafs en onderdanig zolang hun religie hun niet ontnomen word. Want waar gaat het uiteindelijk om? De jeugd word grootgebracht in een maatschappij waar wij ouderen verantwoordelijk voor zijn en waarvan we beweren dat het er goed leven is. Die jeugd moet kotsen om wat ze zien en gaan instinctmatig reageren en rebelleren. En terecht. Die maatschappij waarvan we zelf dagdagelijks de verschrikkelijkste gevolgen van onder ogen moeten zien ervaren hun zoveel intenser. Die verantwoordelijkheid, dat het voor ons eigen kinderen niet meer leefbaar is, die schuiven we van ons af in plaats van er met een realistische manier mee om te gaan. De cirkel kan enkel doorbroken worden als we ons in de plaats van het individu gaan stellen.
Wat lijkt het uiteindelijke doel momenteel? Vrouwtjes in boerka en zonen en dochters die je mag slaan of zelfs opsluiten lijken geen vergezochte waanideeën meer. Dat hoort bij de Arabische bevolking hun integratie, is eigen aan hun cultuur en moet sommigen hier als muziek in de oren klinken. Het lijkt er dus sterk op dat de gewoontes die de emigranten met zich meebrengen de heersende partijen goed uitkomt.

Ondertussen glijden we verder af naar een sektarisch systeem waarbij de burger braaf in het gareel word gehouden door een politioneel apparaat? Het gevoel geboren te zijn om te werken en meer dan de helft van je zuurverdiende centen afdragen aan de natie smaakt wrang. Onderwijl toezien hoe het leed in de wereld groeit en onze lucht om te ademen beperkt word. Gehoorzamen, werken en centen afdragen om een sterke defensie te creëren met burgers die evengoed het Noord Koreaanse leger zouden kunnen dienen. Slaafs, onderdanig en met bloed aan de handen in naam van de natie. Of zie ik de mensonterende situaties in naam van het grootkapitaal door een verkeerde bril? En evenzo dat het de mens nog weinig lijkt te deren en moedwillig de hoop achterna loopt. Het motto van kop in het zand heerst compleet.

De geschiedenis blijkt zich alzo waarlijk te herhalen. Waar is de tijd dat de zweep aan de schoorsteen bungelde hoor ik mijmerend tussen al die voetbalvreugde door. Die helpende hand die zoveel beter is dan een cel is nog steeds ver zoekende. Die zal er heus nooit komen tenzij het gewin en het profijt voor enkelingen en partijen uit de problematiek verwijdert word, de burger gaat inzien dat hij dagdagelijks bedot wordt en daarvoor weinig of niets terug krijgt. Eens de bevolking tot inzicht is gekomen heeft die Belgische regering een moeilijke revolutie te verwerken . Het zal echter de jeugd zijn die nu opgesloten word die verandering zal brengen daar het onrecht te groot is.