De Sint gooit al es wat weg.

Buiten in het donker is een wenkende kaars
Terwijl ik kan denken, terwijl ik kan praten.
Terwijl ik kan staan, terwijl ik kan lopen.
Terwijl ik kan dromen over hoe mijn droom uit kan komen.

Dit moment lijkt het leven een flirt met de dood.
Gekwetst en onbegrepen sta ik alleen op dit front.
Dichtgeklapt en afgezonderd als een lappenpop.
Ondertussen denkend hoe me mij als een dier probeert af te slachten.

Als mensen vragen hoe ik heb geleefd
Wil ik je dat je hun ogen zal kunnen ontwijken
Telkens als ze naar je kijken
Vertel je ze dat je het niet echt weet 

Opgerold als een versleten lappenpop
Lig ik bang te luisteren
Het grijs doorkliefde mijn hoofd
Ik wil huilend mijn oren bedekken

Afscheid nemen van het leven
Dat werd mij als mens niet geleerd
Daar werd het minste aandacht aan gegeven
Daarom kan het me niet bezeren

Oorspronkelijk, volkomen zelfgenoegzaam, narcistisch libinaal egoïsme beschermt
Het nog hulpeloze kind
Het nauwelijks te onderscheiden object
Het vaak onbewust geregistreerde gelijkenis met loeder

Wie zal ze verbrijzelen met ene
Terwijl men bespeurt
Het welk van God zelf gegeven werd
Waar zij te ver gaan

Bewogen krampachtig
De vlucht van de uitzonderlijke
De gehandicapte kloothommel
De demoniserende clown
In een versleten narrenkostuum

Cyclussen catachesen
Openbaren werkelijkheid
Onlosmakelijke eenheid
Losjes onsamenhangend geheel

Zoals in hoofdstukken
Geschreven staat
Doe wat anderen doen
Hoereer hun

De wereld vervaagt
Leun voorover
Krom je lichaam
Gooit zijn handen uit