• Jean-Pascal Salomez
• maart 27, 2024
• 1 minute Read

Draaikolk van onrust

In “De Draaikolk van Onrust” wordt de innerlijke strijd van een individu weerspiegeld te midden van een tumultueuze tijd, waarin boosheid en frustratie de overhand nemen. Op 61-jarige leeftijd wordt de protagonist plotseling geconfronteerd met een diepe zucht van onvrede tegenover het maatschappelijk bestel dat het vertrouwen lijkt te ontvluchten. Geleefd en ervaren, maar ook getekend door teleurstellingen, worstelt hij met de voortdurende confrontatie met onrecht en ongelijkheid die als een schaduw over zijn bestaan hangen. De botsing van generaties en verlies van traditionele waarden versterken het gevoel van verstoordheid in de samenleving, terwijl machteloosheid zwaar op hem drukt, als een afgrond van hopeloosheid.

Maar te midden van deze duisternis, deze innerlijke strijd, gloort geen sprankje hoop. Het gedicht roept op tot begrip, verbondenheid en verandering als antwoord op de overweldigende onrust. Hoewel de lasten van anderen niet altijd gedragen worden en erbarmen soms schaars lijkt, benadrukt het gedicht de kracht van collectieve actie en solidariteit. Het roept op tot samenwerking, niet alleen om te overleven, maar om te gedijen in een wereld die zijn beloften van vrijheid en rechtvaardigheid nakomt. “De Draaikolk van Onrust” is een emotioneel geladen uiting van de menselijke zoektocht naar betekenis te midden van chaos, en een pleidooi voor hoop te midden van duisternis.

• Jean-Pascal Salomez
• maart 14, 2024
• 1 minute Read

Fatanarchie

Het gedicht “Hiep hiep hoera slaakt de fatalist” portretteert een innerlijke strijd tussen pessimisme en optimisme. De fatalist, gehuld in somberheid en overtuigd van de onvermijdelijke ondergang van de wereld, ziet slechts duisternis en wanhoop om zich heen. Hij wordt echter geconfronteerd met een tegengesteld perspectief vertegenwoordigd door een kind, dat straalt van levenslust en geloof in een betere toekomst. Het kind biedt hoop en moed aan de fatalist, die aanvankelijk sceptisch is maar langzaam begint te twijfelen aan zijn pessimistische wereldbeeld.

Het gedicht onderstreept het contrast tussen de donkere visie van de fatalist en de schijnbare naïviteit van het kind, maar het toont ook de kracht van hoop en optimisme om zelfs de meest pessimistische harten te bereiken. Het symboliseert de eeuwige strijd tussen hoop en wanhoop, waarbij de menselijke geest voortdurend worstelt met de uitdagingen van het leven.

Uiteindelijk wordt de fatalist geconfronteerd met de mogelijkheid van verandering en groei, en begint hij te geloven dat er misschien toch een sprankje hoop is in de duisternis. Het gedicht eindigt met de implicatie dat de strijd tussen pessimisme en optimisme een voortdurend proces is, waarbij het belangrijk is om de moed niet te verliezen en vast te houden aan de hoop op een betere toekomst.

• Jean-Pascal Salomez
• februari 7, 2024
• 1 minute Read

Dromen en Bedrogen Werkelijkheden

“Dromen en Bedrogen Werkelijkheden” is een poëtische verkenning van de dualiteit tussen dromen en realiteit. Het gedicht schetst een beeld van een verborgen wereld waarin dromen en illusies samensmelten met de harde werkelijkheid. In deze wereld fungeren dromen als lichtpuntjes in de duisternis, maar worden ze ook bedreigd door de schaduwen van bedrog die zich subtiel vermengen met de realiteit.

De dichter portretteert deze verborgen wereld als een mysterieus domein waarin dromen gedijen maar ook kwetsbaar zijn voor bedrog. Illusies worden voorgesteld als schimmige figuren die dansen in het licht, wat resulteert in een complexe weergave van de menselijke psyche. Het gedicht benadrukt de eeuwige strijd tussen dromen en bedrog, waarbij de werkelijkheid vaak verdraaid en misvormd wordt.

Desondanks blijft de verborgen wereld een bron van inspiratie en verlangen, waarin de mens voortdurend op zoek is naar betekenis en waarheid. Het gedicht verkent de cyclus van hoop en teleurstelling die gepaard gaat met het najagen van dromen in een wereld van bedrog. Door deze complexe dans van dromen en realiteit weeft het leven zijn intrigerende patroon, waarin de mens zijn weg zoekt te midden van licht en duisternis.

• Jean-Pascal Salomez
• Over Dictatuur
• februari 3, 2024
• 1 minute Read

Velden van Vernietiging

Het gedicht “Velden van Vernietiging” schildert een duister tafereel waarin destructie en eenzaamheid samenkomen. In de nachtelijke schaduwen ontvouwen zich velden getekend door vernietiging, een reflectie van de menselijke vloek. De woorden weven een beeld van doordachte destructie, waar een dictator, vol bewondering, langs kraters loopt die gevuld zijn met de haat van anderen. Elk detail draagt bij aan de melancholie van de menselijke conditie.

De auteur beschrijft de dictator als een meester van onderdrukking, trots bewonderend langs de paden van verderf. De kraters, littekens van een duister verleden, herinneren aan een hoge prijs betaald in tranen en verlies. Het gedicht roept op tot reflectie over de kostbare menselijkheid die verloren is gegaan in deze velden van vernietiging.

De nachtelijke stilte weerklinkt met een echo van spijt, en het gedicht benadrukt het verlangen naar een hoopvolle toekomst, weg van de duistere velden, naar een oord van vreedzaam herstel. De woorden roepen op tot een nieuw morgenrood, een symbolische overgang van de duisternis naar een beloftevolle dag.

• Jean-Pascal Salomez
• DaDa
• februari 1, 2024
• 1 minute Read

Echo’s van Verbittering

Hier verkent Jean Pascal Salomez krachtige taal om diepe emoties rondom het thema van Flakka en menselijk ongenoegen uit te drukken. De woorden vormen een stroom van scheldwoorden, als een rauwe uiting van frustratie en verontwaardiging. Flakka, geportretteerd als een vloek van het duister uur, roept sterke negatieve emoties op die worden geuit door krachtige scheldwoorden en verwensingen. De dichter gebruikt deze taal als een kunstzinnige uitlaatklep om de diepe verontrusting en afkeuring jegens de duistere kant van menselijk gedrag en de impact van Flakka op de samenleving te uiten.

De titel “Echo’s van Verbittering” suggereert dat deze krachtige woorden resoneren als een echo, een herinnering aan de diepgewortelde emoties die het gedicht bezielen. Het gedicht fungeert als een expressief ventiel, waarin de dichter zijn gevoelens kan uiten en de lezer wordt uitgenodigd om de onderliggende verbittering te begrijpen. Het roept op tot reflectie over de duistere kanten van de menselijke ervaring en dient als een artistieke uiting van de impact van Flakka op individuen en gemeenschappen, en de bredere uitdagingen waarmee de samenleving wordt geconfronteerd.

• Jean-Pascal Salomez
• januari 31, 2024
• 1 minute Read

De Snaakse Symfonie der Woorden

Dit is een gedicht dat de kracht van taal en de chaos van menselijke overtuigingen verkent. Met kleurrijke en provocatieve beelden worden de reetkever, gatworm en geslepen dildo symbolisch ingezet om de complexiteit van het leven en de menselijke natuur te belichten. Het gedicht toont een onbegrensd spectrum van uitspraken, waarin wijsheid en domheid, mensheid en allesvernietigende krachten in een megalomaan complex samenkomen.

De reetkever, als metafoor voor de onvoorspelbare en grillige natuur van het bestaan, kruipt door het gedicht, terwijl de gatworm diep in de diepten van het menselijk bewustzijn graaft. De geslepen dildo vertegenwoordigt scherpzinnige provocaties die het leven doorklieven en verlangen naar meer.

Het Vaticaan, moslimonderricht, christelijke scholing en gereformeerde invloeden worden in één adem genoemd, waarmee de diversiteit en soms tegenstrijdige aard van menselijke overtuigingen wordt aangekaart.

Het gedicht onthult een allesomvattend universum van woorden, waarin de kracht van taal en de veelzijdigheid van menselijke ervaring centraal staan. De titel, “De Snaakse Symfonie der Woorden”, benadrukt de harmonie en tegelijkertijd de speelse ondeugendheid van deze complexe verkenning van de menselijke geest.

• Jean-Pascal Salomez
• januari 22, 2024
• 2 minutes Read

Vergeten Strijd: De Krimoorlog (1853-1856)

In de negentiende-eeuwse schaduw van Europese macht ontvouwt zich de vergeten Krimoorlog, een conflict tussen Ottomaanse, Franse, Britse en Russische rijken dat zich tussen 1853 en 1856 afspeelde. Het gedicht begint met de context en achtergrond van de oorlog, waar territoriale belangen en religieuze spanningen de Europese grootmachten tot een dramatische dans leiden. Belangrijke slagen en belegeringen, zoals die bij Alma en Sebastopol, vormen het epicentrum van deze historische symfonie.

Diplomatieke manoeuvres weven een delicaat web van allianties en intriges, waar Europese grootmachten het lot van de regio bepalen. Het impact op de regio wordt belicht, met een blijvende erfenis van geopolitieke veranderingen en de impact op religieuze minderheden.

Technologische ontwikkelingen, zoals stoomschepen en moderne wapens, worden beschouwd als een evolutie die de Krimoorlog markeert. Culturele en maatschappelijke reflecties tonen hoe kunst en literatuur de ervaringen weerspiegelen, en het gedicht eert de vergeten helden en slachtoffers.

De conclusie weeft de Krimoorlog in de mist van het verleden, een hoofdstuk dat vaak over het hoofd wordt gezien in de geschiedenisboeken. Het gedicht herrijst deze vergeten strijd in poëtische staat, als een herinnering aan een tijdperk dat diep in de vergetelheid is gezonken, maar nu in poëzie nieuw leven krijgt.

• Jean-Pascal Salomez
• januari 11, 2024
• 1 minute Read

In het land van de haakse neuzen

In een surrealistisch schouwspel van haakse neuzen, symbolisch voor de verdeeldheid tussen Palestijnen en Joden, ontvouwt zich een tragisch tableau van religieus conflict. Het schijnbare contrast van haakse neuzen die tegenover elkaar staan, markeert slechts een volk, maar het geweld dat volgt, lijkt een onbegrijpelijke spiraal van religieuze strijd. Een aanschouwer beschouwt met verbazing hoe deze gemeenschappen elkaar uitmoorden, verstrikt in de tragiek van religie.

Ondanks de duidelijkheid van de situatie voor de intelligente mens, blijft religie een onontwarbare kluwen, gedreven door onbegrijpelijke motieven. Het schouwspel lijkt te getuigen van de absurditeit van het menselijk bestaan, waarin volkeren met haakse neuzen elkaar bevechten omwille van geloof, een fenomeen dat schijnbaar niet te vatten is.

Te midden van dit schouwspel van geweld en verdeeldheid blijft een ongemakkelijke waarheid bestaan: religie blijft een bron van inkomsten. Het lijkt een cynisch commentaar op de wereld waarin geloof niet alleen verdeeldheid zaait, maar ook wordt uitgebuit voor financieel gewin. Terwijl de intelligentie van sommigen de absurditeit van het conflict doorziet, lijkt het religieuze rad desondanks onvermoeibaar te draaien, met haakse neuzen die elkaar blijven confronteren in een tragisch spel van leven en dood.

• Jean-Pascal Salomez
• januari 3, 2024
• 1 minute Read

In de Schaduwen van Ideeën

“In de Schaduwen van Ideeën” is een poëtische verkenning van complexe concepten zoals oligarchieën, anarchokapitalisme, syncretisme, CEO-leiderschap en politieke partijen. Het gedicht weeft door de schaduwrijke doolhoven van gedachten, waar ideeën dansen als kleurrijke schaduwen en rook. Het schildert portretten van machtige oligarchen die fluisteren in kamers van macht, terwijl anarchokapitalisme zijn weg waagt op de markt.

Syncretisme, als een weefsel van dansende ideeën, komt tot leven in de communistische ziel, waar Marx en Lenin in een ideologisch getijdel dansen. CEO’s worden afgeschilderd als titanen van bedrijfszalen, waar hun keuzes resoneren in de maatschappij als een symfonie van invloed. Politieke partijen, waaronder de Partij van de Arbeid, vertegenwoordigen een arena waarin syncretisme gedijt door het delen van ideeën en compromissen.

Het gedicht werpt ook een blik op Dugin’s mysterieuze waarheid. In de schaduwen van deze ideeën ligt een wereld van wijsheid dieper dan zwart-wit reflexen. Het roept op tot een diepgaande verkenning van de complexiteit die schuilt in de schaduwen van het betoog.

• Jean-Pascal Salomez
• december 31, 2023
• 2 minutes Read

Het jaaroverzicht gedicht

Het gedicht is een reflectie op het jaar 2023, waarin de auteur zijn persoonlijke en filosofische ervaringen beschrijft. Met een dadaïstische stijl benadrukt hij het absurde en onvoorspelbare, waarbij hij zijn visie op het leven en de wereld uitdrukt. De introductie vergelijkt het jaar met een reis van gedachten, ontvouwend als bladzijden van een boek. Het jaar wordt opgedeeld in vier delen met verschillende thema’s: gezin, groei, psychoanalyse en globalisering.

De evolutie van het gezin, de opbloei van zijn dochter, zelfonderzoek van zijn psyche, en waarnemingen van wereldverbondenheid worden treffend beschreven met diverse metaforen, symbolen en rijmwoorden. Het gedicht eindigt met een conclusie waarin het schrijverschap en de poëtische odyssee van de auteur benadrukt worden. Hij erkent dat zijn reis nog niet voorbij is en dat hij steeds nieuwe ontdekkingen zal doen in de tuin van de menselijke aard. De lezer wordt uitgenodigd om met de auteur mee te reizen en zijn filosofische tocht te volgen.

Als origineel en creatief werk daagt het gedicht de lezer uit om na te denken over de zin van het leven en de wereld.