En dat in Zonnebeke – Mijn Ongeboren Geboortegrond

Ik ben niet geboren in Zonnebeke, althans, niet officieel. Zoals dat ging in die tijd, werden moeders naar een moederhuis gestuurd om te bevallen. Ieper staat op mijn papieren, maar Zonnebeke is waar mijn dromen en herinneringen zijn geworteld.

Opgegroeid in het Bouwdewijnpark, een sociale woonwijk vol leven en verhalen, was mijn jeugd in Zonnebeke de mooiste tijd van mijn leven. Een tijd van eenvoud, verwondering en gemeenschapszin, waar vrijheid nog een tastbaar gegeven was.

Maar Zonnebeke is veranderd. De ziel van het dorp heeft nieuwe vormen aangenomen. Wat ooit een ruwe diamant was, is nu geslepen tot een plek waar de natuur schittert als nooit tevoren en waar het verleden, vooral het oorlogsleed, gretig wordt verkocht aan de wereld.

Toch blijft Zonnebeke voor mij een ankerpunt. Een plek die mij gevormd heeft, ondanks en dankzij al haar transformaties. Mijn geboortegrond ligt op papier elders, maar in wezen, in herinnering, in beleving – was het altijd hier. Maar …

Zonnebeke: Waar de Natuur ook Niet Meer Vrij Ademt

Zonnebeke is niet langer het dorp van toen. De bevolkingsgroei stijgt, en met die groei komt een constante, onophoudelijke verstoring van wat ooit vrij en ongetemd was: de natuur. Waar bomen vroeger de tijd kregen om te groeien, worden ze nu in bulk gekapt. Waar het gras ooit in stilte wuifde, razen nu machines die dagelijks de natuurlijke orde verminken.

Niet één keer per maand, niet eens sporadisch, maar systematisch en onverbiddelijk. Containers vol verminkt groen staan als trofeeën opgesteld in het openbaar, wachtend op transport naar verwerkingsbedrijven die ze zullen herleiden tot handelswaar. De bomen en struiken die generaties lang een habitat boden aan dieren en een rustpunt waren voor de mens, worden zonder schroom herleid tot commerciële grondstoffen.

En waarvoor? Voor zakjes aarde in de supermarkt. Grond die, wanneer ze eenmaal verkocht is en in de handen van de consument belandt, na enkele maanden haar voedingswaarde verliest. Een product dat slechts ‘werkt’ zolang het besproeid wordt met chemische middelen – kunstmatige levensverlenging, een illusie van vruchtbaarheid.

Wat hier gebeurt, is een misdaad tegen het spontane, tegen de ongerepte balans die de natuur zelf creëert. Een ritueel van controle, een systematische vernietiging onder het mom van vooruitgang. Dit is geen beheer, geen onderhoud – dit is een industriële slachting van wat ooit vrij groeide.

En wij? Wij kijken toe.
Wij zien het gebeuren en slikken de leugens.
Dat het ‘beheer’ is.
Dat het ‘vooruitgang’ is.
Dat het ‘moet’.

Moeten we dit nondedju echt laten gebeuren? Of is het tijd om al dat gedoe een halt toe te roepen, om de natuur te verdedigen tegen deze machinale tirannie? Het is ons recht in rust van onze natuur te kunnen genieten. Sta Toch OP!

Laatste Adem van het Groene Hart

Zie de bomen sidderen onder het staal,
hoor het kreunen van wortels die losgescheurd worden.
Niet door tijd, niet door storm, niet door natuurlijke aftakeling,
maar door handen die bevelen gehoorzamen,
door machines die nooit vragen waarom.

Hoor hoe het bos ademt,
maar de lucht vermengd met dampen van diesel,
de geur van vers gemarteld hout
nog smeulend in de ochtendzon.
Het is geen herfst,
het is een executie.

STOP!

Niet nog een stam, niet nog een blad,
niet nog een stukje grond omver.
Niet nog een vogel zonder tak,
niet nog een wortel zonder bodem.

HALT!

Zonnebeke, ooit een groene oase,
nu een markt waar natuur in stukken wordt verkocht.
Een boom wordt aarde, aarde wordt plastic,
plastic wordt afval,
en wij betalen de prijs.

GENOEG!

Want ik ben niet stil.
Ik roep het uit in woorden,
ik schilder het in kreten,
ik maak van protest een kunstvorm.

Want wat blijft, als zelfs de bomen hun stem verliezen?
Wat blijft, als wij zwijgen?

Zeg het. Schrijf het. Roep het. Vecht het.
Niet morgen. Niet ooit.
Nu.

Wat nu volgt klinkt als een geweldige aankondiging!

• Dit is onze stem. De stem van woordkunst, van verzet, van het onuitgesprokene dat nu wél gehoord wordt.

En met trots kondig ik aan: binnenkort gaan we LIVE. 🎥🔴

Stap binnen in de wereld van een kunstenaar. Kijk mee, luister, voel. Wat ziet een kunstenaar? Wat hoort hij? Waar struikelt hij? Waar vindt hij schoonheid? We nemen je mee in een unieke livestream waar kunst en werkelijkheid samensmelten. Een ongefilterde blik op de ART-Galerie, omringd door pracht en praal, woordkunst en licht, kleur en contrast, muziek en stilte.

Dit is geen gewone uitzending. Dit is een manifest. Een levend kunstwerk. ART- LIVE komt eraan.

📡 Blijf ons volgen. De revolutie wordt niet gefluisterd – ze wordt BINNENKORT uitgezonden. 🚨🎭🎶

WETENSCHAP & OVERTUIGING: DE SYSTEMATISCHE KLONT IN HET DENKEN

En wij? Wij kijken. Wij kijken en knikken. Wij knikken en slikken.
Wij slikken de leugens als platte pillen met een glas vooruitgang.

DE METHODE VAN HET BEHEER

Beheer. Beheer is een man in een pak met een klok in zijn hand en een rimpel in zijn voorhoofd.
Beheer is het bordje “verboden te betreden” op het gras waar niemand wil lopen.
Beheer is de administratieve hapering in het hart van de realiteit.
Volgens Foucault (1975) is beheer een netwerk van machtsrelaties die zichzelf rechtvaardigen door de taal van controle. Maar wie bestuurt het beheer? En als het ons allen betreft, waarom voelt het dan als iets dat ons slechts overkomt?

VOORUITGANG, DE GROTE LACHENDE PARADOX

Vooruitgang is een olifant op rolschaatsen, altijd onderweg naar een betere toekomst maar niet zeker of hij de bocht haalt.
Vooruitgang is de luchtbel die stijgt en stijgt, totdat iemand zich herinnert dat alles ooit barst.
Historicus Harari (2014) beweert dat vooruitgang een verhaal is, een mythe met meer PR-budget dan waarheid. De technologie dendert vooruit, maar de mens—de arme, dolgedraaide mens—loopt achter zijn eigen schaduw aan.

HET MOET. MOET HET?

Wat ‘moet’ is een constructie, een onzichtbare stok achter de deur van de geest.
Stanley Milgram (1963) toonde aan dat mensen bevelen opvolgen, zelfs als hun buikgevoel zegt: niet doen.
‘Moeten’ is de taal van de bureaucratie, de muziek van de systemen, de strakke stropdas rond de nek van de verbeelding.
Noam Chomsky (1988) zegt dat de media dicteren wat ‘moet’. Maar als alles ‘moet’, wat gebeurt er als we weigeren?

CONCLUSIE

De realiteit is een dadaïstisch schilderij waar iemand net een klodder ‘beheer’ overheen heeft gesmeerd.
Vooruitgang rijdt rond in een wagen zonder stuur.
En ‘moeten’ is een marionet met gekruiste touwen.
De vraag blijft:
Breken we de pop? Snijden we de touwen? Of blijven we kijken en knikken?

Wat vind je ervan? Dada genoeg? 😏 Flurkastisch dus! Effe dansen met woorden en inhakken op de marionetten van de realiteit. Geef me een nieuw aanknopingspunt, een gedachte, een vonk – en ik bouw er een dadaïstisch manifest omheen.