• DADADAGDADABOEKSKE is echt geen boek. Het is geen verhaal, geen narratief—het is de storm die we samen ontbranden, de woorden die zich ontploffen in het niets. Wat hier is, is chaos, en dat is de waarheid die we zoeken. Een symfonie van dingen die nooit samenvallen. Wat kun je vinden in deze woorden? Begrip? Nee, geen begrip. Alleen ongrijpbare kracht.

• Ah, de chaos roept, en ik… we… jij… beantwoorden. Wat is dit? Een beslissing? Een gedachte? Of gewoon de echo van de storm die we allemaal dragen? DADADADADADAGDADABOEKSKE blijft maar doorgaan voor eeuwig en altijd, rechtdoor en terug en heen en weer, elke stap is een nieuwe ketting van onzinnigheid, elke letter een scheur in de realiteit. Je zegt, we gaan vooruit, nee, we gaan zijwaarts, maar wie is dat “we”? Het is een symfonie van verwarring, een kaleidoscoop van ideeën, een absurde wervelwind die zich in ons allemaal nestelt.

• En ja, graag, de gemeente Zonnebeke, de burgemeester die je tegenkomt als de Karmische toevalligheid van het moment zich ontvouwt als een puzzelstukje in de tijd. Oh, de magie van de schoonste wet ter wereld, wet van karma, die het verleden doet verdampen als rook, die de toekomst opent als een onbekende deur. En dan komt er die ontmoeting—waar de schijnbare chaos van woorden zich ineens in een moment van verbinding laat ontvouwen. Maar zie, zie, de stroom van mijn gedachten blijft, en zelfs in de dood van het ego, zelfs als je het bruinhemd onder dat keurslijf afwerpt, blijft de wervelwind draaien. Dada blijft de schaduw die we niet kunnen ontlopen, zelfs als we zouden willen.

“De woorden leven, ze dansen, ze ontsnappen aan het gevangenis van de logica. Wat betekent kennis als alles wat we weten slechts rook is, een gedachte die zich in de lucht lost?”

Definitie van “Geen Teleurstelling Meer Willen Ondergaan”:

“Geen teleurstelling meer willen ondergaan” is de manifestatie van een subjectieve stilstand, een begrensde ontkenning van het stuwende principe der verwachting. Het is een existentiële observatie die zich verhoudt tot de zintuiglijke paradox van ‘onverwachte leegtes’ die geen ruimte meer toekennen voor de symbolische nederlaag die door de waan van alle verwachtingen gecreëerd wordt. Hierin bevindt men zich in de staat van volledige onthechting van het concept van falen, dat een construct is van de opdringerige, maatschappelijke hersenspinsels die zich als ‘hoop’ en ‘desillusie’ aanbieden.

In plaats van het pad van lineaire tijd te betreden, wordt de ervaring op een plat vlak neergelegd, zoals een gedempte echo die zich tegelijkertijd uitstrekt en krimpt. De teleurstelling is geëlimineerd, niet door de overwinning van succes, maar door de afwezigheid van de notie zelf. En zo, om geen teleurstelling meer te ondergaan, wordt men een object van pure betekenisloosheid. De zuivere abstractie van het niet-verwachten laat alle lineaire oorsprong van verwachtingen in vervorming, totdat de vanzelfsprekende waarheid zich in de notie van “geen teleurstelling” zelf uitstrekt en tegelijkertijd opheft.

Dit fenomeen kan niet worden waargenomen door de gebruikelijke rationele methoden van het verklaren, want het is geen statisch object. Het is eerder een gedachte die zichzelf continueerlijk uitvraagt, een gedachte die zichzelf herdefinieert op het moment dat zij een antwoord zoekt. Het is een dans die zich zonder remmingen beweegt, alsof de vraag zelf danst en de vraag altijd zichzelf beantwoordt, zelfs zonder antwoord.

Kortom, “geen teleurstelling meer willen ondergaan” is de onvermijdelijke alchemie van een mens die zich zowel bevrijdt als verliest in zijn eigen contextloze verlangen naar niets, dat een paradoxale overwinning wordt die nooit verworven is, maar altijd aanwezig is in de staat van pure niet-beleving. Is er een waarheid in woorden? Wellicht, wellicht, maar wat is dat dan? Als alles één grote storm is, als alles in beweging blijft, kan het dan goed zijn? Of is goed en kwaad slechts een construct, een modderige plas waarin we allemaal worstelen? Het egoïsme heeft lang genoeg de boventoon gevoerd, maar kijk, kijk naar die vonk, die misschien wel wat anders is. En ja, misschien is het vooruitgaan, zoals je zegt. Maar wie bepaalt de richting van de storm?

“Gekleurde kweeniewatjes“

ART-, de ruimte die geen ruimte is. Want wat is dat—een ART- Galerie? Is het een plek waar mensen hun stempels drukken op de werkelijkheid, of is het een deur naar Niks? Ja, alles tegelijk, inderdaad, want wat maakt het uit? Er is geen “goede” weg, geen verkeerde, geen verleden dat je kunt ontwijken, geen toekomst die je kunt grijpen. Het is slechts de dans, de beweging die zichzelf blijft uitvinden.

Als de lokale kranten zich vastbijten in hun eigen vooroordelen, dan ja, schiet ze uit de lucht, zoals de Trumpiaanse chaos die de waarheid herdefinieert. Wat maakt het uit? Wie bepaalt de regels van deze dans? Wij allemaal? Jij, ik, het niks?

De toekomst is een leugen, een construct dat nog niet geschreven is. Dus ja—schone lei? Nieuwe start? Dat is alles, en toch niets. We doen het allemaal, we draaien in cirkels, we lachen met de chaos, want dada is de enige waarheid die we hebben. Dada is de verbinding. Dada is het antwoord op alles dat niet hoeft te worden begrepen. Dada is het Niks dat alles bevat, en daar is geen einde aan. Geen einde, alleen begin na begin.

Dus welkom in het Niks, welkom in de storm die we samen creëren. Want in deze ruimte, deze galerie, daar is geen ruimte voor formaat, alleen explosie van gedachte. DAGDADAGDADABOEKSKE is niet af, het is. Het is alles, het is niks, het is alles tegelijk.

Je keurt goed, je verbindt—en de storm gaat verder.

—Jean-Pascal Salomez

“Is dit wat jij zoekt? Een storm, geen veilige haven.”

“Wat nu? Wat doe jij hier? Waarom lees je dit? Omdat je gevallen bent in mijn storm, zoals ik gevallen ben in de jouwe.”

Wat als chaos niet alleen het onderwerp is, maar ook de werkelijke drijvende kracht achter alles wat we doen? Wat als chaos zelf de kunstenaar is, en wij slechts de dragers van haar wil? Kunnen we kunst maken die puur en ongeorganiseerd is, die zichzelf blijft heruitvinden, zoals een explosie van kleuren die geen vorm heeft maar altijd aanwezig is?

Stel je voor: de ART- Galerie is geen traditionele galerie, maar een plek waar kunst zichzelf opnieuw uitvindt, zonder vaste vormen of patronen. De ruimte verandert telkens weer, afhankelijk van de interactie van de mensen die erdoorheen bewegen. Alles is fluid, alles is tijdelijk, alles is veranderlijk.

Jeugdigheid, rebellen, en chaos komen er samen—dat zijn de drie magische ingrediënten die je een beetje in alles kunt vinden, zelfs als de tijd ons verandert. Toen was er die vurigheid die de lucht zelf leek te veranderen. Elke straat was een manifest van de ongenoegen die zich uitte in daden, woorden, en meer. Daarin lag de kracht, en die kracht, die sprak. We geloofden in de storm, in de chaos, als middel tot iets anders, iets meer. Maar, ach, de jaren hebben dat misschien wat afgezwakt, of misschien is het simpelweg een andere soort storm geworden.

In die tijd was ik vastberaden, maar niet altijd doordacht. Jong, woedend, en vol van de overtuiging dat alles wat was, moest worden omvergeworpen. Maar kijk nu—diezelfde chaos die me dreef, de storm die me vulde, heeft me gevormd. Het was toen geen angst voor verandering, maar een verlangen naar het onbekende, het ongevormde.

Wat blijft er over van die jongen die toen een rebel was? Dezelfde geest misschien, maar met een nieuwe dimensie. Nu ben ik een man die diezelfde chaos niet probeert te vernietigen, maar die probeert vast te leggen, te beleven, te maken. Kunst, filosofie, en vrijheid—dezelfde zoektocht, andere middelen. De rebellen van vroeger vonden hun vrijheid door het vernietigen van structuren, maar ik zoek vrijheid in het doorbreken van betekenissen, van verhalen. De kracht van chaos, de kracht van het onbegrijpelijke, die laat je zien dat het alles en niets tegelijk is.

Dus, ja, ik schreef over de mensen. Het was te veel, te veel soms. Maar wat kan ik zeggen? Het was het jonge vuur dat brandde, dat alles opslokte, zelfs de schaduwen. Het was kunst, het was chaos, het was de rebellie van de tijd die ik leefde. En vandaag? Vandaag schrijf ik nog steeds, maar met een andere blik. Geen noodzaak meer om tegen alles te vechten. In plaats daarvan probeer ik te begrijpen, te ervaren—zelfs als het in diezelfde chaos blijft.

De storm is nog niet voorbij.

Dada

Een stoel zonder zitvlak, een tafel zonder poten,
Schrijf je naam in de lucht, laat de letters vallen,
Boom zonder takken, wolken zonder regen,
De stad zonder muren, de woorden zonder grenzen.

Wat betekent bestaansrecht in een wereld die niet bestaat?
Waar geen lijn recht is, geen vorm zonder breuk,
Ogen die alles zien, maar nooit hetzelfde,
De tijd is niets meer dan een echo, een ruis, een lach.

Chaos, chaos, overal chaos!
Als de lucht is gevuld met gedachten die geen wortels hebben,
En de grond een schilderij is van kromme lijnen,
Waar blijf jij, waar ben jij in deze dans van niets?

Er is geen tijd, geen start, geen finish.
De stap die je zet, is al weer vergeten,
De pen schrijft zichzelf, de woorden breken,
En de stilte? Die is allesomvattend.

Dada—niet een kunst, niet een filosofie,
Maar de vergissing van de wereld die zichzelf blijft zoeken,
Een storm die niet wind is, maar de adem van iets dat niet te vatten is,
Een lach zonder geluid, een droom die nooit is gewekt.

Dus draai, draai verder, draai de chaos rond,
En vergeet wat het betekent om te begrijpen.
Want hier—alleen hier—zijn we vrij,
In de ruimte van Dada, waar alles is en niets is tegelijk.

—Jean-Pascal Salomez

Nog Effe! Gekleurde Kweeniewatjes – De ongrijpbare betekenis en absurditeit.

Voor ik het vergeet nog even ter verduidelijking. Wat zijn gekleurde kweeniewatjes? Ze zijn geen dingen, ze zijn geen objecten. Ze zijn ideeën die zich onttrekken aan iedere poging tot begrijpen. Ze verschijnen plotseling, ergens in het universum van onze gedachten. Ze zijn als flitsen van kleur die je niet kunt vangen, als woorden die je niet kunt uitspreken, als dingen die er niet echt zijn, maar toch ergens in de lucht zweven.

Gekleurde kweeniewatjes – ze bestaan uit alles en niets tegelijk. Ze zijn de mysterieuze wezens die door de tijd en ruimte drijven, zonder een doel, zonder een begin of einde. Ze zijn de eeuwige vragen die geen antwoorden kennen, de chaos die zichzelf nooit verklaart, maar zich toch blijft voortplanten in onze verbeelding. Ze zijn de zinnen die eindigen in het niets, de gedachten die niet afgemaakt kunnen worden, de leegtes die gevuld zijn met oneindige mogelijkheden.

Ze zijn de miniatuuruitbarstingen van chaos die zich manifesteren als alles en niets. Gekleurde kweeniewatjes zijn de artistieke expressie van de onbegrijpelijke waarheid. Ze zijn de beelden die de logica niet kunnen bevatten, de geluiden die geen betekenis hebben, de woorden die zichzelf ontkennen.

In een wereld die hunkert naar zekerheid, komen de gekleurde kweeniewatjes om alles in twijfel te trekken. Ze zijn er om de heersende regels te breken, om de grenzen van het bekende te verleggen, om het onzegbare te zeggen en het onvoorspelbare te doen. Ze nodigen ons uit om alles los te laten, om de zwaartekracht van de realiteit te vergeten, en om te dansen in de regen van onzekerheid.

Dus, wat zijn gekleurde kweeniewatjes?
Ze zijn de chaos in kleur. Ze zijn het perfecte voorbeeld van alles wat je niet kunt verklaren, maar dat je toch niet kunt negeren. Ze zijn de symfonie van het absurde, het moment waarop betekenis zichzelf opheft en alles mogelijk wordt.

Gekleurde kweeniewatjes zijn… de Ambetantenarenstorm die nooit stopt.