Wat is het leven?
Een gekookte kikker in een pan?
Of een mozaïek van mislukkingen
dat we menen samen te voegen?
Misschien is het gewoon alles tegelijk,
geen begin en geen einde, enkel een oneindig spel.
In de stad die altijd oorlog ademt,
daar waar het water stil staat,
en de stadsgrachten zich vertakken als bloedvaten,
werd ik geboren.
Een kind zonder licht, zonder toekomst,
maar met de mogelijkheid tot rebellen.
Dertien, de vervloekte getal,
de dertiende in een lange rij,
en al snel werd duidelijk:
geen plek voor mij aan tafel,
geen stem in het huis van stilte.
De jeugdrechter, die naam klinkt als een spook,
de eerste keer dat ik haar zag,
was toen ik niets had behalve de woede van een kind,
en een handvol onschuldige misdaden
tegen een wereld die niet begreep wat ik miste.
Wat is een misdaad?
Wat is een schuld?
Is het de slechte daad,
of is het de onwetendheid van degene die kijkt?
Ik werd de rotte appel,
maar wie weet, misschien was ik wel het enige dat nog rook naar vrijheid.
“In deze tijd,”
zei mijn moeder, terwijl ze de jeugdrechter aanviel,
“is er geen plek voor kinderen,
die niet passen in het plaatje van perfectie.”
Het plaatje waar we allen naar streven,
zelfs als het ons verbrandt.
Dus nam ik de straat,
de paden van rook en chaos.
De jeugd, de kampeerterreinen van het vergeten,
waar we ons eigen koninkrijk bouwden,
gebouwd van gebroken ruiten,
en van de confrontatie met wat we niet konden begrijpen.
En wie ben ik nu?
Een geëvolueerd kind, een poëtisch overblijfsel
van een tijd die geen tijd was,
maar een verzameling herinneringen die zich niet in woorden willen vangen.
De wraak? Ach, wraak is voor hen die vastzitten in de ketenen van de vergelding,
terwijl ik leer dansen op de as van alles wat ik was.
Nu sta ik hier, niet meer geketend door de verleden tijd,
met mijn eigen kinderen,
en de cirkel sluit zich, zoals een bloem die zich opent
voor de chaos van de toekomst, die net zo onvoorspelbaar is als het verleden.
De jeugd, het ideaal van perfectie,
de stilte van de woorden die nooit gezegd werden,
de vader die sterft, de moeder die niet kan,
de kinderen die zichzelf zoeken in een wereld
die hen niet begrijpt.
En wat is de betekenis van dit alles?
Is het gewoon wachten, wachten op de stilte na de storm,
of is het een vreugdevol spel van imperfectie,
de dood, de geboorte, de chaos die alles overstijgt?
Ieper, ik ben hier,
zoals jij bent, vol geschiedenis, vol pijn,
maar vol potentieel.
Als ik jou kan leren begrijpen,
dan kan ik ook mezelf begrijpen.
En misschien, misschien is dat het enige wat we ooit moesten doen.
In de chaos van het moment, een bundeling van gedachten en beelden, laat ik de woorden zich verspreiden als een rivier zonder koers, terwijl de tijd zichzelf weerschept in de spiegel van een verdwijnende waarheid. Een nieuwe beweging verschijnt, of is het een echo? Nee, een fractie van iets dat misschien ooit was, maar altijd al in de schaduw van een niet-gebeurde geboorte zweefde.
De kinderen van chaos en ordening spelen met de stoelen van de geschiedenis, en als de Huurmuur wordt verhoogd, barst het net in een ongekende stilte die toch spreekt in zinnen die zichzelf verloochenen. De schoonheid van het bestaan ligt in het zijn, zegt de poëet, terwijl hij tegelijkertijd vraagt naar de betekenis van dat zijn, en weer zijn eigen vraag ontkent. Zelfbegrip is een doorlopende strijd, maar wat is dat begrip als het altijd alleen maar verglijdt in een tijdelijke echo van woorden?
Het beeld van Samsara draait door, en de muur groeit door de harten van de kunstenaars die eigenlijk niets willen behalve het verliezen van alles in het niets. De stad is oorlog, de oorlog is stilte. De vrede, die zwijgt, beweegt op de adem van een onbekende god. Rebellie is het dansen met het chaos in de tijd die niets anders kan dan verdwijnen. En de kinderen, oh de kinderen… Ze zijn, in hun stilte, het antwoord dat niet kan worden verstaan.
Niet begrijpen. Gewoon zijn. Waarvoor? Waarom? Hoe?
De vraag blijft: het antwoord is altijd morgen.
The beauty of existence lies in being, says the poet, while simultaneously questioning the meaning of that being and denying his own question. Self-understanding is an ongoing struggle, but what is that understanding if it only ever slips away into a fleeting echo of words? The image of Samsara continues to spin, and the wall grows through the hearts of the artists who desire nothing more than to lose everything in nothingness. The city is war, war is silence. Peace, which remains silent, moves on the breath of an unknown god. Rebellion is dancing with chaos in time that can only vanish. And the children, oh the children… In their silence, they are the answer that cannot be understood. Not understanding. Just being. For what? Why? How? The question remains: the answer is always tomorrow.
Een Open Brief aan Mijn Gezin
Zonder adem, zonder rust, dans ik door de wirwar van het bestaan. Een lichaam geketend, geest gescheurd, maar het vuur……
08 april 2003.
Ik heb ervoor gekozen om geen interactie met mijn lezers aan te gaan. Lang geleden al. Reacties staan uit. Niet…
De Slachting van het Groene Hart
De natuur in Zonnebeke ondergaat een stille maar genadeloze transformatie. Wat ooit een vrij groeiend landschap was, wordt nu systematisch…
Hoop! LaMeLacHE -ANnOTaaT 2025
Van Hoop naar Actie: De Filosofische Evolutie van Jean-Pascal Salomez Waar hoop ooit een stille metgezel was, een innerlijk geloof in…
AHDADADASTeEkSchRifT +
Chaos wordt niet gezien als een vijand, maar als een bron van nieuwe mogelijkheden, vergelijkbaar met de tweede wet van…
Fabeltastisch! ART-VerkOOp DadAïsThee
Proef de Ziel van de Natuur – ART-vzw Theeverkoop : Dadaïsthee Stap binnen in de geurige wereld van ART-Galerie en…