Jean-Pascal Salomez
Ze las boeken over ruimtevaart en fantasievolle verhalen over vreemde werelden en buitenaardse wezens. En hoewel haar vrienden en familie dachten dat ze gek was, bleef ze vastberaden om haar dromen na te jagen. Op een dag ontmoette ze een oudere man genaamd Papa, die haar vertelde over zijn boot genaamd Nehalania. PaPa was geen gewone man, PaPa was plots komen opdagen, dat was vreemd. PaPa bleek in werkelijkheid de reincarnatie van PaPa te zijn. Maar dat besefte de lieve kleine Leana niet. PaPa had ooit de belofte uitgesproken als wens dat hij zijn kindje voor eeuwig en altijd zou kunnen beschermen. Het was dan ook geen gewone boot, maar een magische boot waar op geleefd kon worden en die door de sterren kon reizen. Leana kon haar geluk niet op en besloot om met Papa mee te gaan op zijn reizen.
Zodra ze aan boord van de Nehalania stapte, voelde Leana de opwinding en spanning van het onbekende. De boot was prachtig, versierd met glinsterende sterren en geheimzinnige patronen. Papa nam haar mee naar de brug van het schip en gaf haar een rondleiding, en legde uit hoe ze door de sterren konden navigeren. Terwijl ze door de ruimte reisden, ontmoette Leana vele vreemde wezens en ontdekte ze nieuwe werelden die ze nooit had kunnen dromen. Ze ontmoette vriendelijke wezens die hun kennis met haar deelden en haar leidden naar ongelooflijke plaatsen. Ze zag planeten met torenhoge bergen en oceaanwerelden met vreemde schepsels die in de diepten leefden. Ze ontmoette wezens die hun eigen sterrenstelsels hadden verlaten om op Nehalania te reizen en hun verhalen met haar te delen. Het was een wonderlijke reis, en elke dag was een nieuw avontuur.
Na vele reizen met PaPa en Nehalania besefte Leana dat ze iets speciaals had gevonden. Niet alleen had ze de mogelijkheid om te reizen naar onbekende werelden, maar ze had ook vriendschappen gevonden met wezens die anders nooit haar pad hadden gekruist. Leana’s reis met Nehalania was een ontdekkingstocht van het onbekende, een reis van ontmoetingen en avonturen. Ze zal deze reis nooit vergeten, en zal altijd blijven dromen van wat er nog meer in het heelal te ontdekken is.
Op een dag tijdens een reis door een verre uithoek van het heelal, kwam ze een wezen tegen dat haar vertelde over een mythische wereld genaamd Nehaleana. Het was een wereld die buiten de bekende sterrenstelsels lag, waar magie en mystiek overheersten en waar de grenzen tussen realiteit en fantasie vervaagden.
Leana was gefascineerd door het idee van Nehaleana en besloot om op zoek te gaan naar deze mysterieuze wereld. Papa en de boot Nehalania zetten koers naar de randen van de bekende ruimte, op zoek naar een poort naar Nehaleana. Nehaleana, de feerieke stad van de schitterende elfjes. Nehaleana was een magische plek, vol met kleurrijke bloemen en kristallen. Overal waar Leana keek, zag ze elfjes die aan het dansen waren in de bomen en prachtige feeën die door de lucht zweefden. Het was een plek van pure vreugde en geluk, en Leana was meteen betoverd. Het was een wereld die buiten de bekende sterrenstelsels lag, waar magie en mystiek overheersten en waar de grenzen tussen realiteit en fantasie vervaagden.
De elfjes in Nehaleana zijn betoverende wezens die leven in een wereld vol kleur en magie. Ze zijn klein van gestalte, ongeveer even groot als een vlinder, maar hun aanwezigheid is groot en majestueus. Ze hebben fijne, delicate vleugels die schitteren in het zonlicht en hen in staat stellen om door de lucht te zweven. Hun ogen zijn groot en helder, en gevuld met de warmte en vreugde die hun wezen kenmerkt. Hun huid is zacht en glanzend, als parelmoer, en hun haar is goudgeel of zilverwit. Ze dragen meestal kleding gemaakt van bloemblaadjes, fijne zijde of bladeren. De kleuren van hun kleding weerspiegelen de kleuren van de natuur om hen heen: roze, blauw, geel, groen en paars.
De elfjes van Nehaleana zijn zeer behendig en lenig, en ze houden van dansen en zingen. Hun muziek is betoverend en kan zelfs de meest verdrietige harten opvrolijken. Ze zijn ook zeer spiritueel en hebben een sterk gevoel van verbondenheid met de natuur en alle wezens om hen heen. Sommige elfjes kunnen bijvoorbeeld met de wind dansen en anderen kunnen met dieren praten. Sommige elfjes hebben zelfs de gave om magie te maken en te manipuleren. Elke elfje heeft zijn of haar eigen unieke talent, en ze werken samen om hun wereld te beschermen en te koesteren. De elfjes van Nehaleana zijn betoverende, vreugdevolle en majestueuze wezens met een diepe verbondenheid met de natuur en een talent voor magie en muziek. Hun aanwezigheid is een zegen voor elke reiziger die de kans krijgt om hen te ontmoeten.
Ze ontmoette de elfenkoningin, die haar de geheimen van de stad onthulde. De stad was gebouwd op magie en elke inwoner was begiftigd met een speciale gave. Er waren elfjes die konden zingen en anderen die konden dansen op de wind. Er waren feeën die licht konden maken en anderen die planten konden laten groeien.
Leana werd al snel vrienden met een elfje genaamd Elara. Elara was bijzonder, ze had een gave die nog nooit eerder was gezien in Nehaleana. Ze kon praten met de sterren en hen vertellen wat er op aarde gebeurde. Elara nam Leana mee op een nachtelijke reis door de stad. Terwijl ze door de straten liepen, veranderden de gebouwen om hen heen en werden ze betoverend verlicht. Leana had nog nooit zoiets gezien. Leana en Elara brachten vele dagen samen door in Nehaleana, genietend van de betoverende sfeer en het gezelschap van de elfjes. Elara deelde haar gave om met de sterren te praten met Leana en Leana was gefascineerd door deze bijzondere gave. Ze wilde niets liever dan deze gave bezitten en de sterren zelf te kunnen vragen naar hun geheimen en verhalen.
Maar voordat ze kon beginnen met het leren van deze gave, moest Leana toestemming krijgen van de elfenkoningin. Ze wist dat de elfenkoningin de enige was die kon beslissen of ze deze gave kon leren, en dus ging ze naar haar toe om haar te vragen om deze gave te mogen leren. De elfenkoningin ontving Leana met open armen en begreep haar wens om te kunnen praten met de sterren. Ze legde uit dat het leren van deze gave een lang en moeilijk proces was en dat het niet voor iedereen was weggelegd. Maar als Leana de tijd en inspanning wilde investeren, was ze bereid haar te helpen. Leana was vastbesloten om deze gave te leren en begon haar training onder leiding van Elara en de elfenkoningin. Ze leerde om haar zintuigen te openen voor de boodschappen van de sterren en de kosmos om haar heen. Ze leerde hoe ze haar geest kon kalmeren en in stilte kon luisteren naar de stem van de sterren. Na maanden van hard werken en oefenen, was Leana eindelijk in staat om met de sterren te praten. Ze voelde zich zo dankbaar en blij dat ze deze gave had kunnen leren, en ze was vastbesloten om haar nieuwe vaardigheid te gebruiken om de sterren en het heelal beter te begrijpen en te ontdekken.
Terwijl de nacht vorderde, verzamelde een groep elfjes zich rond Leana en Elara. Ze wilden dat Leana en PaPa hen hielpen bij het oplossen van een probleem. Een van de feeën had haar gave verloren en zonder haar was de magie in Nehaleana aan het verdwijnen. Leana en PaPa besloten om te helpen. Ze gingen op zoek naar de oorzaak van het probleem en ontdekten al snel dat een groep kwaadaardige wezens, de Poetinnetjes, de magie in Nehaleana probeerde te stelen. Met de hulp van de elfjes en feeën van Nehaleana weten ze de indringers te verdringen en de stad te redden. Tijdens de confrontatie blijken de Poetinnetjes er anders uit te zien dan verwacht, namelijk als surrealistische wezentjes, met een hoofd in de vorm van een gevaarlijke kruisraket.
Door de confrontatie met de Poetinnetjes, is Leana geschrokken van het geweld en heeft ze de neiging om weg te huppelen naar een andere planeet. Gelukkig wordt ze tegen gehouden door Elara, die haar kalmeert en geruststelt. PaPa kijkt toe en glimlacht tevreden over hoe Leana gegroeid is in haar avontuurlijke reizen. Ze beseft dat het niet altijd makkelijk is om te vechten tegen het kwaad, maar dat het belangrijk is om de mensen en wezens van Nehaleana te beschermen en te helpen.
Na hun succesvolle missie besefte de lieve Leana dat haar ruimtereis met de boot Nehalania en PaPa haar naar ongelooflijke plaatsen had geleid en haar bijzondere vrienden had gegeven. Ze was dankbaar voor de ervaringen en kansen die haar reizen haar hadden gebracht. Terwijl ze afscheid nam van haar vrienden in Nehaleana, droomde ze tijdens een lange DoDo van de volgende magische plek die ze zou ontdekken.
Thuis, in haar heerlijke bedje, tijdens het DoDo doen, Leana had een droom waarin ze het ontstaan van de Poetinnetjes beleefde. In haar droom was er ooit een president genaamd President P die alles wilde hebben wat de wereld te bieden had, waardoor hij in langdurige oorlogen belandde. Zijn goedaardige bevolking gehoorzaamde hem zozeer dat ze tot de laatste man streden om zijn doel te bereiken. Helaas was er op een dag niemand meer over.
De buren van President P, het land Natsinahgfa (ook bekend als het land der Nenahgfa), zaten met hetzelfde probleem. Hun president had eerst alle vrouwen verkocht en later ook alle mannen. De twee presidenten bedachten samen met de wetenschap een oplossing voor hun verlangens: de Poetinnetjes werden gecreëerd, een mix van de genen van beide presidenten. Hun vreemde hoofden die eruitzagen als kernraketten waren ontstaan omdat de genetica de diepste verlangens van de presidenten bevatte. Deze mix had echter wel een heel erg vreemde uitwerking op de wezens. De Poetinnetjes waren goedkoop gecreëerd, omdat de wetenschappers van hun landen geen toegang hadden tot bepaalde onderdelen, als gevolg van sancties van andere werelden. Daarom hadden ze sommige onderdelen vervangen door lucht, wat uiteraard een zwakke plek vormde in hun ontwerp. Leana ontdekte dit geheim in haar droom en besloot het bij een volgende ontmoeting met de Poetinnetjes in de praktijk te brengen.
Leana deelde haar droom met Elara en de elfjes van Nehaleana. Samen besloten ze de kennis die Leana in haar droom had opgedaan te gebruiken om de Poetinnetjes te verslaan en te voorkomen dat ze nog meer schade zouden aanrichten. Ze bedachten een manier om lucht in de Poetinnetjes te krijgen en met de hulp van PaPa, die een genie was, vonden ze al snel een oplossing.
Vervolgens gingen ze naar de plek waar de Poetinnetjes zich verstopten en begonnen ze hun aanval. Door op de buik van elk Poetinnetje te drukken, ontsnapte de lucht uit hun lichaam, waardoor hun kernkoppies niet explodeerden. Elk stofje van hun lichamen verdween met de lucht mee en ze losten op in het niets. PaPa keek toe en was tevreden dat zijn lieveling, samen met haar vriendin Elara, wereldse problemen oploste. President P was woedend vanwege het grote verlies. De Poetinnetjes bleken zwakker dan gedacht en vielen snel uit. De overwinning was voor Leana en haar vrienden. Nehaleana was weer veilig, het surrealistische gebeuren met President P was voorbij en de Poetinnetjes werden nooit meer gezien. Leana en Elara vierden hun succes en hadden opnieuw de beste tijd van hun leven in Nehaleana.
De elfjes waren ondertussen druk bezig geweest met het bouwen van een reusachtige koekoeksklok in het midden van het bos.
De elfjes hadden alle vertrouwen in Leana, Elara en PaPa, die de stoute President P een flinke les leerde.
Maar, wat begon als een simpel project voor de lieftallige elfjes, begon al heel snel uit de hand te lopen. De klok werd groter en groter en uiteindelijk besloot het team van elfjes om er een hele stad omheen te bouwen. Terwijl de elfjes aan het bouwen waren, begonnen ze te merken dat er steeds meer vreemde wezens naar het bos kwamen om de klok te bewonderen. Er waren trollen die op de bel sloegen, dwergen die aan de wijzers draaiden en zelfs een groepje zeemeerminnen die rondzwommen in het kleine meertje naast de klok. Er waren vredelievende Poetinnetjes ontstaan uit het vorige verhaal, gereïncarneerd in een betere gedaante, en die wilden heel graag hun eigen cultuur behouden, en of ze niet een stukje van de stad mochten bezetten. Ze lieten de vrdelievende versies van de Poetinnetjes begaan, gaven ze de opdracht om te helpen bij het bouwen, opdat ze zich allemaal samen zouden kunnen nestelen in de nieuwe stad.
Op een dag, terwijl de elfjes druk aan het werk waren, verscheen er plotseling een gigantische vogel in het bos. De vogel was zo groot dat hij gemakkelijk over de klok heen kon vliegen. De elfjes waren geschokt en wisten niet wat ze moesten doen. Maar toen begon de vogel te spreken. “Ik ben geen gewone vogel”, zei hij. “Ik ben een spreken-vogel. En ik ben hier om jullie te helpen.”
De elfjes waren verrast, maar ook opgelucht. De vogel hielp hen met het bouwen van de stad rondom de klok en al snel was de stad af. Er waren winkels, restaurants, parken en zelfs een klein theater. De stad werd al snel een populaire toeristische attractie en mensen van over de hele wereld kwamen om de klok te zien en de stad te bezoeken. Op een bepalend moment kwam er echter een groep olifanten naar de stad. De olifanten waren ontevreden met de manier waarop de stad was gebouwd en begonnen alles omver te gooien. De elfjes waren in paniek en wisten niet wat ze moesten doen. Gelukkig kwam de spreken-vogel weer tevoorschijn en sprak tot de olifanten. Hij vertelde hen over de schoonheid van de stad en hoe belangrijk het was voor de elfjes. De olifanten begrepen en besloten te helpen met de wederopbouw van de stad.
Uiteindelijk werd de stad weer opgebouwd en werd het een nog grotere en wonderbaarlijker stad dan voorheen. De elfjes waren trots op hun werk en dankbaar voor de hulp van de spreken-vogel en de olifanten, en de Poetinnetjes, en al de rest dat was komen opdagen in al die tijd. Ze besloten dat ze altijd zouden blijven bouwen en creëren, wetende dat ze nooit zouden weten wat voor avonturen de toekomst hen zou brengen in het volgende verhaal.
