Jean-Pascal Salomez
Ik spreek niet graag over verslaving als het gaat over jongeren die plezier beleven aan intensief gamen!
Want, wat is verslaving eigenlijk? Niets meer dan een woord, een etiket, dat we op allerlei menselijke activiteiten plakken om ze te pathologiseren en te controleren. De absurditeit van dit label is duidelijk, vooral als het gaat om jongeren die met passie gamen. Is het niet net zo zinloos om te spreken van een “gameverslaving” als om te beweren dat iemand “verslaafd is aan plezier” of “verslaafd is aan liefde”?
Bovendien, wie zijn wij om te bepalen wat wel of niet “verslavend” is?
Gaming Generatie - Fortnite
Nog even en ze kunnen niet meer hardop “Chaka!” roepen bij een goed gespeeld spel, of een ontmoeting met een game contact van aan de andere kant van de wereld. Is gamen intenser of gevaarlijker dan het lezen van boeken, het kijken van films, het luisteren naar muziek, of het sporten? En waarom zouden we jongeren beroven van een bron van vreugde en creativiteit, alleen omdat sommige volwassenen zich bedreigd voelen door hun digitale vaardigheden en onafhankelijkheid?
Laat ons daarom pleiten voor de vrijheid van elke gamende jongere. Zolang ze hun verantwoordelijkheden op school en thuis nakomen, hun interesses in andere domeinen behouden en hun sociale vaardigheden ontwikkelen, is er geen reden om hen te bekritiseren of te betuttelen. Het is juist door het verkennen van grenzen en mogelijkheden dat kinderen leren wie ze zijn en wat ze willen bereiken in het leven. En wie weet, misschien worden sommige van hen de nieuwe dadaïsten, die de grenzen van kunst, taal en realiteit opnieuw uitvinden!
Dus laat de gamers gamen, laat de dadaïsten dadaïseren, en laat ons allemaal genieten van de veelzijdigheid van het mens-zijn, zonder angst of vooroordelen. Want zoals de beroemde dadaïst Marcel Duchamp zei: “Ik heb geen speciale boodschap. Ik wil alleen een andere manier van kijken aanbieden”.
