• Jean-Pascal Salomez
• JPS
• juni 17, 2025
• 13 minutes Read

Adam en Eva: De Anatomie van een Wantrouwige Liefde

✨ Poëtisch citaat uit “Adam en Eva: De Anatomie van een Wantrouwige Liefde”
Wij wonen samen in een huis dat brandde voor het gebouwd was.
Jij kust met handen die ooit sloegen, ik troost met een hart dat zichzelf verloor.
Wij zijn geen redding voor elkaar — wij zijn elkaars waarheid.
En dat is soms genoeg.

🧠 Kort Essay: De Liefde als Spiegel van Trauma en Herstel
Inleiding
De figuren Adam en Eva worden in deze tekst niet benaderd als mythologische oermensen, maar als psychologische archetypen van wat het betekent om lief te hebben vanuit een gekwetst zelf. Het essay stelt dat liefde in getraumatiseerde relaties geen verlossing biedt, maar een spiegel vormt waarin de onverwerkte pijn zichtbaar wordt. Daarmee raakt het thema’s aan als hechting, dissociatie, zorgtrauma en zelfverlies.

1. Liefde als spiegel, geen medicijn
De tekst stelt zich op tegen het romantisch ideaal waarin liefde de gebroken mens ‘heelt’. In plaats daarvan benadrukt ze de pijnlijke maar noodzakelijke functie van liefde als reflectieve ruimte. Zoals Winnicott (1971) schreef: “It is a joy to be hidden, but a disaster not to be found.” De relatie is een plek waar dat wat verborgen bleef, zichtbaar wordt — en dat is zelden comfortabel.

2. Adam: De zelfbeschermende destructie van het vermijdende hechtingspatroon
Adam verpersoonlijkt de mens die geleerd heeft nabijheid te wantrouwen. Volgens Bowlby (1988) ontwikkelen mensen met een onveilige of vermijdende hechting afweermechanismen die elke vorm van afhankelijkheid wantrouwen. Adams sabotage van intimiteit is geen wreedheid, maar een overlevingsreflex. Zijn agressie is gecamoufleerde angst.

3. Eva: De zelfopoffering als strategie voor bestaansrecht
Eva vertegenwoordigt de ander die zich onzichtbaar maakt om geliefd te worden. Haar neiging tot zorgen, pleasen en verdragen is diep verbonden met een internalisatie van schuld en dienstbaarheid (Gilligan, 1982). Haar liefde wordt een project van zelfuitwissing — een poging om het hiaat in de ander te vullen ten koste van zichzelf.

4. Het huis op as: trauma als fundament van verbondenheid
De metafoor van het ‘huis op as’ is veelzeggend: beide partners bouwen aan een gezamenlijk leven op de resten van onverwerkte gebeurtenissen. Deze beeldspraak sluit aan bij het werk van Van der Kolk (2014), die stelt dat trauma het heden besmet zolang het verleden niet in het bewustzijn is geïntegreerd. Toch biedt de tekst hoop: het is mogelijk om samen te blijven bouwen, mits beide partners het puin erkennen.

5. De auteur als Adam én Eva: een duale identiteit
Het sterkste inzicht in de tekst is misschien wel de erkenning dat deze archetypen in één persoon huizen. De auteur getuigt van het besef dat zowel het wantrouwen van Adam als het verlangen naar harmonie van Eva innerlijke stemmen zijn, geen externe rollen. Het proces van heling is dus intra-psychisch, niet afhankelijk van de ander maar van zelfinzicht, verantwoordelijkheid en mededogen.

Conclusie
“Adam en Eva: De Anatomie van een Wantrouwige Liefde” is geen liefdesverhaal in klassieke zin. Het is een pleidooi voor het erkennen van het psychologische littekenweefsel dat elke relatie met zich meebrengt. Liefde is niet de afwezigheid van trauma, maar het gezamenlijk bewonen van de ruimte waarin trauma herdacht en hervormd kan worden.

Ware liefde, zo leert deze tekst ons, is geen vlucht uit de pijn — maar een poging om samen mens te blijven ondanks die pijn.

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• DaDa
• juni 12, 2025
• 10 minutes Read

In Willekeurige, Dynamische Volgorde Punt Uit.

Het idee om telkens twee woorden op een LED-reclamebord te tonen, werd ingevuld met een reeks dadaïstische, filosofisch geladen of ontregelende woordparen. Deze duo’s zijn bedoeld om de kijker even te doen struikelen in het denken. Flitsende semantische vonken: fragmentair, zonder logische volgorde.

Maar ook een artikel dat uitnodigt tot een alternatieve manier van denken—niet door iets te bevestigen, maar door het juist te laten verdwijnen.

Hier zijn de kernpunten:

– Dadaïsme en taalexperimenten: De tekst speelt met woorden en betekenis, waarbij traditionele taalstructuren worden doorbroken en omgekeerd.
– Het Niks als filosofisch en artistiek principe: Niets wordt gezien als een krachtbron, niet als leegte, maar als een actieve afwijzing van orde en conventie.
– Zwordkunst: Een samensmelting van woorden zoals zwaard, woord en zwerk, waarin taal een transcendente en vormloze rol krijgt.
– Depsychologisering en therapie door afbraak:** In plaats van genezing door opbouw, wordt hier het idee voorgesteld dat afbraak en verlies een vorm van vrijheid kunnen bieden.
– Dada als rebellie tegen betekenis en logica: De auteur legt verbanden tussen filosofen als Nietzsche, Heidegger en Derrida om zijn stellingen over het Niks te ondersteunen.
– Taalexperimenten en poëtische vervreemding: Oefeningen zoals betekenis-inversie, de verNIKSsing en het schrijven van brieven aan fictieve personen om taal en identiteit los te laten.

Het artikel is een filosofische en literaire reis door taal, absurdisme en het concept van Niks, verweven met provocerende poëzie en fundamentele vragen over de aard van betekenis.