014[3]

Deze avond was anders dan andere avonden. Terwijl ik mijn kind, Marco, fotografeerde, voelde ik een diepere verbinding met het moment en met de wereld om me heen. Ik realiseerde me dat ik me de laatste tijd vaak afvroeg wat mijn doel in het leven was, wat mijn plaats was in deze wereld. Maar terwijl ik daar stond en door de lens van mijn camera keek, voelde ik dat ik op dat moment precies was waar ik moest zijn.

Het is grappig hoe een simpele gebeurtenis ons kan laten zien wat echt belangrijk is in het leven. Ik heb altijd van fotograferen gehouden, maar de drukte van het ouderschap heeft mijn hobby naar de achtergrond geduwd. Maar vanavond, terwijl ik die foto’s maakte, realiseerde ik me dat het niet zozeer de fotografie zelf was waar ik van hield, maar het vastleggen van momenten die er echt toe doen. Het vastleggen van de onschuldige blik in de ogen van mijn Marco, de manier waarop zijn glimlach de kamer vult, en de liefde die ik voel voor hem.

Het leven is kort en onvoorspelbaar. We kunnen niet alles plannen en regelen, maar we kunnen wel proberen om de momenten die we hebben te koesteren en vast te leggen. Soms moeten we ons laten leiden door het moment en niet te veel nadenken over de toekomst. Want wie weet wat de toekomst brengt? Misschien zijn de dingen die we vandaag als vanzelfsprekend beschouwen, morgen wel weg.

Ik ben blij dat ik deze avond heb genomen om te fotograferen. Het heeft me doen beseffen dat ik niet hoef te zoeken naar mijn doel in het leven, want ik leef het al. Mijn doel is om mijn kinderen op te voeden, van ze te houden en te koesteren, en om de momenten die we samen delen vast te leggen. Dit zijn de momenten die er echt toe doen. En hoewel mijn hobby soms moet wijken voor mijn verantwoordelijkheden als ouder, weet ik dat ik altijd kan terugkeren naar deze momenten en herinneringen om te koesteren en van te genieten.

012[3]
011[3]
009[4]
010[6]
014[3]